บทที่ 19
จุดเริ่มต้นของคนไม่ซื่อสัตย์
เปรี้ยงงงง!!!!
“พี่เก้า!” พัชชาครางละเมอเสียงสั่นเครือเรียกหาสามี พร้อมทั้งสะดุ้งตกใจตื่นเพราะฟ้าร้องฟ้าแลบเสียงดังเปรี้ยง ๆ อยู่ด้านนอก
“นี่เราผล็อยหลับไปเหรอ” เสียงฟ้าร้องฮึ่ม ๆ ดังจนทำให้ยัยหนูนอนผวา คุณแม่ลูกสองที่นอนหงาย มือลูบท้องโตอยู่นั้นต้องรีบตะแคงข้างกอดและกล่อมแกให้หลับต่อ
“ฮืออ” เด็กน้อยเมื่อได้กอดแม่ก็ละเมอร้องไห้เสียงดังชิดซอกอกอันอบอุ่น
“แม่อยู่นี่ค่ะ” พัชชาจูบหัวของลูกสาวปลอบขวัญแกเสียงเบาหวิว และเมื่อแกหายใจสม่ำเสมอหลับไปแล้ว เธอก็ลุกนั่ง
“กี่โมงแล้วนะ ทำไมพี่เก้ายังไม่กลับมาสักทีนะ?” พัชชาเปิดไฟตรงหัวเตียง มองโซฟาตัวยาว ซึ่งเป็นที่นอนของสามี หมอนและผ้าห่มยังพับวางไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย
“คุณแม่”
คุณแม่ท้องโตกำลังจะก้าวเท้าลงจากเตียงก็ต้องหยุดชะงักหันกลับไปหาลูกสาวเมื่อแกร้องไห้งอแงหาเธอ
“ชู่ว...ชู่ว...ดวงใจของแม่ เดี๋ยวแม่ม
