ล้างแค้นหัวใจ

เจ็บแค้น

"มึงแย่งคนรักของกูไป กูจะทำให้มึงต้องช้ำใจเหมือนที่กูต้องเจอ"

เสียงใหญ่ประกาศกร้าวต่อหน้าทีวีที่กำลังฉายภาพข่าวของเคโอศัตรูหัวใจที่ทำให้เขาต้องโดนบอกเลิกทั้งที่ใจยังรักเธออยู่เต็มหัวใจ เขายิ่งเจ็บเมื่อไอ้คนที่กำลังออกทีวีมันยิ้มมีความสุขต่างจากเขาที่ต้องทนทุกข์เพราะตัดใจไม่ขาดจากโอลิเวีย

"กูจะพังชีวิตของมึง"

แก้วเหล้าในมือใหญ่ถูกปาออกไปเต็มแรงใส่ทีวีเครื่องหรูที่ยังคงมีภาพข่าวของนักธุรกิจม้ามืดที่ทุ่มเงินลงทุนหลายร้อยล้านบาทเพื่อทำธุรกิจแห่งใหม่ในประเทศใหม่ ความเจ็บช้ำใจสุมอยู่ในอกของชายหนุ่มจนแทบจะระเบิดออกมาชีวิตรักที่กำลังไปได้สวยกำลังจะสมหวังต้องพังไม่เป็นท่า

เสียงทีวีเงียบหายไปเศษแก้วกระจกกระจายเต็มพื้น เจ้าของห้องหรูไม่สนใจหันหลังกลับมานั่งลงตรงข้ามเพื่อจ้องมองเศษแก้วกระจกพวกนั้นมันไม่ได้นำพาความสะใจมาให้เขาเลยสักนิดแต่ก็ยังดีที่ได้ระบายความอัดอั้นออกไปบ้างถึงจะเพียงเล็กน้อยก็ตาม

"เอาเหล้ามาอีก เอามา"

เสียงใหญ่โว้ยวายเรียกแม่บ้านดังลั่นบ้านเมื่อเหล้าในมือหมดลง เขาต้องการมันอีกและต้องการอีกมากเพื่อดับอารมณ์เสียใจในอก ทำไมคนอย่างเขาที่มีพร้อมทุกอย่างต้องโดนเธอบอกเลิก

"ว้ายตายแล้ว เดี๋ยวป้าเก็บเศษแก้วให้ก่อนนะคะ"

มาลีหญิงสาวที่วัยล่วงเลยกลางคนมามากพอสมควรเดินเข้ามาตามเสียงเรียกของชายหนุ่ม เพราะตอนนี้ไม่มีเด็กคนไหนในบ้านเข้าหน้าเจ้านายคนนี้ติดสักคนก็คงมีแต่เธอที่กล้าเดินเข้ามา

"ไม่ต้องเก็บ ไปเอาเหล้ามา"

มอร์แกนมองหน้าคนเข้ามาอย่างเอาเรื่อง ถึงจะเป็นมาลีผู้หญิงที่เปรียบเสมือนแม่ของเขาอีกคน แต่เขาต้องการเหล้ามากกว่าสิ่งใดทั้งนั้น

"ป้าไม่ให้คุณเดย์กินแล้วนะคะ ดูสิขวดเหล้าเต็มห้องแล้ว"

มาลีบ่นตามประสาคนเริ่มแก่และเป็นห่วงชายหนุ่มที่เธอรักเหมือนลูกส่วนมือก็เก็บขวดเหล้าเกลื่อนพื้นขึ้นมาไว้ในมือ ห้องนี้เหม็นไปด้วยเหล้ามานานนับอาทิตย์แล้วเธอไม่คิดว่าชายหนุ่มที่เลี้ยงมากับมือจะทนทุกข์เสียใจได้ขนาดนี้ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาก็เคยคบผู้หญิงแล้วก็มีเหตุให้ต้องเลิกรามาตั้งหลายคนก็ไม่เห็นจะมีความเสียใจเลยสักนิดแต่ครั้งนี้กลับผิดหวังเสียใจจนแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคน

"ไม่ต้องเก็บวางมันลง แล้วออกไป"

มอร์แกนเดินไปหยิบเหล้ามาด้วยตัวเองแล้วนั่งลงกระดกมันเข้าปากราวกับว่ามันอร่อยที่สุดในชีวิตทั้งที่เขาแทบจะไม่รับรู้รสชาติมันด้วยซ้ำไปนอกจากขมขื่นที่ออกมาจากจิตใจ

"ถ้าคุณท่านยังอยู่ คงเสียใจมากที่ลูกชายเพียงคนเดียวเอาแต่กินเหล้าแบบนี้"

มาลีตัดพ้อชายหนุ่มที่ยังคงดื้อไม่ฟังใคร และนึกคิดถึงคนตายที่สามารถควบคุมลูกชายคนนี้ให้อยู่ในโอวาทได้เป็นอย่างดี

"ออกไป"

เสียงใหญ่ตวาดดังอย่างไม่นึกถนอมน้ำใจใครทั้งนั้น เขาไม่เคยพูดถึงผู้เป็นพ่อเลยตั้งแต่ท่านจากไปเพียงเพราะยังคงคิดถึงอยู่สุดหัวใจ

มาลีจำต้องออกจากห้องนั่งเล่นที่เหม็นหึ่งไปด้วยเหล้า เธอไม่คิดโกรธหรือกลัวมอร์แกนเลยสักนิดแต่กำลังครุ่นคิดหาทางให้ชายหนุ่มมีสติให้เร็วที่สุดก่อนที่จะต้องพังเพราะฤทธิ์เหล้าที่กำลังดื่มกินเข้าไปแทบจะตลอดเวลานั่น

"นายครับ"

ทอยมือขวาของมอร์แกนที่ทำทุกอย่างแทนเจ้านายได้กำลังเดินแหวกฝ่าขวดเหล้ามากมายเข้ามาหาเจ้านายเพื่อรายงานสิ่งที่เจ้านายสั่งให้ไปทำ

"มีอะไร"

มอร์แกนกระดกเหล้าเข้าปากไปเกือบครึ่งขวดก่อนจะหันมาคุยกับลูกน้อง หลายวันมานี่เขามีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะไอ้น้ำเมาพวกนี้และก็คงพึ่งพามันไปอีกนานจนกว่าจะกลับมาเป็นคนเดิมได้

"ผมส่งคนไปจัดการปล้นรถขนอาวุธของพวกเคโอตามที่นายสั่งเรียบร้อยแล้วครับ"

"สำเร็จไหม"

เขาดูท่าจะมีสติขึ้นมาเมื่อได้ยินถึงชื่อศัตรูหัวใจ เขาอยากให้เคโอปวดใจกับทุกเรื่องจนไม่เป็นอันกินอันนอน

"ผมให้คนเอาอาวุธพวกนั้นไปทำลายแล้วครับ"

"ดีมาก หมดเรื่องแล้วก็ออกไป"

"ผมว่านายเลิกดื่มเถอะครับ"

"เสือกเรื่องของกู ไส้หัวไปทำงานของมึงสะ ไป"

"นายครับ นายเอาแต่ดื่มทุกวันผมเป็นห่วงสุขภาพนายนะครับ"

ทอยที่เป็นทั้งลูกน้องทั้งเพื่อนเอ่ยเตือนคนตรงหน้า ตั้งแต่ทำงานกับมอร์แกนมาเขาไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้กินเหล้ามากเท่านี้มาก่อนเลย

"กูเป็นนายมึง ไม่ต้องเสือกมาสอนกู"

มอร์แกนกระดกเหล้าเข้าปากไปอีกจนหมดขวดก่อนจะโบกมือไล่ลูกน้องคนสนิทให้ออกไปพ้นหูพ้นตาสะที

"นายมีผู้หญิงอีกตั้งมากที่พร้อมเป็นเมียให้กับนาย แค่นายชี้นิ้วเธอพวกนั้นก็เรียงหน้ากันเข้ามาแล้ว"

"แต่มีแค่โอลิเวียเท่านั้นที่กูจะให้เป็นแม่ของลูก"

เขาไม่เคยคิดจะรักหรือจริงจังกับใครมากเท่าโอลิเวียมาก่อนแต่เขากลับต้องเสียเธอไปทั้งที่ใจเขายังรักเธออยู่เต็มหัวใจ

"เสียงดังอะไรกัน เอะอะไปถึงข้างล่าง"

อันนาหญิงสาวสวยวัยเดียวกับมอร์แกนเดินนวยนาดเข้ามาในห้องรับแขก เธอกล้าเข้ามาที่นี้เพราะได้ยินเสียงของทอยอยู่กับเขาด้วยถ้าลำพังเธอคนเดียวไม่กล้าเข้ามาในนี้แน่นอนใครก็รู้มอร์แกนเปลี่ยนไปและร้ายเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

"หุบปากแล้วออกไป ถ้ายังอยากอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ ไป"

ร่างใหญ่ลุกขึ้นยืน เขาออกปากไล่แม่เลี้ยงของตัวเองที่ทำตัวเหมือนพวกกาฝากพร้อมขวดเหล้าในมือที่ถูกปาออกมา ปกติเขากับอันนาก็ไม่เคยญาติดีต่อกันเพราะเขาเกลียดอันนาที่เขามาจับพ่อเขาทำผัวก่อนที่ท่านจะตายจากเขาไป

"ว้าย คุณเดย์"

อันนากระโดดหลบขวดเหล้าแทบไม่ทันก่อนจะวิ่งหนีออกไปจากห้อง เธอพยายามหาโอกาสเข้าหามอร์แกนแทบทุกวันแต่ทุกวันก็จะโดนไล่แบบนี้ เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้เธออยากที่นี้ทั้งที่ได้รับมรดกจากพ่อของเขาพอที่จะออกไปใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายโดยไม่ต้องทนอยู่กับคนร้ายอย่างเขาแต่เพราะเธอรักเขาถึงต้องทน

"มึงด้วยออกไปได้"

เขาหันมาไล่ทอยที่เอาแต่ยืนจ้องมองแม่เลี้ยงของเขาอีกครั้งก่อนจะทรุดนั่งลงกับโซฟาตัวใหญ่ คนเมาอย่างเขาจะมีแรงยืนไล่ใครได้นานแค่เรื่องที่ต้องเจอก็แทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว

ทอยก้มหน้าเดินออกไปทิ้งเจ้านายหัวดื้อเอาไว้เพียงลำพัง คงอีกนานกว่าเขาจะได้เจ้านายคนเดิมกลับมาทุกอย่างคงต้องใช้เวลา

"ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้"

มอร์แกนเอาแต่พร่ำพูดกับเหล้าขวดใหม่ที่เขาลากสังขารไปหยิบมาเองพร้อมกับกอดมันเอาไว้แน่นราวกับมันคือเพื่อนรักเพื่อรักษาสภาพจิตใจที่ไม่มีท่าทีเลยว่าจะดีขึ้นเขายังคงเสียใจอย่างหนักจนแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่แล้ว

บ้านหลังใหญ่มีแต่เสียงคนเมาคร่ำครวญร้องเรียกหาอีกคนที่ไม่มีวันจะได้เธอมาครอบครองอีกแล้วไม่มีอีกแล้วหญิงสาวที่เขารักสุดหัวใจ