“ท่านอ๋องท่านฟื้นแล้ว”เสี่ยวซันรินน้ำใส่จอกให้กับโม่โฉว่ที่สีหน้าอิดโรย
“ข้านอนไปนานแค่ไหน”
“หนึ่งคืนกับอีกสองชั่วยาม”
“ชายาข้าเล่า”
“ท่านอ๋อง...นายหญิงพระชายานางไปกับ คนผู้นั้นแล้ว”จอกน้ำถูกปาลงพื้นแตกกระจาย
“เรียกต้านหยูตามไล่ล่าจับตัวนางกลับมา”
“ท่านอ๋อง ป่านนี้คงออกนอกด่านไปแล้ว ยากแก่การตามตัว”
“ไปตามนางกลับมา นางวางยาข้าแล้วแอบหนีไปกับชายชู้” เสี่ยวซัน ก้มหน้ามองพื้น นิ่ง
“บอกต้านหยุหากไม่พบนางและชู้รักของนาง ก็ไม่ต้องมาให้ข้าเห็นหน้า”เสี่ยวซันก้มหน้าขยับออกไป โม่โฉว่กัดฟันจนเป็นสันนูน
ตำหนักชิงหนิงกง
“จงยี้ ของข้าวันนี้เหตุใดสีหน้าไม่สู้ดี”ยกมือขึ้นโอบรอบเอวบาง
“ฝ่าบาทท่านพ่อบ่นกับจงยี้ว่าอำนาจสั่งการล้วนยากเย็นกว่าจะสั่งการสิ่งใดต้องถวายรายงานกับฝ่าบาท จงยี้ในฐานะลูกสาวลำบากใจไม่น้อย หลายวันมานี้ ฝ่าบาทก็ไม่ทรงออกว่าราชการจงยี้ต้องคอยตัดสินใจแทนฝ่าบาทลำบากไม่น้อย จะให้มา
