“จริงสิ… งั้นข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวและจะพาท่านพ่อไปด้วย… ”
นั่นคือสิ่งที่เจียวจิ้นคิดเอาไว้ จางลี่แอบดีใจเมื่อได้ยินว่าพ่อสามีจะเดินทางไปด้วย
“แล้วท่านพี่จะพาข้าไปเที่ยวไหน… ”
“เราไปพักแรมในป่ากันดีไหม… ข้าอยากไปล่าสัตว์ ตั้งกระโจมนอนค้างคืนกลางป่า ข้าจะพาเจ้าลงเล่นน้ำในลำธาร… ”
เจียวจิ้นบอกแผนการคร่าวๆ ที่ผุดเข้ามาในหัว
“แค่คิดก็สนุกแล้วท่านพี่… ”
จางลี่ตื่นเต้น นับตั้งแต่มาอยู่ในบ้านของสามีก็เป็นเวลานานมากแล้วที่นางแทบจะไม่ได้ออกไปเห็นโลกภายนอก
อีกสามวันต่อมา
ตอนเช้าตรู่ แสงสีทองของอรุณรุ่งสาดทอเป็นแฉกฉายขึ้นมาทางผืนฟ้าเบื้องทิศบูรพาได้เพียงไม่นาน จางลี่ที่กำลังเดินออกมาหน้าบ้านก็รู้สึกประหลาดใจ
เมื่อสายตาของนางเหลือบไปเห็นชายผู้มีรูปร่างสูงใหญ่สะดุดตา เนื้อตัวของเขากำยำไปด้วยมัดกล้าม
ซึ่งนางมารู้ในตอนหลังว่าชายผู้นี้มีนามว่า ‘เฟยหลง’ มายืนรออยู่ที่หน้าบ้านพร้อมด้วยสัมภาระที่เตร
