“เจ้านั่นแหละไม่ต้องเป็นห่วงข้า รีบพักผ่อนจะได้หายไว ๆ” เพราะการเดินทางต้องใช้เวลาอีกยาวไกล ตอนนี้อู๋เฉิงก็ขับรถม้ามานานหลายชั่วยามแล้ว ถึงเวลาที่ควรต้องพักผ่อน
“อาอู๋ จุดพักม้าข้างหน้าอยู่อีกไกลหรือไม่” ถางเมิ่งหรูโผล่หน้าออกไปถาม คนขับรถม้าจึงหันมาตอบว่า
“อีกหลายสิบลี้ขอรับ ข้าพยายามเดินทางไปให้ทันก่อนรุ่งสาง พวกเราจะได้นอนพักสักหน่อยแล้วค่อยออกเดินทางต่อ” แน่นอนว่าพวกเขาต้องเดินทางไปให้ไกลมากที่สุด ก่อนที่จวิ้นอ๋องจะทรงรู้เรื่องว่าพระชายาหลบหนีออกมาจากเมืองหลวง ส่วนเรื่องที่ว่าพระองค์จะส่งคนออกมาตามหาหรือไม่นั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
ถางเมิ่งหรูพยักหน้า “ถ้าเจ้ารู้สึกง่วงนอนและขับรถม้าไม่ไหวก็ให้มาแจ้งข้า พวกเราจะได้หาที่พักผ่อนระหว่างทางกันก่อน” สตรีตบบ่าคนขับรถม้า อู๋เฉิงเปรียบเสมือนญาติห่าง ๆ ที่ร่วมเป็นร่วมตายกัน ทั้งเขาและซ่งเอ๋อล้วนมีความสำคัญกับนางทั้งสิ้น
“คุณหนูรีบพักผ่อนเถ
