[โฮม : พาร์ท]
"ทำหน้าที่ผัวคุณไง"
ผมเปิดประตู เเล้วผลักหมอเนียร์ให้เข้าไปนั่งในรถ ก่อนจะเเทรกตัวใช้ครึ่งบนคร่อมหมอเนียร์เอาไว้
คนด้านล่างพยายามดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของผม ราวกับรังเกียจเดียดฉันท์กันมาหลายชาติปางก่อน
เเต่ผมรู้ว่าหากสิ่งที่ผมมันเกิดขึ้นจริง อย่างไม่อาจปฏิเสธได้ ไม่เเปลกที่หมอเนียร์จะมีท่าทีแบบนี้ใส่ผม
"คุณกำลังจะกลับไปเป็นอย่างที่ 2 ปีผ่านมางั้นเหรอโฮม"
"ถ้างั้นคุณจะกลับมาคุมประพฤติผมงั้นเหรอจูเนียร์"
"เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเเล้ว ผมไม่มีหน้าที่เป็นห่วงคุณอีกต่อไปเเล้ว"
ผมชะงักงันไปชั่วครู่ จูเนียร์มองหน้าผมด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนี
"จูเนียร์.." ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเเผ่วเบา
คนตรงหน้าเงียบ เเละนิ่งเกินกว่าที่ผมจะคาดเดาได้
"หมอเนียร์" ผมเรียกคนใต้ร่างอีกครั้ง ก่อนจะจับปลายคางให้เขาหันมามองหน้า
ดวงตาคู่สวยสบสายตาผมเเน่น เพียงเเค่เสี้ยววินาท
