สายตาคู่คมมองไปยังร่างเล็กที่เดินหน้าตึงออกมาจากห้องนอนด้วยสีหน้าที่ระบายไปด้วยรอยยิ้ม นึกแล้วเชียวว่าต้องถ่วงเวลา ชายหนุ่มก้มมองนาฬิกาบนข้อมือก็พบว่าตอนนี้สิบโมงครึ่งเข้าไปแล้ว แต่สาวน้อยคนงามของเขาเพิ่งจะออกมาจากห้องนอนของเธอ
วารินชะงักเท้าที่เดินลงเมื่อเห็นตาแก่เจ้าเล่ห์ส่งยิ้มมาให้ คิดแล้วก็รู้สึกแค้นใจไม่หาย เพราะเขาคนเดียว เธอเลยต้องขาดงาน แล้วเรื่องเมื่อเช้าอีก ไม่นึกเลยว่าต้องมาเจอสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้
“อาบน้ำนานจังเลย พี่มานั่งรอเกือบสองชั่วโมงแล้วนะครับ”
“แล้วใครใช้ให้รอล่ะค่ะ”
“พี่อยากรอเองแหละ หนูน้ำไม่ผิดหรอก ว่าแต่เราจะไปกันได้หรือยังครับ”
อัคคีตัดบทก่อนชวนออกไปเที่ยว วันนี้เขาเตรียมโปรแกรมพาสาวน้อยในดวงใจไปเที่ยวตั้งหลายแห่ง แต่ออกไปสายขนาดนี้ อาบน้ำชักช้าแบบนี้ เห็นทีคราวต่อไปเขาเข้าไปอาบให้ดีกว่า ประหยัดเวลาตั้งเยอะ อ้อ...แล้วยังประหยัดน้ำด้วย ความคิดเจ้าเล
