หัวใจร้าว(รัก)ในวันวาน

บทที่ 14 คนเก่าของสามีเข้ามามีบทบาทในบ้านของเธอ

บทที่ 14

คนเก่าของสามีเข้ามามีบทบาทในบ้านของเธอ

“อีกสามเดือนหนูก็จะได้ออกมาเจอหน้าแม่และพี่ลูกพีชแล้วนะ” เป็นอีกวันที่คุณแม่เตรียมพร้อมทุกอย่างไว้ให้เจ้าตัวเล็กที่กำลังจะเกิดมา ซึ่งเธอได้เตรียมเปลนอนและเสื้อผ้าของใช้สำหรับเด็กแรกเกิด แม้กระทั่งกระเป๋าฉุกเฉิน เธอก็จะเอาออกมาดูแล้วจัดใหม่

“ชุดนี้พี่ลูกพีชเป็นคนเลือกให้หนูเองนะ สวยไหมครับ” พัชชาเอาชุดเด็กแรกเกิดสีฟ้าอ่อนสีขาวสองสามตัวมาวางบนหน้าท้องโหนกนูน แล้วชูให้สามีดู ซึ่งชายหนุ่มกึ่งนั่งกึ่งนอนหลังพิงพนักหัวเตียง

วันนี้พี่เก้ากลับมาบ้านเร็วกว่าทุกวัน ชายหนุ่มจึงได้ทำหน้าที่พ่อที่ดีเด่นพาลูกเข้านอนและกล่อมแกให้หลับอยู่บนเตียงขนาดใหญ่

“พ่อพาไปนอนในห้องนะคะ” เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของลูกสาวที่หลับใหลไม่รู้สึกตัวนั่น ทำให้คุณพ่อก้มจูบขมับหอมแก้มย้วยของแก แล้วอุ้มลูกขึ้นพาดบ่ากว้าง

“พี่ ให้ลูกนอนด้วยกันที่นี่เถอะค่ะ” เสียงฟ้าร้องดังฮึ่ม ๆ น่ากลัวมาก ทำให้พัชชาเก็บของใช้เด็กแรกเกิดไว้ในตู้ แล้วเธอก็รีบขึ้นไปนั่งบนเตียง

“ยัยหนูจะห้าขวบแล้วนะหนูนา หนูนาต้องฝึกให้ลูกนอนคนเดียวได้แล้วนะ” เสียงอ้อนเหมือนแมวน้อย ทำให้พิสุทธิ์ดุน้อง แต่เขาก็ปล่อยลูกสาวให้นอนลงบนที่เดิม เมื่อได้สบตาละห้อยคู่งาม

“ฟ้าแลบเปรี้ยง ๆ น่ากลัวมากค่ะ หนูเกรงว่าถ้าให้ลูกนอนคนเดียว แล้วลูกตื่นขึ้นมาไม่เห็นเราสองคน ลูกก็ต้องร้องไห้หาเราแน่ ๆ ค่ะ” คุณแม่ที่รักลูกมากไม่อยากให้ลูกนอนคนเดียว เธอจึงเอาเรื่องฟ้าฝนมาอ้างกับสามี

“นี่เป็นข้ออ้างไม่อยากให้พี่นอนด้วยใช่ไหมฮะ” พิสุทธิ์ทำเสียงตึงใส่เมีย ‘ใช่! เมียพูดถูกวันนี้ฝนตกฟ้าร้องน่ากลัวกว่าทุกคืน นี่ถ้าให้ลูกนอนคนเดียวในห้องของแก รับรองไม่ถึงห้านาทียัยหนูก็ต้องร้องจ้าแน่’ พิสุทธิ์พูดในใจพร้อมทั้งหันไปมองสายฟ้าผ่าเปรี้ยงผ่านกระจกหน้าต่างบานเลื่อน

“เตียงออกจะใหญ่ พี่เก้านอนฝั่งโน้นก็ได้นี่ค่ะ” เมื่อเห็นพี่เก้าหอบหมอนและผ้าห่มจะก้าวลงจากเตียงไปนอนโซฟาเบดตัวใหญ่ ซึ่งที่ตรงนั้นได้กลายเป็นเตียงนอนสำหรับเขาตั้งแต่เธอท้องและมีลูกสาวมานอนด้วย

“นั่นสิทำไมพี่ต้องไปนอนโซฟาด้วยนะ” พิสุทธิ์วางหมอนและผ้าห่มไว้ที่เดิม เขายิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อได้มองเมียกำลังสาละวนห่มผ้าให้ลูกสาว

“อุ๊ย! พี่ ไปนอนฝั่งโน้นเลยค่ะ” พัชชาอุทานตกใจเมื่อพี่เก้าเข้ามานั่งด้านหลัง แขนกำยำสองข้างก็โอบกอดเธอและลูกในท้องไว้

“ไม่เอาคืนนี้พี่จะนอนกอดเธอ” พิสุทธิ์เกยคางบนบ่านุ่ม เขากลัวลูกสาวจะตื่นจึงพูดเสียงแหบแห้งเบาหวิวชิดแก้มหอมนุ่ม

“คนหื่น ปล่อยหนูก่อนค่ะ เดี๋ยวหนูจะจัดที่ให้นอนค่ะ” พัชชาว่าสามีพร้อมทั้งเอียงหน้ามองชายหนุ่ม จึงทำให้แก้มนิ่มชนปลายจมูกโด่งคมสัน

“มานอนได้แล้ว ดะ...” พิสุทธิ์จูบแก้มเมียทีหนึ่ง แล้วคนตัวโตก็ล้มตัวลงนอนกางแขนกางขา มือก็ตบหน้าอกบอกให้เมียเข้ามานอนซบ แต่เขาพูดยังไม่ทันจบประโยคว่า ‘เดี๋ยวพี่จะได้ปิดไฟ’ ก็มีเสียงทุบและกดออดรัว ๆ เสียงดังอยู่นอกบ้าน

ปังงง!!!! ปังงงง!!!!

“พี่เก้าได้ยินเสียงอะไรไหมคะ ดังปัง ๆ อยู่ข้างล่างน่ะค่ะ” พัชชากำลังจะล้มตัวลงนอนข้างสามี เธอรีบลุกนั่งมองไปยังประตูหน้าต่าง

“ไม่นี่ มีแต่เสียงฝนเสียงฟ้าร้อง มา ๆ มานอนได้แล้ว พี่ง่วงแล้วเนี่ย” พิสุทธิ์ไม่ได้ง่วงนอนอย่างที่ว่า ชายหนุ่มแปลงร่างกลายเป็นงูตัวใหญ่เลื้อยพันตามตัวของน้องฉุดให้เมียนอนลง แล้วเขาก็ขยับตัวขึ้นนอนคร่อมเมีย

“พี่ หนูได้ยินมีคนเคาะประตูบ้านจริง ๆ นะคะ” พัชชาไม่ได้ขัดขืนเมื่อพี่เก้าก้มหน้าลงไซ้ซอกคอ เธอปล่อยให้สามีหาความสุขจากร่างกายของเธอ

“ใครวะ?” น้องไม่ได้โกหก เพราะเสียงดัง ‘ปัง ๆ !!’ อยู่ด้านล่าง ทำให้พิสุทธิ์หัวเสียมาก เขาบ่นเสียงแข็งแล้วลุกนั่งข้างน้อง

“ลงไปดูสิคะ” พัชชาลุกนั่ง มือไม้สั่นระริกติดกระดุมชุดนอน แล้วดึงปลายชุดนอนที่พี่เก้าถลกขึ้นมาเกยหน้าท้องให้คลุมขาสองข้าง

“หนูนารอพี่อยู่บนนี้นะ” พิสุทธิ์ก้าวลงไปยืนข้างเตียง และก่อนที่จะเดินออกจากห้อง เขาก็ไม่ลืมหยิบเสื้อยืดที่เขาถอดออกเมื่อครู่มาใส่

“ค่ะ” พัชชาบอกสามี แต่เธอก็ลงไปยืนข้างชายหนุ่มหลังจากได้ห่มผ้าให้ลูกสาว เธอรีบจับมือของสามี ซึ่งพี่เก้าหันมาดูน้องแล้วพยักหน้า พาเดินออกจากห้องลงบันไดไปยืนอยู่โถงทางเดิน

ปังง!!!! เสียงทุบประตูแข่งกับเสียงฟ้าร้องดังอยู่ข้างนอก ทำให้พิสุทธิ์และพัชชาที่ยืนจับมือกัน เขาทั้งสองมองหน้ากันแล้วหันไปมองประตู

“รีบไปเปิดประตูสิคะ” พัชชาบอกสามี

“เออ ๆ เปิดแล้ว จะเคาะหาสวรรค์วิมานอะไรนักหนาฮะ” เมื่อจูบขมับนุ่มของเมียแล้ว พิสุทธิ์ก็ตะโกนเสียงดังแข่งกับเสียงฟ้าและฝนกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย

“ฮืออ เก้า ช่วยมุกด้วย” ด้านคนข้างนอกเมื่อประตูบ้านแง้มเพียงเล็กน้อย เธอก็ดันให้เปิดกว้างแล้วกระโจนเข้าหาโอบกอดชายหนุ่ม

“มะ...มุกดา” พิสุทธิ์ตกใจมาก เมื่อหญิงสาวตรงหน้าเนื้อตัวเปียกปอนกอดเอวเขาไว้แน่น พิสุทธิ์กำลังจะอ้าแขนสองข้างกอดตอบเธอ เขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของเมียถามอยู่ด้านหลัง

“พี่เก้า ใครมาเหรอคะ ทำไมไม่พาเข้ามาในบ้านล่ะคะ” เพราะความสงสัย ทำให้พัชชาอุ้มท้องโตเดินลำบากอุ้ยอ้ายตรงไปหาชายหนุ่ม

“มุก คุณปล่อยผมก่อน” พิสุทธิ์หันไปมองเมีย และหันมาออกคำสั่งให้อดีตภรรยาปล่อย ซึ่งเธอยังคงยืนกอดเขาไว้แน่น

“อ้าว พี่มุกเองเหรอคะ ทำไมมาที่นี่ดึกดื่นป่านนี้ล่ะคะ” สภาพเปียกปอนดูไม่ได้ของมุกดาไม่ได้อยู่ในสายตา แต่ภาพของมุกดากอดพี่เก้ามันทำให้ฮอร์โมนคนท้องปั่นป่วนหึงหวงสามีขึ้นมาทันที แต่คนท้องก็ไม่แสดงอาการขุ่นเคืองให้เห็น และยังเก็บความสงสัยไว้ในใจ ‘ทำไมมุกดามาบ้านของเราถูกด้วย’ พัชชาถามตัวเอง

“ฮืออ เก้าช่วยมุกด้วยค่ะ” มุกดาถูกพิสุทธิ์ดันให้ออกห่าง แต่เธอยังฝืนยืนเกาะแขนกำยำ แล้วเงยหน้าหันมองพัชชาและหันจ้องตาของพิสุทธิ์

“พี่มุก!” พัชชาตกใจทำอะไรไม่ถูก ความขุ่นเคืองเมื่อครู่หายไปเมื่อได้เห็นรอยฟกช้ำดำเขียวบนใบหน้าสวยเซ็กซี่ ซึ่งดูจากสภาพร่างกายของเธอแล้วเหมือนจะถูกทำร้ายอย่างรุนแรงแสนสาหัส

“มุก หนะ...หน้าคุณไปโดนอะไรมา” ด้านพิสุทธิ์ก็ตกใจเหมือนกัน จากที่ดันให้เธอออกห่าง ในตอนนี้เขากลับใช้ร่างกายใหญ่โตให้เธอยืนพิง พิสุทธิ์มือสั่นอุ้มหน้าของเธอให้เงยขึ้น เพื่อเขาจะได้มองรอยช้ำบนหน้าอย่างชัดเจน

“ฮืออ มุกถูกทำร้ายค่ะ” มุกดาร้องไห้เสียงสะอื้นเมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอโดนมา มันร้ายแรงยิ่งกว่าสัตว์ตัวหนึ่งที่ถูกทารุณ

“ใครทำร้ายคุณ?” พิสุทธิ์ถามเสียงดัง

“ฮืออ ชะ...ช่วยมุกด้วยค่ะ” ครั้งนี้มุกดาโผเข้าโอบกอดชายหนุ่ม

“โอเค งั้นเข้าไปในบ้านกัน แล้วนี่คุณเดินเองไหวไหม” ความรู้สึกในตอนนี้ไม่ได้รักและอะไรกับมุกดา แต่เมื่อเห็นสภาพร่างกายของเธอ พิสุทธิ์ก็เป็นห่วงและอยากยื่นมือเข้าไปช่วย

“โอ๊ย!! เก้า หนูนาช่วยพี่ด้วยนะ พี่เจ็บจะตายอยู่แล้ว” มุกดาร้องกรี๊ดเมื่อขาสองข้างอ่อนแรงเดินไม่ไหว เป็นเหตุให้เธอทรุดฮวบ แต่โชคดีที่พิสุทธิ์ประคองกอดไว้

“มุก คุณไหวไหม” พิสุทธิ์รีบประคองเธอด้วยแขนสองข้าง อุ้มร่างช้ำจนเท้าของเธอลอยเหนือพื้น

“พี่เก้าอุ้มพี่มุกไปนั่งในห้องนั่งเล่นเถอะค่ะ” พัชชารีบบอกสามี เมื่อเห็นอาการปางตายของมุกดา

“โอ๊ย!! เจ็บไปทั้งตัวเลยค่ะเก้า” มุกดาร้องกรี๊ดพร้อมทั้งยกแขนสองข้างโอบกอดลำคอหนา ใบหน้าบวมเป่งก็ซบลงบนอกกว้าง

“โอเค ถ้าเดินไม่ไหว เดี๋ยวผมอุ้มคุณเอง” พิสุทธิ์ช้อนร่างบางขึ้นแนบอก แล้วเดินนำหน้าพัชชาไปยังห้องรับแขก เขาวางเธอให้นอนบนโซฟาตัวยาวอย่างเบามือ

“เก้า มุกกลัวค่ะ” มุกดาลุกนั่ง สองแขนเล็กรีบสอดเข้าเอวหนากอดชายหนุ่มไว้แน่นยามเขาจะลุกหนี

“ปล่อยผมก่อนนะมุก” พิสุทธิ์หายใจเบา ๆ พูดปลอบขวัญ แล้วเขาก็แกะแขนเล็กออกจากเอว แล้วดันให้เธอนอนลงที่เดิม

“ฮืออ เก้า” มุกดาสู้แรงพิสุทธิ์ไม่ไหวยามเขาดันให้เธอนอนลงบนโซฟา เธอบีบน้ำตาให้ไหลอาบแก้ม ร้องไห้โฮเสียงดังเมื่อชายหนุ่มลุกขึ้นไปยืนจับมือของพัชชา ‘หึ! คอยดูนะ อีกไม่นานฉันจะทำให้เก้ากลับมายืนข้างฉันให้ได้’ มุกดานึกในใจ

“หนูนาพี่ฝากดูแลมุกด้วยนะ เดี๋ยวพี่จะไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้มุก เขาได้เช็ดเนื้อเช็ดตัว” พิสุทธิ์บอกเมียทั้งที่ไม่ได้มองหน้าเธอ

“พี่เก้าอย่าลืมเอายามาทำแผลให้พี่มุกด้วยนะคะ” พัชชายืนหัวใจเต้นตุบตับ เมื่อเห็นท่าทีวุ่นวายของพี่เก้า ซึ่งเขาดูเป็นห่วงอดีตภรรยาของเขามาก

“ได้ ๆ” พิสุทธิ์ตอบคำของเมีย แล้วรีบวิ่งขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอน

ไม่ถึงห้านาทีพิสุทธิ์ก็ลงมา และพัชชาที่ยืนต้มน้ำร้อนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัวบอกสามีว่า “พี่เก้าช่วยเอานี่ไปให้พี่มุกด้วยค่ะ...”

แต่พิสุทธิ์ไม่ได้ยินเมียพูด เขาเดินผ่านหลังของเธอไปหาหญิงสาวที่นั่งรออยู่โถงนั่งเล่นขนาดใหญ่เชื่อมต่อไปยังบริเวณห้องครัว

“ตกลงคุณเป็นอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้” พิสุทธิ์ถามพร้อมทั้งยื่นผ้าเช็ดตัวให้มุกดา แล้วเขาก็ลากเก้าอี้นั่งเดี่ยวเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้างเธอ

“คุณสุเทพค่ะ เขาใจร้ายมากค่ะ เขาสั่งให้ลูกน้องทำร้ายมุกค่ะ” มุกดาทำหน้าเศร้ายามเล่าเรื่องที่โดนทำร้าย แต่เธอไม่ได้บอกว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมถึงถูกทำร้าย

“สุเทพเหรอ” พิสุทธิ์ทำหน้างุนงง เพราะจำได้ว่าสามีของมุกดาไม่ได้ชื่อสุเทพนี่

“ทำไมเก้าไม่รับสายมุกคะ รู้ไหมมุกโทรหาเก้าเป็นร้อยสาย ทำไมเก้าไม่รับสายคะ” เธอถามเขาเสียงออดอ้อน

“ผะ...ผมคงปิดเครื่อง” ก่อนที่เขาจะบอกอดีตภรรยา พิสุทธิ์ก็แอบหันหลังไปมองเมีย เขารู้สึกโล่งใจมากเมื่อพัชชาไม่ได้สนใจฟังเขาและมุกดาคุยกัน

“เก้าคะ ช่วยมุกด้วยนะ ให้มุกอยู่ที่นี่ด้วยนะคะ” มุกดาจับมือชายหนุ่ม

“ผมช่วยคุณได้เสมอ แต่ถ้าจะอยู่ที่นี่ ผมต้องถะ...” พิสุทธิ์จะพูดว่า ‘ผมต้องถามหนูนาก่อน ถ้าหนูนาโอเคผมก็ตกลง’ แต่ก็หยุดสนทนาทันทีเมื่อเห็นน้อง

“ชาร้อนของพี่มุกได้แล้วค่ะ” พัชชาพูดเสียงดังพร้อมเดินเข้าไปหาคนทั้งสองที่นั่งคุยกัน เธอแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเรื่องที่พี่เก้าคุยกับมุกดา

“ขอบใจหนูนามากนะ” มุกดาทำท่าทางเจ็บปากเมื่อจิบน้ำชา

“ไม่เป็นไรค่ะ” พัชชาตอบแล้วจะนั่ง แต่เธอก็หันไปมองพี่เก้า

“มานั่งตักพี่มะ” เมื่อเห็นเมียจะนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม พิสุทธิ์ก็รับจับมือฉุดเบา ๆ ให้น้องนั่งบนขาของเขา

“พี่เก้าปล่อยค่ะ” พัชชาดุสามี เมื่อพี่เก้าทำให้เธออาย ซึ่งชายหนุ่มได้แอบหอมแก้มของเธอ

“หนูนาช่วยพี่ด้วยนะ พี่ไม่มีที่ไปเลยมาที่นี่” มุกดารู้สึกร้าวรานที่ขั้วหัวใจเมื่อเห็นพิสุทธิ์แสดงความรัก ซึ่งชายหนุ่มหอมแก้มพัชชาต่อหน้าเธอ

“พี่มุกรู้ได้ไงคะว่าบ้านเราอยู่ที่นี่” คำพูดของมุกดาทำให้พัชชาเอียงหน้ามองพี่เก้า แล้วถามมุกดาเพราะไม่อาจทนเก็บความสงสัยไว้ได้

“ตามที่อยู่ที่เก้าให้พี่ไว้ไงคะ” มุกดาบอกพัชชา แต่สายตายียวนกลับมองหน้าของพิสุทธิ์

“เหรอคะ” ตอนยืนทำโกโก้ร้อนอยู่ในครัว พัชชาได้ยินมุกดาเล่าปัญหาที่เกิดกับเธอให้พิสุทธิ์ ซึ่งเป็นปัญหาผัว ๆ เมีย ๆ เธอไม่อยากให้พี่เก้าเข้าไปยุ่งเลยสักนิด

“พี่เอาที่อยู่ให้มุก ตอนที่เจอกันที่ห้างไง หนูนาจำไม่ได้เหรอ” เมื่อถูกน้องถามด้วยสายตา พิสุทธิ์ก็รีบแก้ตัวไปแบบน้ำขุ่นๆ

“...” พัชชาไม่ตอบไม่พูด เธอลุกออกจากตักพี่เก้าไปนั่งเก้าอี้อีกตัว ถึงจะขุ่นเคืองและอยากถามเขามาก แต่คนท้องก็เลือกที่จะไม่เก็บเอาคำพูดของสามีมาคิดให้เสียอารมณ์จนไปกระทบถึงลูกในท้อง

“หนูนา พี่หนาวเหลือเกิน หนูนามีเสื้อผ้าให้พี่เปลี่ยนไหมจ๊ะ” มุกดาไม่ยอมให้พัชชาทายาให้ เธอจับมือของคนท้องมากุมไว้บีบเบา ๆ ให้คนท้องรับรู้ว่าในเวลานี้เธอกำลังแย่

“เดี๋ยวหนูไปเอาเสื้อผ้าของหนูมาให้เปลี่ยนนะคะ” อาการสั่นหนาวของมุกดา ทำให้พัชชาที่สักครู่นี้ไม่พอใจ แต่เมื่อเห็นสภาพของมุกดาแล้วก็ทำให้คนท้องใจอ่อน

“หนูนาคงไม่ว่าอะไรนะ ถ้าพี่จะให้เก้าทายาให้ คือพี่มองไม่เห็นแผลบนหน้าน่ะ” มุกดาครางโอ๊ย ๆ เมื่อแตะสำลีลงบนข้างแก้มเขียวช้ำ

“...” พัชชาเงียบไม่ตอบมุกดา และไม่มองหน้าพี่เก้า เธอเลือกที่จะลุกขึ้นแล้วเดินผ่านหน้าชายหนุ่ม

“เอ่อ พะ...พี่ว่า” พิสุทธิ์มีท่าทีอึกอักไม่อยากทำอะไรให้เมียไม่สบายใจและคิดมากจนกระทบถึงลูกในท้อง

“เก้าคะ ช่วยมุกหน่อยนะ” มุกดาเหยียดยิ้มมองคนท้องเดินลำบากอุ้ยอ้ายขึ้นไปชั้นสอง

“ถ้าผมทำคุณเจ็บก็บอกผมนะ” พิสุทธิ์เมื่อเห็นน้องไม่อยู่ เขาก็เอาสำลีมาถือไว้ แล้วแตะสำลีชุบยาแดงบนริมฝีปากบวมเจ่อของมุกดาอย่างเบามือ

“อุ๊ย!! เบา ๆ หน่อยสิเก้า มุกเจ็บนะ” มุกดาเหลือบตามองคนท้อง เธออยากให้คนท้องได้ยินและเห็นจึงแกล้งครางเสียงดัง

“ทนหน่อยนะ ทาตรงนี้อีกนิดเดียวก็เสร็จละ” ด้านพิสุทธิ์นั่งหันหลังจึงไม่เห็นท่าทีของเมีย ฝั่งพัชชาชาไปทั้งตัวเมื่อได้ยินเสียงไพเราะอบอุ่นของสามีคุยกับอดีตภรรยา…

ไม่รู้นานกี่นาทีที่เข้ามาในห้องนอน พัชชาเดินละเมอไปนั่งบนเตียง มือหนึ่งลูบลูกที่ดิ้นอยู่ในท้อง อีกข้างก็ตบก้นของลูกสาวที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ คนท้องจมอยู่กับอารมณ์สับสนในเรื่องของพิสุทธิ์และมุกดา

“บ้าน่าหนูนา ทำไมคิดบ้าบอแบบนี้นะ พี่เก้าคงไม่ทำเรื่องบ้า ๆ ทิ้งเราและลูก ๆ กลับไปหาพี่มุกหรอก” เธอกลัวพิสุทธิ์จะกลับไปหาภรรยาเก่าของเขา จนเกิดอาการเครียดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“สติ ๆ หนูนา แกต้องมีสติ ห้ามคิดมากและคิดในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ พี่เก้าเขาจะกลับไปคืนดีกับพี่มุกได้ไง ในเมื่อพี่มุกก็มีสามีอยู่แล้ว อย่าคิดมากสิหนูนา อย่าเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาคิดให้เสียสุขภาพจิตสิ” พัชชานิ่วหน้าเจ็บจี๊ดตรงท้องโหนกนูนทั้งที่เดินไปเอาเสื้อผ้าของตัวเองที่อยู่ในตู้มาถือไว้ และก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่าง พัชชาก็เดินไปหาลูกสาว ซึ่งยัยหนูนอนละเมอ

“คุณแม่ คุณพ่อขา” หนูน้อยพิชญานอนกลิ้งไปมา มือก็ควานหาหมอนเน่ามากอด

“ชู่วว นอนนะคะลูกแม่” พัชชาเอาตุ๊กตาหมีเน่าให้ลูกกอดแทนตัวเธอ แล้วกล่อมลูกรักเสียงเบาชิดพวงแก้มย้วย และเมื่อลูกหลับสนิทแล้ว คุณแม่ท้องโตก็ออกจากห้องเดินลงไปชั้นล่าง…