เสน่หา...มารยารัก EP.07
1522 Words
อัคคีนั่งลงบนโซฟาอย่างเมื่อยล้า มือข้างหนึ่งหยิบผลไม้มาทาน ส่วนมืออีกข้างหนึ่งจับโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่น อดสงสัยไม่ได้ว่าแฟนเก่าของวารินโทรมาทำไมกัน แต่ถ้าให้เดาผู้ชายคนนี้คงยังไม่อยากเลิกกับคนของเขาเป็นแน่ ตอนนี้วารินตกมาอยู่ในกำมือของเขาอย่างถาวรแล้ว
“ตกลงคุณโทรมาหาหนูน้ำทำไม?”
“ผมว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของผมกับน้องน้ำ คุณไม่สมควรเข้ามายุ่งเกี่ยว”
“คงไม่ได้หรอกคุณวิวัฒน์ เพราะผมก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่รักหนูน้ำเหมือนกัน และรักมาหลายปีแล้ว ในเมื่อคุณบอกเลิกหนูน้ำ ผมก็มีสิทธิ์ไม่ใช่หรือครับ”
“แล้วใครบอกคุณว่าผมจะเลิกกับน้องน้ำ”
“ผมรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับหนูน้ำ คุณบอกเลิกกับหนูน้ำเอง แล้วคุณโทรมาหาหนูน้ำทำไมอีกไม่ทราบ หรือยังตัดใจจากหนูน้ำไม่ได้หรือไงคุณวิวัฒน์ บอกเลิกเค้าเองไม่ใช่เหรอ แล้วมาเสียใจเจ็บปวดไปทำไมกัน”
น้ำเสียงยียวนเอ่ยถามปลายสายอย่างอารมณ์ เป็นคนบอกเลิกวารินแต่กลับทำใจที่จะเลิกไม่ได้ แบบนี้มันน่าหัวเราะเยาะเหลือเกิน อัคคีนึกอยากเห็นหน้าของวิวัฒน์ตอนนี้ อยากเห็นสีหน้าเจ็บปวดของผู้ชายคนนี้อย่างบอกไม่ถูก
วิวัฒน์เงียบไปเมื่อฟังคำพูดของหนุ่มปริศนาที่คุยโทรศัพท์กับเขา ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่ทำไมถึงรู้เรื่องของวารินและเขามากมายถึงเพียงนี้ แถมยังรู้เรื่องที่เขาเลิกกับวารินเมื่อเช้านี้เอง เห็นทีผู้ชายคนนี้คงจะไม่ใช่ธรรมดาเสียแล้ว
“ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว แค่นี้นะครับ ผมต้องพาหนูน้ำออกไปข้างนอก”
พูดเพียงแค่นั้นอัคคีก็ตัดสายทิ้งทันที ไม่สนใจว่าปลายสายจะรู้สึกอย่างไร จากนั้นก็ปิดเครื่องเพื่อตัดปัญหาไม่ให้วิวัฒน์โทรหาวารินอีก
ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กลงในกระเป๋าสะพายเช่นเดิม ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วตัดสินใจเดินไปยังห้องนอนของตนเองเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ป่านนี้วารินคงอาบน้ำแต่งตัวใกล้จะเสร็จแล้ว เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใช่เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ
“รีบไปอาบน้ำดีกว่า”
เสียงทุ้มบ่นพึมพำเบาๆ กับตนเองก่อนจะรีบก้าวเท้าตรงไปยังห้องนอนของตนเอง ในสมองคิดโปรแกรมที่จะพาวารินไปเที่ยวในคืนนี้ รอยยิ้มแต้มอยู่ตรงมุมปาก เมื่อคิดว่านับจากนี้ไปเขาเริ่มรุกและหาทางทำให้สาวน้อยในดวงใจยอมแต่งงานกับเขาเสียที
///////////
20 : 10 นาฬิกา ณ...ตลาดโต้รุ่งหัวหิน
กว่าที่อัคคีลากวารินออกมาจากบ้านพักตากอากาศได้ก็เล่นเอาเหงื่อตก ชายหนุ่มจ้องมองคนตัวเล็กที่ทำหน้างอ ถลึงตาใส่เขาอย่างขบขัน ทั้งที่รู้ว่าสู้แรงเขาไม่ได้ แต่สาวน้อยคนนี้ก็ยังต่อสู้ขัดขืนดิ้นรนหาทางเอาชนะเขาตลอด เด็กหนอเด็ก ตัวแค่นี้คิดต่อกรกับเขา ช่างไม่ดูความสามารถของตนเองเอาเสียเลย
สายตาคู่กลมโต เงยขึ้นมองหน้าของอัคคีอย่างฉุนเฉียว โกรธที่เขาเอาแต่ใจชอบสั่งโน่นสั่งนี่ตลอด ทั้งที่เธอกับเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน บอกแล้วว่าจะกลับกรุงเทพฯ แต่ก็สุดท้ายก็ไม่สามารถเอาชนะเหตุผลของเขาได้ พูดมาได้ยังไงว่าขับรถกลางคืนไม่ได้ นึกว่าเธอโง่หรือไง ชลธิดาเล่าให้เธอฟังบ่อยๆ ว่าเขากลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ เกือบทุกคืน แล้วดันมาพูดว่าขับรถกลางคืนไม่ได้ ใครมันจะไปเชื่อ
“พี่พาหนูน้ำมาหาอะไรกินนะครับ ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย เดี๋ยวใครๆ ก็หาว่าพี่บังคับหนูน้ำออกมาหรอก พี่ว่าเราเดินเข้าไปในตลาดโต้รุ่งกันเลยดีว่า”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่ม มือหนาเอื้อมไปจับมือเล็กเอาไว้แล้วออกแรงรั้งให้ร่างเล็กเดินตาม ไม่รู้จะโกรธอะไรเขานักหนา ก็แค่อยากพามาพักผ่อน อยากให้ลืมเรื่องแย่ๆ ที่เกิดขึ้นก็เท่านั้น แต่ดูเหมือนสาวน้อยคนนี้ไม่ยอมรับในสิ่งที่เขาหยิบยื่นให้
“ก็บังคับมาจริงๆ นิ”
วารินบ่นเสียงเขียว แต่ก็ยอมเดินตามอัคคีไปอย่างงอนๆ มือก็พยายามดึงออกจากฝ่ามือใหญ่ แต่ยิ่งดึงก็ยิ่งถูกรัดแน่นขึ้น สงสัยเธอต้องหาวิธีเอาชนะผู้ชายเอาแต่ใจคนนี้ให้ได้ ไม่อย่างนั้นเธอต้องอยู่ใต้อาณัติของเขาไปตลอดชีวิตแน่ แต่จะว่าไปเธอกับอัคคีก็ไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนถูกคุมคามและลิดรอนอิสรภาพอย่างไรก็ไม่รู้
...เฮ้อ...กลุ้มใจจริงๆ เล้ย...ให้ตายสิ!...
“พี่ไม่ได้บังคับหนูน้ำเสียหน่อย”
“แล้วแบบไหนที่เรียกว่าไม่บังคับค่ะพี่คีย์ ลากน้ำออกมาจากบริษัทตั้งแต่เที่ยง ที่สำคัญพี่คีย์พาน้ำมาหัวหินก็ไม่ถามความเห็นของน้ำสักคำ”
“ถ้าถาม หนูน้ำก็ไม่ยอมมากับพี่สิครับ”
“นั่นแหละที่เขาเรียกว่าบังคับ พรุ่งนี้น้ำก็ต้องทำงานอีก พี่คีย์บังคับน้ำมาหัวหินแบบนี้ น้ำก็ต้องขาดงาน สงสัยน้ำคงโดนหัวหน้าตำหนิอีกแน่ๆ”
“หนูน้ำไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกครับ ลืมไปแล้วหรือไงว่าหนูน้ำมากับใคร”
“ลืมไปค่ะ ว่าน้ำมาเที่ยวกับท่านรองประธานใหญ่ของวีเอสเคชี จิวเวลรี่ กรุ๊ป”
น้ำเสียงหวานตอบอย่างประชดประชัน นึกว่าเป็นบุตรชายของเจ้าของบริษัทแล้วทำอะไรก็ได้หรือไง ไม่ได้เลยจริงๆ ตาแก่นี่ อายุก็เยอะแล้วแต่ชอบทำตัวเหมือนเด็กๆ นี่แหละที่เขาว่าโตแต่ตัวแต่สมองไม่พัฒนา
....ชิ! ใครได้ผู้ชายคนนี้ไปเป็นสามีคงจะโชคร้ายไปชั่วชีวิตแน่ๆ…
อัคคีหยุดเดินแล้วหันมามองคนตัวเล็กที่ทำหน้างอใส่เขาอย่างหมั่นไส้ นี่จะด่าว่าเขาชอบใช้อำนาจในทางที่ผิดล่ะสิ! เขาใช้อำนาจที่ผิดตรงไหน ผู้หญิงที่เขารักกำลังเจ็บปวดเสียใจที่ถูกแฟนบอกเลิก เขาก็ต้องเข้ามาดูแลปกป้องอยู่แล้ว ใช้อำนาจไปในทางที่ผิดนิดๆ หน่อยๆ เขาก็ยอม ทำเพื่อผู้หญิงที่เขารัก เรื่องกฎระเบียบของบริษัทเขาก็ไม่สนใจมันหรอก ถูกบิดาตำหนิก็ไม่เป็นไร
“ไม่ต้องมาประชดพี่เลย ที่พี่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อหนูน้ำคนเดียวเลยนะครับ”
“แล้วทำไมต้องทำเพื่อน้ำด้วยล่ะค่ะ น้ำไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย”
“เป็นสิครับ เป็นมากด้วย”
ชายหนุ่มตอบอย่างเจ้าเล่ห์ สายตาจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มกับดวงตากลมโตที่เหวี่ยงค้อนงามๆ มาให้อย่างอารมณ์ดี เมื่อนึกถึงแผนการในคืนนี้ รับรองได้เลยว่าสาวน้อยวารินคนนี้ไม่มีทางรอดพ้นเงื้อมมือเขาไปได้
“น้ำไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย พี่คีย์อย่ามาใส่ร้ายน้ำนะคะ”
วารินบอกเสียงขุ่น นึกสงสัยในพฤติกรรมของอีกฝ่ายไม่ได้ หรือว่าเขาจะรู้เรื่องที่เธอถูกวิวัฒน์บอกเลิกเมื่อเช้า แต่มันเป็นไปได้อย่างไร ตอนที่เธอทะเลาะกับแฟนหนุ่มในลานรถ เธอก็ไม่เห็นใครเลยสักคน แล้วเขาจะรู้ได้ยังไงว่าเธออกหัก
“เป็นสิครับ ก็หนูน้ำเป็นแฟนของพี่คีย์ไงครับ นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป หนูน้ำเป็นแฟนของพี่คีย์ ดังนั้นพี่คีย์ของสั่งห้ามเด็ดขาด ห้ามหนูน้ำนอกใจพี่คีย์ไปรักผู้ชายคนอื่น”
“สติดีอยู่หรือเปล่าค่ะพี่คีย์ น้ำเป็นเพื่อนของน้องสาวของพี่คีย์นะคะ ที่สำคัญ...น้ำมีแฟนแล้ว”
แฟนเหรอ? พูดถึงแฟนหนุ่มทีไร หัวใจก็เจ็บจี๊ด ไม่นึกเลยว่าพอเลิกกันจริงๆ มันจะเจ็บถึงเพียงนี้
แม้จะเคยทำใจเอาไว้แล้วว่าสักวันหนึ่งเธอกับวิวัฒน์อาจจะต้องเลิกกัน แต่พอถูกบอกเลิกจริงๆ หัวใจก็แทบแตกเป็นเสี่ยง ปวดร้าวจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ วารินรำพันกับตนเอง
“เหรอครับ”
อัคคีย้อนถามกลับเสียงสูง เลือกข้ออ้างว่ามีแฟนแล้วมาปฏิเสธเขาเหรอ เสียใจด้วยนะหนูน้อย เพราะรู้ว่าวิวัฒน์บอกเลิกวารินแล้ว เขาถึงได้ลงมือจีบเธออย่างจริงๆ จังๆ แบบนี้ ไม่ว่าจะใช้เหตุผลอะไรก็ตามมาปฏิเสธ เขาก็ไม่มีวันยอมรามือเด็ดขาด ในเมื่อตัดสินใจที่รุกแล้วเขาก็ไม่มีทางถอยแน่
/////////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- Writer
