ในห้องนอนใหม่ของธราเทพ
“น่าสงสารคุณหนูป่านนะครับ” บรรเจิดเอ่ยปาก
“ผมว่าสงสารผมดีกว่าไหมครับคุณบรรเจิด”
“แฮ่...” บรรเจิดยิ้มแห้ง
“เอาแต่ใจแบบนี้น่ะเหรอ อาการหนัก เป็นเอามากเหมือนกันนะ”
“ผมก็เพิ่งมาอยู่นะครับ ไม่ค่อยได้เห็น เพิ่งเห็นวันนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน”
“ทำตัวให้ชินนะ อย่าชิงลาออกไปเสียก่อนล่ะบรรเจิด”
“ครับ” บรรเจิดโค้งตัวก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนของธราเทพ
‘จะปราบพยศยายหนูตัวน้อย ๆ ให้สิ้นฤทธิ์ได้ยังไงปอป่าน พี่ชักเหนื่อยแล้วนะ’ เขาพูดกับตัวเอง
ปอป่านกระทืบเท้าขึ้นบันไดไปด้วยความไม่พอใจ สวนกับบรรเจิดที่ต้องหลบทำตัวลีบ ๆ
‘โอ๊ย ขิงก็ราข่าก็แรง จะสุกใสหรือบรรลัยกันแน่’ อังศุมากลืนน้ำลายเหนียวลงคอ
บรรเจิดวิ่งลงมาอย่างเร็ว
“แค่วันแรกเองนะพี่อัง”
“เฮ้อ... ก็นั่นน่ะสิ” ทั้งสองมีสีหน้าหนักใจ แทบจะหันไปมองชั้นสองพร้อม ๆ กัน
“สงครามได้เริ่มขึ้นแล้ว” บรรเจิดพูดเล่น
โป๊ก... มะเห
