เสน่หา มารยารัก

เสียงทะเลาะกันอยู่ในลานจอดรถทำให้ชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำถึงกับชะงักเท้าที่กำลังจะเดินเข้าตึกสำนักงาน สายตากวาดมองไปรอบๆ ลานจอดรถก็พบกับหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่กำลังยืนหน้าเครียดใส่กัน และหนึ่งในนั้นคือพนักงานในบริษัทของเขา คิ้วหนาขมวดมุ่นเมื่อเห็นใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มกับดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตา หากจำไม่ผิดหญิงสาวผู้นี้ทำงานอยู่ฝ่ายการตลาดและยังเป็นเพื่อนสนิทของน้องสาวของเขานั่นเอง ใจจริงเขาก็ไม่อยากยืนแอบฟังเรื่องของชาวบ้านหรอก แต่เป็นเพราะหนึ่งในสองคนนั้นเป็นคนที่น้องสาวให้ความสำคัญ แม้จะไม่ได้สนิทสนมกับเพื่อนคนนี้ของน้องสาวนัก แต่ก็อดสงสารไม่ได้เมื่อเห็นหญิงสาวร้องไห้ …บ้าเฮ้ย! นี่ฉันรู้สึกสงสารยัยเด็กบ้านี่ทำไมกันวะ… เสียงหนึ่งที่แวบอยู่ในสมองถามตนเองอย่างไม่สบอารมณ์นัก เนื่องจากตัวเขาเองไม่เคยให้ความสนใจหรือยุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของคนอื่นเท่าไร โดยเฉพาะเรื่องของเพื่อนสนิทของน้องสาว หญิงสาวร่างเล็กไซส์มินิที่ยืนร้องไห้หน้าตามอมแมมอยู่ไม่ไกล เคยไปพักที่บ้านหลายครั้ง เพียงแต่เขาไม่เคยสนใจที่จะเข้าไปทักหรือทำความรู้จัก เพราะกฎเหล็กของเขาก็คือจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเพื่อนของน้องสาวเด็ดขาด “ที่ผมพูดหวังว่าคุณจะเข้าใจนะน้ำ” “น้ำพยายามจะเข้าใจในสิ่งที่พี่วัฒน์พูด แม้จะไม่เข้าใจเหตุผลที่แท้จริงของพี่วัฒน์ก็ตาม” น้ำ หรือ วาริน กิตติธราเอ่ยเสียงสั่นอย่างเจ็บปวด จู่ๆ มาบอกเลิกแถมยังให้เหตุผลที่ฟังดูแล้วมันงี่เง่าที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา …เราไปด้วยกันไม่ได้ ทัศนคติเราไม่ตรงกัน พี่อยากให้น้ำเจอคนที่ดีกว่าพี่… เหตุผลเหล่านี้เธอคิดมาว่ามันมีแต่ในนิยายเสียอีก ไม่นึกว่าตนเองจะได้ยินคำพูดประโยคจากผู้ชายที่เคยบอกว่ารักเธอที่สุด “แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ สิ่งที่พี่วัฒน์พูดน้ำเข้าใจดีทุกอย่าง มันก็แค่พี่วัฒน์อยากเลิกกับน้ำ เหตุผลจริงๆ ก็มีอยู่เท่านี้ ที่จริงพี่วัฒน์ไม่ต้องหาเหตุผลที่สวยหรูมากมายขนาดนั้นก็ได้ น้ำคิดมานานแล้วว่าระหว่างเรามันคงเป็นไปไม่ได้” “ถ้าน้ำเข้าใจก็ดีแล้ว พี่รู้ว่าพี่มันแย่ที่ทำให้น้ำเสียใจ แต่พี่ไม่อยากปล่อยให้มันคาราคาชังอยู่แบบนี้ พี่อยากให้น้ำเจอคนที่ดีกว่าพี่ แต่พี่ยังรักน้ำเสมอ” “อย่าพูดแบบนั้นเลยค่ะพี่วัฒน์ เพราะยิ่งพี่วัฒน์พูดน้ำก็ยิ่งเจ็บ อย่าพูดว่ารักน้ำถ้าใจพี่ทำไม่ได้” “พี่ขอโทษ น้ำยกโทษให้พี่ได้ไหม” “ค่ะพี่วัฒน์ น้ำยกโทษให้พี่วัฒน์ ตกลงพี่วัฒน์มาหาน้ำมีเรื่องที่จะพูดแค่นี้ใช่ไหม” วารินถามวิวัฒน์ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มาบอกเลิกแล้วจะให้เธอยกโทษให้อีก ช่างเป็นผู้ชายที่ดีเหลือเกิน ดีจนไม่อยากเข้าใกล้ หญิงสาวรำพันอยู่ในใจ ถึงจะเจ็บแต่ก็ไม่ถึงตายหรอก แค่ผู้ชายไม่ซื่อสัตย์คนหนึ่งเธอจะเสียใจไปเพื่ออะไรกัน ใช่ว่าเธอจะไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงที่ชายหนุ่มบอกเลิก แต่ถึงจะพูดไปก็เปลืองน้ำลายเสียเปล่าๆ เจ็บวันนี้ยังดีกว่าปล่อยให้แต่งงานกันไปแล้วมารู้ทีหลัง จะยิ่งเจ็บปวดไปมากกว่านี้ ก่อนหน้านี้เธอก็รู้มาบ้างแล้วว่าเขาแอบนอกใจไปมีหญิงอื่น เธอก็ทำใจมานานแล้วว่าสักวันหนึ่งเหตุการณ์แบบวันนี้ต้องมาถึง “เปล่าหรอกครับ พี่ขึ้นมาทำธุระให้คุณแม่ด้วย” วิวัฒน์ตอบคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอบอุ่น อย่างน้อยเขาก็เคยมีความรู้สึกที่ดีๆ กับหญิงสาว ใจจริงก็ไม่อยากเลิกหรอก แต่เป็นเพราะความห่างเลยทำให้เขาไปมีความสัมพันธ์กับหญิงอื่น ตอนนี้เขาก็เพิ่งจะรู้ใจตนเองว่าแท้ที่จริงแล้วเขาไม่ได้รักวารินในเชิงชู้สาว อาจเพราะความสดใส ร่าเริงและเป็นกันเองเลยทำให้เขาเข้าใจผิดคิดว่านั่นคือความรัก แต่พอเขาได้รู้จักและคบกับอันดา เขาจึงได้เข้าใจว่าความรักเป็นอย่างไร แม้รู้ว่าต้องทำร้ายผู้หญิงดีๆ คนนี้แต่เขาก็ไม่อยากปล่อยให้หญิงสาวเจ็บปวดหากปล่อยให้มันเนิ่นนานไปกว่านี้ “นี่ก็ใกล้เวลาทำงานแล้ว น้ำขอตัวก่อน ไม่อยากเข้าทำงานสาย” “น้ำไม่โกรธพี่ใช่ไหมครับ” “น้ำจะโกรธพี่วัฒน์ทำไมค่ะ” “ก็เรื่องที่พี่บอกเลิกน้ำไงครับ พี่ไม่อยากให้น้ำเกลียดและเลิกติดต่อกับพี่นะครับ เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหมครับ” “ตอนนี้น้ำอยากอยู่คนเดียวค่ะพี่วัฒน์ เอาไว้น้ำทำใจได้แล้ว น้ำจะโทรฯ ไปหาพี่วัฒน์เอง น้ำขอให้พี่วัฒน์โชคดีกับผู้หญิงที่พี่วัฒน์เลือกนะคะ” “น้ำ!” วิวัฒน์ตกใจกับคำพูดของวาริน ชายหนุ่มหน้าซีดเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าวารินจะรู้เรื่องผู้หญิงอีกคนของเขา มือหนายื่นไปจับข้อมือเล็กเอาไว้แน่น เมื่อหญิงสาวกำลังจะเดินจากเขาไป “ปล่อยมือน้ำเถอะค่ะพี่วัฒน์ อย่าให้น้ำต้องเกลียดพี่วัฒน์ไปมากกว่านี้เลย” “น้ำครับ...พี่ขอโทษ” “น้ำยกโทษให้ แต่พี่วัฒน์ปล่อยมือน้ำได้หรือยัง” คนถูกบอกเลิกเอ่ยเสียงเย็นชาจนทำให้วิวัฒน์ต้องรีบปล่อยมือเล็กอย่างตกใจ ไม่บ่อยนักที่วารินจะพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชาและห่างเหินเช่นครั้งนี้ ใบหน้าคมสันเจื่อนไปเมื่อสบตามองนัยน์ตากลมโตคู่หวานนั่น แม้แต่ดวงตาที่เคยมองเขาอย่างอ่อนโยน วันนี้กลับแข็งกระด้างจนเขาหวั่นใจ “พี่ขอโทษ ขอโทษที่ทำให้น้ำต้องเจ็บปวดและร้องไห้” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่วัฒน์ น้ำขอตัวนะคะ” วารินก็รีบเดินหนีวิวัฒน์เข้าไปในตัวตึกของบริษัท เจ็บกายไม่เท่าไร แต่เจ็บใจนี่สิมันรุนแรงซะกว่า มาบอกเลิกกับเธอแต่ไม่อยากให้เธอเกลียด ผู้ชายทุกคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า มือเล็กบอบบางยกขึ้นมาปาดน้ำตาทิ้งอย่างเจ็บปวด วิวัฒน์มองจนร่างเล็กเดินหน้าเข้าไปในตัวตึกของบริษัท มือหนายกขึ้นมาเสยผมอย่างหงุดหงิดหัวใจเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ เขาไม่ได้รักรุ่นน้องสาวคนนี้ไม่ใช่หรือ แล้วทำไมหัวใจถึงได้โหวงเหวงอย่างบอกไม่ถูกกับคำพูดเย็นชาและสายตาห่างเหินคู่นั้น “นี่ฉันเป็นบ้าอะไรวะ แค่เห็นน้ำร้องไห้ ในใจก็เจ็บปวดขึ้นมาเฉยๆ บ้าเฮ้ย!” น้ำเสียงหงุดหงิดสบถออกมาอย่างฉุนเฉียวเพราะเขาเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกปวดแปลบเมื่อเห็นน้ำตาของวาริน เขาคงเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ ที่เกิดความรู้สึกเป็นห่วงผู้หญิงที่กำลังจะกลายเป็นอดีตคนรักของเขานับจากวันนี้ไป วิวัฒน์เดินไปเปิดประตูรถคันหรูแล้วก็ปิดมันอย่างแรงด้วยใจที่สับสนกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น ทำไมในใจถึงได้ปวดจี๊ดกับท่าทีห่างเหินและน้ำเสียงไร้เยื่อใยนั่น ในเมื่อเขาเองก็ไม่ได้รักวาริน ผู้หญิงที่เขารักก็คืออันดาต่างหาก อันดาเท่านั้นที่เขารักอย่างแท้จริง ////////////// ...โปรดติดตามตอนต่อไป...