ตอนที่ 5
1138 Words
“โอ๊วววว… ท่านพ่อรูข้าบานหมดแล้ว”
จางลี่ยกสะโพกขึ้นสูงแต่ลำเนื้อยังคาเอาไว้ครึ่งลำ เจียวหย่งโก่งเอวอัดหัวเอ็นถอกบานดันเข้าใส่เต็มลำเต็มรู ทุกจังหวะครูดถูขยี้ติ่งเสียว ทำเอาร่างน้อยที่คร่อมอยู่กลางลำตัวกำยำเสียวซ่านแทบขาดใจ
“อ่า… มันเหลือเกิน รูเจ้าแน่นดีเหลือเกิน”
เจียวหย่งชอบใจ…
จางลี่เสียวจัด นางกดง่ามขาขย่มไม่ยั้ง อัดกลีบสวาทลงมาครอบครองแท่งหยกแห่งความเป็นชายของพ่อสามี ทะลวงเสยขึ้นมาลึกสุดตอโคน เส้นขนหยาบแข็งรอบดุ้นของเขาเสียดสีกับความนุ่มละมุนของกลีบสาวในทุกจังหวะกระเด้าเข้ามา
“ซี้ดดดด… อ๊า… ข้าไม่ไหวแล้ว… ”
จางลี่ใกล้จะถึงสวรรค์ เจียวหย่งที่กำลังมันยังไม่อยากปลดปล่อยน้ำกามออกมาง่ายๆ จึงโอบสะโพกของนางเพื่อจะเปลี่ยนท่าให้หญิงสาวหันหลังอัดก้นเข้ามาระหว่างง่ามขา หันหน้าออกไปทางปลายเตียง
“อ่า… ท่านี้ลึกเหลือเกิน… ”
จางลี่สับง่ามก้นรับลำเนื้อของพ่อสามี ทะลวงเข้ามาจากทางด้านหลังอย่างดุดันเสียงดังซ่วบๆ ทำเอานางถึงกับร้องครางออกมาด้วยความเสียวจัด
“โอ๊ววว… อูยยย… เสียวอะไรเช่นนี้… ”
ใบหน้าของสะใภ้บิดเบ้ไปด้วยความกระสัน
“โขลกลงมาแรงๆ… ข้าอยากแทงลึกๆ… ”
เสียงเร่งเร้าของเจียวหย่งทำให้มือสองข้างของจางลี่ต้องเอื้อมมาทางด้านหลัง ยันไว้กับต้นขากำยำของเขา ก่อนจะร่อนสะโพกบดโม่รูเนื้อโอบรัดลำเอ็นใหญ่โตของพ่อผัวเสียงดังตั่บๆ
“อู้ววว… ซี้ดดด… เจ้าร่อนเก่งเหลือเกิน… ข้าเสียว… ”
ขณะกล่าวด้วยน้ำเสียงกระเส่า เจียวหย่งโก่งเอวอัดลำเอ็นกระเด้าเข้าใส่รูสวาทแรงลึกถึงมดลูก
“โอ้ว… อ๊า… ท่านพ่อ… ข้าทรมาน… ”
จางลี่เอื้อมมือมาทางด้านหน้า ยันไว้กับที่นอนแล้วกระดกก้น ดันเสยอัดรูสวาทสู้กับความแข็งแกร่งของพ่อผัวกระแทกรัวเข้ามาระหว่างกลีบก้นทางด้านหลังอย่างไม่ปรานี
“อู้วววว… มันเหลือเกิน… เจ้าขมิบแรงมากสะใภ้ข้า… อ่า… อ่า… ขะ… ข้าจะแตกแล้ว… ”
สองมือของเจียวหย่งสอดเข้ามาระหว่างซอกแขนสองข้าง ตะล่อมบีบเต้านมอวบใหญ่ กระเพื่อมไหวอยู่ใต้ลำตัวของจางลี่พร้อมกับโก่งเอวอัดลำเนื้อขยี้เข้าใส่ไม่ยั้ง สองกลีบบอบบางของนางโอบรัดบีบลำแรงขึ้น
“อ๊ายยยย… ทะ… ท่านพ่อ… ขะ… ข้า… ไม่ไหวแล้ว”
เสียงของจางลี่สั่นเครือ รูขมิบตอดและแรงบีบรัดอย่างรุนแรงของโพรงมดลูกทำให้เจียวหย่งรู้ว่านางกำลังจะถึงสวรรค์ จึงโอบสะโพกของจางลี่หันร่างระทดระทวยกลับมาคร่อมกลางลำตัวเพื่อจะมองตากันชัดๆ
“โอ๊ววว… ท่านพ่อได้โปรด… ”
ริมฝีปากของจางลี่สั่นระริกด้วยความเสียวซ่าน การได้มองตากันขณะแท่งหยกแห่งความเป็นชายขนาดอลังการกำลังโยกดันเข้ามาถึงมดลูก ทำให้จางลี่ได้เจอกับความสุที่ไม่เคยพบพานมาก่อน
“อ่า… ข้าไม่ไหวแล้ว… ”
เจียวหย่งเอามือที่เห็นเส้นเลือดปูดโปนขึ้นเป็นริ้วโอบแผ่นหลังสะใภ้ รั้งเข้ามาดูดนมสองเต้าอย่างหิวกระหาย มืออีกข้างโอบเอวพร้อมกับกระชากเข้ามากระเด้าอย่างดุดันส่งกันและกันจนถึงสวรรค์ในที่สุด
“โอ๊วววว… อ๊ายยยยยย… ”
จางลี่กรีดร้อง…
ดวงตาของนางหลับพริ้ม แก้มสองข้างแดงซ่าน ร่างกายร้อนผ่าวเพราะโลหิตในกายสาวที่กำลังฉีดพุ่งไปทั่วทุกสรรพางค์ ลึกๆ ข้างในของนางนั้นรู้สึกได้ถึงความร้อนผะผ่าวของสายน้ำกามที่กำลังฉีดพ่นเข้ามาจนล้นอยู่ภายใน
หัวเอ็นถอกบานของพ่อสามีขมิบสั่นกลั่นน้ำกามสีขาวขุ่นสาดพุ่งเข้ามาในโพรงมดลูก สมกับความต้องการของนางที่ตั้งใจจะรีดน้ำเชื้อของเจียวหย่ง
“ขะ… ข้าขอบคุณท่านพ่อ… ที่ช่วยข้า… ”
ในขณะที่ความเสียวซ่านยังไม่คลาย หญิงสาวโน้มกายเข้ามาแนบใบหน้ากับแผงอกของพ่อสามี เขาโอบกอดร่างของนางเอาไว้แน่นราวจะไม่ยอมแยกจาก
“ข้าต้องขอบใจเจ้าด้วย… ที่ทำให้ข้ามีความสุขเช่นกัน… ”
จางลี่ได้ยินก็ดีใจ…
ความหวังในเรื่องการมีลูกที่กำลังจะดับวูบผุดวาบขึ้นในดวงตาอีกครั้ง
นางเชื่อว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่พ่อสามียอมให้ความช่วยเหลือ ดูก็รู้ว่าเขาติดใจหลงใหลนาง เชื่อว่าระหว่างนี้พ่อสามีต้องอยากร่วมรักกับนางอีก ถ้าเป็นเช่นนี้ความหวังว่าจะตั้งท้องก็อยู่ไม่ไกล
อีกสัปดาห์ต่อมา
เมื่อถึงวันที่เจียวจิ้นผู้เป็นลูกชายของเจียวหย่งกลับมาจากต่างเมือง ทุกวันนี้เจียวจิ้นต้องเดินทางไปทำมาหากินอยู่อีกแห่ง
เจียวจิ้นมีร้านขายข้าวสารอยู่เมืองหยู่เปิง อยู่ไกลจากบ้านเกือบร้อยลี้ ทุกเดือนเจียวจิ้นจะต้องเดินทางไปค้าขายที่หยู้เปิง เพราะว่าเป็นเมืองที่มีผู้คนอาศัยอยู่หนาแน่น จึงค้าขายได้ดีกว่าเมืองอู้เหลียนซึ่งเป็นบ้านเกิด
มีหลายครั้งที่จางลี่ขอติดตามไปช่วยงานสามีที่นั่น ทว่าเจียวจิ้นก็ไม่ยอมให้ไป เพราะอยากให้นางอยู่ดูแลบิดาของตนที่อยู่คนเดียวในบ้านอีกหลังตั้งอยู่ในอาณาบริเวณเดียวกัน
“ท่านพี่… ท่านกลับมาแล้ว… ”
เสียงที่ดังอยู่หน้าบ้าน ทำให้จางลี่รีบออกมามอง นางดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่เมื่อเห็นสามีกลับมา
“เจ้าเป็นยังไงบ้าง… ”
เจียวหย่งถามภรรยา
“ข้าสบายดี… ท่านพี่เข้าบ้านก่อนแถอะท่านเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวข้าจะเตรียมอาหารให้… ”
จางลี่ชวนสามีเข้าบ้าน นางแสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้าที่เห็นเจียวจิ้นกลับมา
ในเวลาต่อมา
เมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงตอนค่ำ ใกล้เวลาเข้านอน สองสามีภรรยาพากันเข้ามาอยู่ในห้องนอน
“เจ้าเป็นไงบ้าง… ”
เจียวจิ้นถามภรรยา
“ข้าสบายดี… ”
จางลี่ตอบ
“ข้าหมายถึงเรื่องตั้งท้อง… ถึงตอนนี้เจ้ามีทีท่าว่าจะท้องบ้างหรือยัง… ”
“เอ่อ… ข้าเองก็ไม่แน่ใจ แต่ที่รู้ก็ยังไม่มีอาการแพ้ท้องออกมาให้เห็น… ”
หญิงสาวตอบไปตามความจริง
“ถ้าเป็นเช่นนี้ข้าคงหมดหวังที่จะมีลูกไว้สืบสกุล… ”
เสียงของเจียวจิ้นเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าอยากให้ข้าท้องเร็วๆ ท่านพี่ต้องช่วยข้า… ถ้าเรามัวแต่นั่งคุยกันแบบนี้แล้วเมือ่ไรข้าจะท้อง… ”
จางลี่กล่าวให้สามีฉุกคิดถึงความจริงในข้อนี้
“มาเถอะท่านพี่… มาฉีดน้ำเชื้อให้ข้า… ”
- Writer
