ตำหนักปราศจากความเศร้า
“ท่านอ๋อง”เสี่ยวซันยกถาดสุราและอาหารเข้ามาข้างใน
“เจ้าเคี่ยวยาให้พระชายาหรือยัง ของข้ายังไม่ต้องรีบข้ายังไม่หิว”
“เสี่ยวซัน สุราและกับแกล้มมาให้ท่านอ๋องเห็นว่า วันนี้ทั้งวันต้องอยู่เฝ้า พระชายา”รินสุราลงจอกกระดกรวดเดียวแล้ววางจอกสุราลงที่เดิม
“เสี่ยวซันไปยกยา ที่เคี่ยวไว้มาให้นายหญิงพระชายา”เปิดประตูออกไป โม่โฉว่หันมากุมมืออิงฮวาที่นอนลืมตามองเขาไม่เอ่ยคำใด ยกมือบางขึ้นมาจุมพิตอ่อนหวาน
“ข้าสัญญาหายดีแล้ว ข้าจะทูลขอเสด็จพ่อให้ประทานอภัยโทษให้กับพ่อของเจ้าปล่อยตัวเขาก่อนกำหนดให้เจ้ากับบิดาได้พบหน้ากัน”
“เจ้ายังโกรธข้าอยู่ใช่หรือไม่ แต่อีกไม่นานเราสองคนก็จะเข้าใจกัน”กำลังคิดว่าต้านหยูป่านนี้จะพบกับหวังหมิ่นหรือยังหากหวังหมิ่นผู้นั้นตาย อีกไม่นานอิงฮวาก็จะลืมเลือนคนผู้นั้นแล้วใจของนางก็จะมีเขาเพียงผู้เดียว หารู็ไม่ว่าตอนนี้หวังหมิ่นเร้นกายนตำหนักปราศจากความเศร้าเพื
