ฟ้าคำราม

คนฉวยโอกาส

ฟ้ารดาเดินตามคำรามมายังสำนักงานออฟฟิศของเขาที่ทำงานอยู่ หล่อนแปลกใจวันนี้ไม่เห็นแฟนสาวของเขาตามมาด้วย ก็แน่ล่ะ เพื่อนทำงานอยู่ออฟฟิศอีกที่หนึ่งของฟาร์ม ในฟาร์มมีออฟฟิศทำงานอยู่สองที่ และที่ที่เขาพาฟ้ารดามาคือออฟฟิศส่วนตัวของเขาเอง พอมาถึงที่ทำงานและเขาบอกว่านั่นโต๊ะทำงานของเธอ เธอก็มองหาเพื่อนร่วมงานคนอื่น เพราะมีแค่โต๊ะทำงานของเธอกับของเขาที่เขาบอกว่านั่นโต๊ะทำงานของเขา มีอะไรสงสัยสอบถามเขาได้ตลอดเวลา

“ไม่มีเพื่อนร่วมงานคนอื่นเหรอคะพี่ราม” รู้สึกอายปากเล็กน้อยที่ต้องเรียกคนที่เพิ่งรู้จักว่าพี่อย่างสนิทสนม

“ไม่มีหรอก ออฟฟิศนี้มีแค่พี่กับฟ้าสองคน ส่วนคนอื่นทำอีกทีน่ะ” เขาตอบแล้วทิ้งกายลงนั่งเก้าอี้ทำงานของตนเองด้วยท่าทางสบาย

“งั้นให้ฟ้าไปทำงานกับคนอื่นก็ได้ค่ะ ฟ้า...”

“พี่ก็อยากให้ไปทำนะ แต่ว่าออฟฟิศเต็มหมดแล้ว จะมีว่างก็แต่ออฟฟิศทำงานส่วนตัวของพี่ ทำกับพี่เนี่ยแหละ มีอะไรสงสัยถามพี่ได้ สะดวกกว่าพวกนั้นเยอะ อีกอย่างพี่ก็พอรู้เรื่องบัญชี” เขาเอ่ยแทรกประโยคของคนตัวเล็กด้วยรู้ดีว่าหญิงสาวจะพูดอะไรต่อ

“แต่ว่าฟ้าเกรงใจค่ะ” หล่อนบอกทั้งๆ ความจริงคือเธอกลัวเขา กลัวสายตาของเขาเวลาที่จ้องมองมาทางเธอมากกว่า

“ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก พี่บอกแล้วไงว่าเราเป็นคนกันเอง ลองดูบัญชีในแฟ้มนะว่าเป็นยังไง สงสัยอะไรถามพี่ได้”

พูดจบก็ลุกขึ้นหยิบแฟ้มบัญชีที่ตู้เอกสารข้างหลังตัวเองเดินไปหาฟ้ารดาที่ยืนมึนงงอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของตัวเอง คำรามวางแฟ้มเอกสารไว้บนโต๊ะทำงานของฟ้ารดาโดยเบียดร่างเล็กที่ยืนนิ่งอยู่หน้าโต๊ะไปจนต้องขยับถอยหนี และนั่นแหละกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของสาวเจ้าก็เตะจมูกเขาอย่างจังจนต้องสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ

“อา…หอมจัง ใช้น้ำหอมอะไรครับน้องฟ้า”

ฟ้ารดากลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก ตอนนี้หล่อนกลัวคนที่ยืนตัวใหญ่ข้างๆ เหลือเกิน มองไปทางไหนก็ไม่มีผู้คนที่จะช่วยเธอได้ แล้วก็ต้องสะดุ้งหลุดจากความคิดของตัวเองเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ปะทะกับต้นคอระหงของตนเอง

“ว่าไงครับ ใช้น้ำหอมอะไร พี่รอฟังคำตอบนะเด็กดี” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยกระซิบข้างลำคอระหงและฉวยโอกาสสูดดมกลิ่นกายของน้องน้อยเข้าปอดไปด้วย ยิ่งได้ชิดใกล้ ได้สูดดมกลิ่นกายก็ยิ่งอยากครอบครอง อยากโอบกอด

“ไม่ได้ใช้ค่ะ ฟ้าใช้แค่แป้งเด็ก พี่รามกลับไปที่โต๊ะก่อนเถอะค่ะ ฟ้าจะทำงานแล้ว” หล่อนตอบแบบใจดีสู้เสือ

“กลิ่นแป้งจริงๆ เหรอ พี่ขอหอมอีกรอบนะว่าใช่ไหม” ว่าแล้วก็ฉวยโอกาสจับใบหน้าสวยล็อกไว้ไม่ให้หันหนี ก่อนจะฉกฉวยหอมแก้มนวลแรงๆ แล้วผละออกมา

“อืม…แป้งเด็กจริงๆ ด้วย หอมดีนะ พี่ชอบ” เมื่อได้หอมแก้มนวลแล้วก็ถอยเดินจากไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนคนที่เพิ่งถูกฉวยโอกาสหอมแก้มไปก็ได้แต่ยืนนิ่งอึ้งกับเรื่องที่เกิดขึ้น และนานสองนานกว่าสติจะกลับมาเหมือนเดิม แต่พอสติกลับมา มองไปยังคนที่ฉวยโอกาสกับตัวเองตอนนี้แล้วก็อดอยากเดินเข้าไปตบหน้าเขาไม่ได้ แต่ก็ทำไม่ได้ ก็ดูเอาเถอะ เขานั่งอ่านเอกสารงานตรงหน้าด้วยหน้าตาเคร่งเครียดทำราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้ทำเจ้าชู้ใส่เธองั้นแหละ

‘คนบ้า คนเจ้าชู้’ ต่อว่าเขาในใจแล้วเดินอ้อมโต๊ะไปนั่งทำงาน ศึกษางานตรงหน้าตัวเองบ้าง แต่ไฉนเลยฟ้ารดาจะรู้ว่าตอนนี้พี่ชายที่บอกว่าเป็นคนกันเองอยากจะเป็นคนคนเดียวกับเธอเสียแล้ว ภายใต้ใบหน้าที่เคร่งเครียดกับงานของคำรามนั้นมีความร้อนรุ่มซุกซ่อนอยู่