“ไม่พูดใช่ไหม!”
ภามินเลื่อนใบหน้าลงจุ๊บซอกคอหอมกรุ่นแรงจนเกิดรอยแดงเป็นจ้ำๆ ขึ้นมาทันที
ดารัณเบะปากร้องไห้ ก่อนใช้มือมาทาบทับรอยที่เขาฝากเอาไว้
“ได้!”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยมองหน้า คู่นอน
ถึงแม้แสงไฟจะค่อนข้างสลัวเขาก็จดจำใบหน้าหวานใสนี้ได้ขึ้นใจ ไม่รู้เพราะอะไร ทั้งที่บรรดาคู่ขาแต่ละคนมีดีกรีเป็นถึงพริตตี้สาวสวย
แต่เขากลับติดใจใบหน้าบ้านๆ หุ่นเด็กอนุบาลของผู้หญิงคนนี้ แต่น่าเสียดายนิดหน่อยที่เจ้าหล่อน ดื้อ ทั้งที่เขายังไม่ทันได้ เบื่อ
แล้วอย่างนี้มีหรือสิงห์หนุ่มจะปล่อยให้เหยื่อสาวหลุดรอดออกจากกรงเล็บพญามาร
“ได้โปรด... หยุดทำอะไรแบบนี้สักทีเถอะ”
ดารัณประท้วงเขาเสียงอ่อน ย่นลำคอหนีให้พ้นจากการซุกไซร้
“หยุดทำไม เอากันทุกวัน สนุกดีออก”
“ลามก!”
ดารัณคร้านจะเถียงกับผู้ชายนิสัยไม่ดี พยายามดิ้นรนให้ร่างกายหลุดพ้นจากแรงตราตรึงจากเขา
“ฮือ...”
“เลิกร้องไห้สักทีได้ไหม!”
สะกิด
