“อันอันเก็บของให้เรียบร้อยนะ พี่ขอไปคุยธุระกับคนที่ให้ของมาขายก่อน และจะได้ดูของที่จะส่งไปให้พี่ชายเธอด้วย”
เฉินหว่านเยว่บอกกับเด็กสาวที่กำลังมีความสุขกับคิดถึงเงินที่ขายของได้
“ได้ค่ะพี่หว่านเยว่” หมิงเพ่ยอันพยักหน้ารับด้วยความยินดีจากนั้นหญิงสาวจึงเดินมาตามทางที่อี้ฉางเฟิงเดินนำไป
“มีอะไรหรือเปล่าคะ ถึงได้มาช่วยฉันขายของ” เมื่อหลบเข้ามาซอกตึกที่อี้ฉางเฟิงยืนรออยู่แล้ว หญิงสาวจึงเอ่ยถามทันที
“มีน่ะมี แต่ตอนนี้ฉันอยากรู้ว่าเธอหาเนื้อสัตว์ได้มากแค่ไหน” ชายหนุ่มก็คือพ่อค้าคนหนึ่ง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายสามารถหาเนื้อได้ เขาจึงเอ่ยถามอย่างไม่รีรอ
“ก็พอจะหาได้ค่ะ แต่ก็ไม่ใช่ทุกวันนะคะ อย่าลืมว่าของสดนั้นยากต่อการขนส่ง นอกเสียจากคุณจะมีตู้แช่ หรือรถห้องเย็นที่สามารถเก็บความสดใหม่ของสินค้าได้” หญิงสาวตอบกลับไปอย่างมีเหตุมีผล ต่อให้เธอหาสินค้าได้มากแค่ไหน แต่การขนส่งและลำเลียงสินค้าประเภทของสด
