“ไม่ได้คุยโม้กันนะ เพราะผมเห็นลูกเศรษฐีบางคน ก็เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ”
เคล้ง... ปอป่านวางช้อนบนจานอย่างแรง
ไววิทย์รีบตักหมูทอดที่อยู่ใกล้ ๆ ใส่จานให้กับปอป่าน
“ลองทานดูครับ หมูทอดที่นี่อร่อยที่สุด”
‘หิวก็หิว ยังมานั่งแขวะกันอยู่ได้’ เธอมองเขาด้วยความชิงชัง
ธราเทพยิ้มที่เห็นเธอมีปฏิกิริยาตอบโต้ และดีใจที่ปอป่านไม่ได้แย่ไปเสียทุกเรื่อง เขาก็พอรู้ว่าเธอเป็นคนฉลาด เรียนหนังสือเก่งระดับท็อป ๆ ทีเดียว
“เอาละ ไม่รบกวนเวลากินข้าวดีกว่า เดี๋ยวคุณป่านจะกินไม่อร่อย”
“น่าจะไปเสียตั้งนานแล้ว” เธอพูดขึ้นมาแบบไม่พอใจ
ไววิทย์ยิ้มแห้ง ๆ มองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา เหมือนนั่งอยู่ในสงครามประสาทของคนทั้งคู่
“พาคุณป่านไปดูโต๊ะทำงาน แล้วงานที่ควรจะมอบหมายให้ทำ สอนให้รู้ตั้งแต่วันนี้เลยนะ เอาเรื่องที่ง่ายที่สุด ก็คือจดรายงานการประชุมก็แล้วกัน ผมจะออกไปข้างนอกแล้วจะไม่กลับเข้ามาอีก” พูดจบ ธราเทพก็เดินออกไป
