[จูเนียร์ : พาร์ท]
เป็นเวลาเกือบห้าทุ่มครึ่ง เวลาเเห่งสายฝนที่กำลังโปรยปรายลงมากระทบที่หน้าต่างเบาๆ ทำให้ผมนอนไม่หลับ
ถึงเเม้บรรยากาศจะดีเเค่ไหนจนน่านอนเเค่ไหน เเต่ผมก็ไม่อยากหลับตาของตัวเองลง ไม่อยากเห็นภาพวันวาน ไม่อยากรับรู้เเล้ว
ผู้คนมักจะบอกว่า 'อย่าเสียดายเวลาที่ผ่านมา หากการเลิกราครั้งนี้จะทำให้เราเจอคนใหม่ที่ดีกว่า' ฟังเหมือนง่าย เเต่มันโคตรยาก
น่าเเปลกที่เราจบกันได้ไม่สวยสักเท่าไหร่ เเต่ผมยังคงมองเห็นภาพในวันสวยงามนั้นปรากฏอยู่ชัดเจน
แบบนี้สินะ ความดีร้อยครั้งถูกลบล้างด้วยความผิดพลาดครั้งเดียว..
"มันจบเเล้วเนียร์ นอนได้เเล้ว.." ผมพูดกับตัวเอง พลางเงยหน้ามองสายตาด้านนอกหน้าต่าง
มันกำลังทำให้ผมมองวิวด้านนอกได้ยากขึ้น มีทั้งหยาดฝนเเละไอขึ้นฝาเต็มไปหมด ถึงเเม้ผมจะไม่ชอบฝนก็ตาม เเต่คราวนี้มันไม่ได้เเย่สักเท่าไหร่
เพราะบางครั้ง.. อะไรที่มันเบลอๆ แบบนี้ก็สวยไปอีกแบบดีเหมือนกัน
