ล้างแค้นหัวใจ

"มึงแย่งคนรักของกูไป กูจะทำให้มึงต้องช้ำใจเหมือนที่กูต้องเจอ" เสียงใหญ่ประกาศกร้าวต่อหน้าทีวีที่กำลังฉายภาพข่าวของเคโอศัตรูหัวใจที่ทำให้เขาต้องโดนบอกเลิกทั้งที่ใจยังรักเธออยู่เต็มหัวใจ เขายิ่งเจ็บเมื่อไอ้คนที่กำลังออกทีวีมันยิ้มมีความสุขต่างจากเขาที่ต้องทนทุกข์เพราะตัดใจไม่ขาดจากโอลิเวีย "กูจะพังชีวิตของมึง" แก้วเหล้าในมือใหญ่ถูกปาออกไปเต็มแรงใส่ทีวีเครื่องหรูที่ยังคงมีภาพข่าวของนักธุรกิจม้ามืดที่ทุ่มเงินลงทุนหลายร้อยล้านบาทเพื่อทำธุรกิจแห่งใหม่ในประเทศใหม่ ความเจ็บช้ำใจสุมอยู่ในอกของชายหนุ่มจนแทบจะระเบิดออกมาชีวิตรักที่กำลังไปได้สวยกำลังจะสมหวังต้องพังไม่เป็นท่า เสียงทีวีเงียบหายไปเศษแก้วกระจกกระจายเต็มพื้น เจ้าของห้องหรูไม่สนใจหันหลังกลับมานั่งลงตรงข้ามเพื่อจ้องมองเศษแก้วกระจกพวกนั้นมันไม่ได้นำพาความสะใจมาให้เขาเลยสักนิดแต่ก็ยังดีที่ได้ระบายความอัดอั้นออกไปบ้างถึงจะเพียงเล็กน้อยก็ตาม "เอาเหล้ามาอีก เอามา" เสียงใหญ่โว้ยวายเรียกแม่บ้านดังลั่นบ้านเมื่อเหล้าในมือหมดลง เขาต้องการมันอีกและต้องการอีกมากเพื่อดับอารมณ์เสียใจในอก ทำไมคนอย่างเขาที่มีพร้อมทุกอย่างต้องโดนเธอบอกเลิก "ว้ายตายแล้ว เดี๋ยวป้าเก็บเศษแก้วให้ก่อนนะคะ" มาลีหญิงสาวที่วัยล่วงเลยกลางคนมามากพอสมควรเดินเข้ามาตามเสียงเรียกของชายหนุ่ม เพราะตอนนี้ไม่มีเด็กคนไหนในบ้านเข้าหน้าเจ้านายคนนี้ติดสักคนก็คงมีแต่เธอที่กล้าเดินเข้ามา "ไม่ต้องเก็บ ไปเอาเหล้ามา" มอร์แกนมองหน้าคนเข้ามาอย่างเอาเรื่อง ถึงจะเป็นมาลีผู้หญิงที่เปรียบเสมือนแม่ของเขาอีกคน แต่เขาต้องการเหล้ามากกว่าสิ่งใดทั้งนั้น "ป้าไม่ให้คุณเดย์กินแล้วนะคะ ดูสิขวดเหล้าเต็มห้องแล้ว" มาลีบ่นตามประสาคนเริ่มแก่และเป็นห่วงชายหนุ่มที่เธอรักเหมือนลูกส่วนมือก็เก็บขวดเหล้าเกลื่อนพื้นขึ้นมาไว้ในมือ ห้องนี้เหม็นไปด้วยเหล้ามานานนับอาทิตย์แล้วเธอไม่คิดว่าชายหนุ่มที่เลี้ยงมากับมือจะทนทุกข์เสียใจได้ขนาดนี้ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาก็เคยคบผู้หญิงแล้วก็มีเหตุให้ต้องเลิกรามาตั้งหลายคนก็ไม่เห็นจะมีความเสียใจเลยสักนิดแต่ครั้งนี้กลับผิดหวังเสียใจจนแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคน "ไม่ต้องเก็บวางมันลง แล้วออกไป" มอร์แกนเดินไปหยิบเหล้ามาด้วยตัวเองแล้วนั่งลงกระดกมันเข้าปากราวกับว่ามันอร่อยที่สุดในชีวิตทั้งที่เขาแทบจะไม่รับรู้รสชาติมันด้วยซ้ำไปนอกจากขมขื่นที่ออกมาจากจิตใจ "ถ้าคุณท่านยังอยู่ คงเสียใจมากที่ลูกชายเพียงคนเดียวเอาแต่กินเหล้าแบบนี้" มาลีตัดพ้อชายหนุ่มที่ยังคงดื้อไม่ฟังใคร และนึกคิดถึงคนตายที่สามารถควบคุมลูกชายคนนี้ให้อยู่ในโอวาทได้เป็นอย่างดี "ออกไป" เสียงใหญ่ตวาดดังอย่างไม่นึกถนอมน้ำใจใครทั้งนั้น เขาไม่เคยพูดถึงผู้เป็นพ่อเลยตั้งแต่ท่านจากไปเพียงเพราะยังคงคิดถึงอยู่สุดหัวใจ มาลีจำต้องออกจากห้องนั่งเล่นที่เหม็นหึ่งไปด้วยเหล้า เธอไม่คิดโกรธหรือกลัวมอร์แกนเลยสักนิดแต่กำลังครุ่นคิดหาทางให้ชายหนุ่มมีสติให้เร็วที่สุดก่อนที่จะต้องพังเพราะฤทธิ์เหล้าที่กำลังดื่มกินเข้าไปแทบจะตลอดเวลานั่น "นายครับ" ทอยมือขวาของมอร์แกนที่ทำทุกอย่างแทนเจ้านายได้กำลังเดินแหวกฝ่าขวดเหล้ามากมายเข้ามาหาเจ้านายเพื่อรายงานสิ่งที่เจ้านายสั่งให้ไปทำ "มีอะไร" มอร์แกนกระดกเหล้าเข้าปากไปเกือบครึ่งขวดก่อนจะหันมาคุยกับลูกน้อง หลายวันมานี่เขามีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะไอ้น้ำเมาพวกนี้และก็คงพึ่งพามันไปอีกนานจนกว่าจะกลับมาเป็นคนเดิมได้ "ผมส่งคนไปจัดการปล้นรถขนอาวุธของพวกเคโอตามที่นายสั่งเรียบร้อยแล้วครับ" "สำเร็จไหม" เขาดูท่าจะมีสติขึ้นมาเมื่อได้ยินถึงชื่อศัตรูหัวใจ เขาอยากให้เคโอปวดใจกับทุกเรื่องจนไม่เป็นอันกินอันนอน "ผมให้คนเอาอาวุธพวกนั้นไปทำลายแล้วครับ" "ดีมาก หมดเรื่องแล้วก็ออกไป" "ผมว่านายเลิกดื่มเถอะครับ" "เสือกเรื่องของกู ไส้หัวไปทำงานของมึงสะ ไป" "นายครับ นายเอาแต่ดื่มทุกวันผมเป็นห่วงสุขภาพนายนะครับ" ทอยที่เป็นทั้งลูกน้องทั้งเพื่อนเอ่ยเตือนคนตรงหน้า ตั้งแต่ทำงานกับมอร์แกนมาเขาไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้กินเหล้ามากเท่านี้มาก่อนเลย "กูเป็นนายมึง ไม่ต้องเสือกมาสอนกู" มอร์แกนกระดกเหล้าเข้าปากไปอีกจนหมดขวดก่อนจะโบกมือไล่ลูกน้องคนสนิทให้ออกไปพ้นหูพ้นตาสะที "นายมีผู้หญิงอีกตั้งมากที่พร้อมเป็นเมียให้กับนาย แค่นายชี้นิ้วเธอพวกนั้นก็เรียงหน้ากันเข้ามาแล้ว" "แต่มีแค่โอลิเวียเท่านั้นที่กูจะให้เป็นแม่ของลูก" เขาไม่เคยคิดจะรักหรือจริงจังกับใครมากเท่าโอลิเวียมาก่อนแต่เขากลับต้องเสียเธอไปทั้งที่ใจเขายังรักเธออยู่เต็มหัวใจ "เสียงดังอะไรกัน เอะอะไปถึงข้างล่าง" อันนาหญิงสาวสวยวัยเดียวกับมอร์แกนเดินนวยนาดเข้ามาในห้องรับแขก เธอกล้าเข้ามาที่นี้เพราะได้ยินเสียงของทอยอยู่กับเขาด้วยถ้าลำพังเธอคนเดียวไม่กล้าเข้ามาในนี้แน่นอนใครก็รู้มอร์แกนเปลี่ยนไปและร้ายเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว "หุบปากแล้วออกไป ถ้ายังอยากอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ ไป" ร่างใหญ่ลุกขึ้นยืน เขาออกปากไล่แม่เลี้ยงของตัวเองที่ทำตัวเหมือนพวกกาฝากพร้อมขวดเหล้าในมือที่ถูกปาออกมา ปกติเขากับอันนาก็ไม่เคยญาติดีต่อกันเพราะเขาเกลียดอันนาที่เขามาจับพ่อเขาทำผัวก่อนที่ท่านจะตายจากเขาไป "ว้าย คุณเดย์" อันนากระโดดหลบขวดเหล้าแทบไม่ทันก่อนจะวิ่งหนีออกไปจากห้อง เธอพยายามหาโอกาสเข้าหามอร์แกนแทบทุกวันแต่ทุกวันก็จะโดนไล่แบบนี้ เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้เธออยากที่นี้ทั้งที่ได้รับมรดกจากพ่อของเขาพอที่จะออกไปใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายโดยไม่ต้องทนอยู่กับคนร้ายอย่างเขาแต่เพราะเธอรักเขาถึงต้องทน "มึงด้วยออกไปได้" เขาหันมาไล่ทอยที่เอาแต่ยืนจ้องมองแม่เลี้ยงของเขาอีกครั้งก่อนจะทรุดนั่งลงกับโซฟาตัวใหญ่ คนเมาอย่างเขาจะมีแรงยืนไล่ใครได้นานแค่เรื่องที่ต้องเจอก็แทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว ทอยก้มหน้าเดินออกไปทิ้งเจ้านายหัวดื้อเอาไว้เพียงลำพัง คงอีกนานกว่าเขาจะได้เจ้านายคนเดิมกลับมาทุกอย่างคงต้องใช้เวลา "ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้" มอร์แกนเอาแต่พร่ำพูดกับเหล้าขวดใหม่ที่เขาลากสังขารไปหยิบมาเองพร้อมกับกอดมันเอาไว้แน่นราวกับมันคือเพื่อนรักเพื่อรักษาสภาพจิตใจที่ไม่มีท่าทีเลยว่าจะดีขึ้นเขายังคงเสียใจอย่างหนักจนแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่แล้ว บ้านหลังใหญ่มีแต่เสียงคนเมาคร่ำครวญร้องเรียกหาอีกคนที่ไม่มีวันจะได้เธอมาครอบครองอีกแล้วไม่มีอีกแล้วหญิงสาวที่เขารักสุดหัวใจ