ตอนที่ 6 เช้าแรก
1337 Words
ตอนที่ 6 เช้าแรก
สาวน้อยตาแป๋วกำลังเดินตรงไปยังห้องนอนของผู้ที่เธอคิดว่าตอนนี้เขาเป็นเจ้านาย ตามคำสั่งที่เขาบอก หน้าที่ของเธอคือต้องปลุกเขาตอนเช้า ชงกาแฟ จัดห้องนอน และตอนนี้วันวิสาก็กำลังจะไปปลุกไต้ฝุ่น
ประตูถูกเปิดออกอย่างเบามือ ถึงจะเป็นเด็กบ้านนอก แต่วันวิสาก็พอจะรู้ประสาอยู่บ้าง ขืนทำอะไรตึงตังเสียงดังแล้วเขาเกิดตกใจ ความซวยคงไม่พ้นตกมาที่เธอ
“นี่ถ้าไม่มีคนปลุกจะตื่นเองได้ไหมเนี่ย”
เธอพึมพำกับตัวเอง เมื่อเห็นคนตัวโตยังนอนคลุมโปงหลับสบายอยู่บนเตียง ขาเล็กก้าวช้า ๆ ไปข้างหน้าจนถึงข้างเตียง แต่เตียงของไต้ฝุ่นกว้างมาก แล้วเธอดันตัวเตี้ย แขนสั้น ๆ แบบเธอจะไปสะกิดปลุกเขาได้ยังไง
วันวิสาค่อย ๆ คลานขึ้นไปบนเตียงจนไปหยุดนั่งอยู่ข้าง ๆ คนที่ยังนอนหลับสนิทอยู่
“คุณคะ ตื่นได้แล้วค่ะ เช้าแล้วนะ”
เสียงเล็กเอ่ยเรียกเขาพร้อมกับใช้มือสะกิดเบาๆ แต่ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะหลับลึก หรืออาจจะกำลังฝันดี เธอจึงโน้มใบหน้าไปใกล้ ๆ พร้อมกับเอ่ยเรียกเขาอีกครั้ง
“คุณคะ ตื่นได้แล้วค่ะ”
เหมือนจะได้ผล เมื่อคนที่หลับอยู่เริ่มขยับร่างกายและเปลือกตาก็ค่อย ๆ เปิดขึ้นจนสุด
“เฮ้ย! วิสา เธอขึ้นมาทำอะไรบนเตียงของฉัน”
ไต้ฝุ่นลุกพรวดด้วยความตกใจ แล้วจ้องมองไปยังสาวน้อยตรงหน้าที่สวมเพียงเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น ให้ตายเถอะ ดูเหมือนว่าสิ่งที่นอนหลับอยู่มันพร้อมจะทำงานตอนเช้าเสียด้วยสิ
“ก็คุณให้หนูมาปลุกตอนเช้า หนูก็มาปลุกแล้วไงคะ ยังจะถามอีก”
“ปลุกก็ปลุกดี ๆ ไม่จำเป็นต้องขึ้นมาบนเตียง แล้วนี่กี่โมงแล้ว”
วันวิสาค่อย ๆ ถอยออกมาแล้วก็ไปยืนอยู่ข้างเตียงก่อนที่จะตอบคำถาม
“ตอนนี้เหรอคะ ตี 5 แล้วค่ะ”
พอได้ยินคำตอบ ทำเอาไต้ฝุ่นอยากจะจับยัยตัวเตี้ยมาลงโทษเสียให้เข็ด นึกอะไรถึงได้มาปลุกคนกำลังนอนตอนตี 5
“ฉันให้เธอมาปลุกฉันตอนเช้า แต่เธอมาปลุกฉันตี 5 เนี่ยนะ ฟ้ายังไม่สว่างเลยด้วยซ้ำ”
“อ้าว.. ผิดอีก ก็บ้านหนูคนตื่นตอนตี 5 เป็นเรื่องปกตินี่คะ ใครจะไปรู้ว่าคุณอยากจะตื่นกี่โมง คุณบอกว่าเช้า ก็นี่คือเช้าของหนูนี่คะ”
อืม..สรุปนี่เขาเป็นคนผิดเองสินะ ที่ไม่บอกยัยเด็กนี่ให้ละเอียดว่าต้องปลุกกี่โมง แต่อะไรก็ช่างเถอะ คนตัวเล็กที่สวมกางเกงขาสั้นอยู่ตรงหน้ามันยั่วอารมณ์ชะมัด ถ้าไม่ติดว่าเธอยังอายุไม่ถึง 18 ปี เขาคงจับรวบหัวรวบหางไปแล้ว
..แต่ว่า ยัยนี่บอกย่าง 18 แล้วนี่..
“วิสา เมื่อไหร่เธอจะอายุครบ 18 ปี”
ไต้ฝุ่นถามขึ้นทั้งที่เขายังไม่ลุกจากที่นอน จะลุกได้ยังไง ก็ไอ้สิ่งใต้ร่มผ้ามันกำลังตื่นตัวเต็มที่ ถ้าลุกพรวดออกไปตอนนี้มีหวังสาวน้อยไร้เดียงสาอย่างเธอได้ตกใจพอดี
“อีก 3 เดือนก็ครบ 18 แล้วล่ะค่ะ”
“งั้นเหรอ แล้วเธอเกิดวันที่เท่าไหร่”
“เกิดวันที่ 20 ตุลาคมค่ะ”
“ดี ไม่นานเกินรอ”
ดวงตากลมโตกะพริบถี่ ๆ ด้วยความสงสัย อะไรดี อะไรคือไม่นานเกินรอ กะว่าจะถามสักหน่อย แต่เขาก็ลุกจากที่นอนเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำซะแล้ว
“อย่าลืมเตรียมชงกาแฟให้ฉันนะ” เสียงทุ้มตะโกนออกมาจากห้องอาบน้ำ
“แค่กาแฟเหรอคะ”
“อืม แค่กาแฟ ตอนเช้าฉันกินไม่เยอะ”
วันวิสาเดินเข้ามาในครัวเตรียมชงกาแฟตามที่ได้รับคำสั่ง ถึงจะไม่รู้อะไรมาก แต่แค่ชงกาแฟนมันก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถหรอกน่า
ชั่วโมงต่อมา ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนคู่กับกางเกงสแล็คสีดำ พร้อมกับเข็มขัดหนังสีเดียวกันก็เดินมาถึงโต๊ะอาหาร
“คุณจะรับกาแฟเลยไหมคะ”
“อืม เอามาเลย”
ร่างอ้อนแอ้นน่ารักหายเข้าไปในครัวคู่เดียว ก็กลับออกมาพร้อมกับกาแฟตามสั่ง
“อึก..วิสา นี่มันกาแฟอะไรของเธอทำไมถึงขมแบบนี้ ทำไมไม่ใส่น้ำตาล ไม่ใส่ครีมด้วย”
ทันทีที่ยกกาแฟขึ้นดื่ม ไต้ฝุ่นก็แทบจะพ่นน้ำออกมาทางเดิม ก็กาแฟแก้วนี้ไม่มีรสชาติอย่างอื่นเลยนอกจากความขม
“หนูก็ถามคุณแล้วว่าแค่กาแฟเหรอ คุณก็ตอบเองว่าแค่กาแฟ ไม่ได้บอกให้หนูใส่น้ำตาล ใส่ครีมด้วยนี่นา”
ไต้ฝุ่นสูดลมหายลึกเข้าปอด ยังไม่เจ็ดโมงเช้าเลยด้วยซ้ำ แต่ยัยตัวเล็กนี่กลับทำให้เขาถอนหายใจไปแล้วไม่รู้กี่รอบ นี่ยังนึกไม่ออกเลยว่าวันทั้งวันเธอจะทำเรื่องคาดไม่ถึงอีกกี่เรื่อง
“โอเค จากนี้ไปฉันจะบอกเธอให้ละเอียดว่าต้องทำอะไรบ้าง แต่ว่าวันนี้ เธอไม่ต้องทำอะไรแล้ว รอฉันกลับมาจากทำงานค่อยขึ้นไปจัดห้อง ฉันจะได้บอกเธอว่าอะไรเก็บไว้ตรงไหน”
“ก็ได้ค่ะ ว่าแต่ คุณจะยังรับกาแฟไหมคะ”
“แล้วเธอคิดว่าไอ้กาแฟนขม ๆ นี่มันดื่มได้ไหมล่ะ”
ไต้ฝุ่นสั่งเธอเอาไว้แค่นั้น แล้วก็หิ้วกระเป๋าออกไปด้านหน้าที่ลูกน้องรออยู่
ร่างสูงยัดตัวเองเข้าไปในรถพร้อมกับเอนหลังพิงเบาะราวกับเหนื่อยมากมาย
“นายเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ดูเหมือนคนนอนไม่พอเลยครับ แต่วันนี้นายตื่นเช้ากว่าทุกวันเลยนะครับ ที่บริษัทคงตกใจที่เห็นนายเข้าบริษัทเช้าขนาดนี้”
“ไอ้พัด แกช่วยหุบปาก แล้วก็ขับรถไปเงียบ ๆ ได้ไหม”
“ครับนาย”
เปลือกตาคมปิดลงจนสนิท กว่าจะถึงบริษัทคงได้พักสายตาสักชั่วโมง เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ดึกมากแล้ว แถมยัยเด็กข้างทางนั่นดันมาปลุกตั้งแต่ตี 5 จะไม่เหมือนคนนอนไม่พอได้ยังไง
//////
รถคันใหญ่เคลื่อนตัวออกจากบ้านไปแล้ว เมื่อถูกสั่งไม่ให้ทำอะไรจนกว่าเขาจะกลับมา วันวิสาจึงทำได้เพียงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน
นิ้วเรียวก็สไลด์จอโทรศัพท์ไปมา ดูหนัง ฟังเพลงก็แล้ว โทรหาพ่อก็แล้ว ทำแทบจะทุกอย่างแล้วก็ยังเบื่ออยู่ดี ปกติอยู่ที่บ้านนอกเธอทำงานสารพัดอย่างตั้งแต่เช้าจนเย็น
อ่า..เบื่อ ๆ แบบนี้จะมีอะไรดีไปกว่าการเปิดดูแล้วก็อัพรูปลงโซเชียลล่ะ ถึงจะเป็นเด็กบ้านนอกแต่แอพพลิเคชั่นพวกนี้เธอก็เล่นเป็นอยู่บ้าง
วันวิสาล็อคอินเข้าเพจโซเชียลของตัวเอง แล้วก็ลงรูปที่เธอพึ่งถ่ายเมื่อกี้สด ๆ ร้อน พร้อมแคปชั่นสุดน่ารัก
..ไม่คิดว่าเมืองหลวงจะน่าเบื่อขนาดนี้ ใครใจดีเห็นโพสนี้แล้วมาเป็นเพื่อนกันนะ...
เพราะเธอเปิดโหมดแสดงตำแหน่งที่ตั้ง ทำให้หน้าโปรไฟล์ของเธอไปแสดงอยู่ที่ คนที่คุณอาจจะรู้จัก ในเพจของพัด ลูกน้องคนสนิทของไต้ฝุ่นที่กำลังสไลด์หน้าจอระหว่างรอเจ้านายทำงาน
“โห..นายครับ น้องวิสานี่ตัวจริงก็น่ารัก ถ่ายรูปก็น่ารัก นายดูสิครับ”
พูดเสร็จพัดก็หันหน้าจอมือถือของตัวเองให้ผู้เป็นนายดู ไต้ฝุ่นเงยหน้าขึ้นมามองตามที่ลูกน้องบอก แล้วก็แน่นิ่งไป
...น่ารัก แล้วก็น่าฟัดมากด้วย.. เขาคิดในใจ
/////////////////////////////////////////
- Writer
