ล้างแค้นหัวใจ

เจ็บ

"หายไปไหนวะ"

ร่างใหญ่เดินออกจากห้องที่ใช้นอนหลับเพราะเสียงดังโว้ยวายจากด้านล่างของเรือ เขารีบแวะดูห้องที่ขังแคทธารีนเอาไว้แต่เขากลับไม่เจอเธอ สายตาคมมองไปทั่วบริเวณกลับมองไม่เห็นใครนอกจากเสียงของลูกน้องเขาที่ดังชัดขึ้นมาทุกที

"บ้าชิบ"

เขารีบวิ่งลงจากเรือด้วยความเร็วเมื่อมีเสียงผู้หญิงดังปะปนมากับเสียงลูกน้องของเขาที่มีแต่ผู้ชาย คงหนีไม่พ้นแคทธารีนที่คิดหนีเขาแต่ดันไปเจอลูกน้องของเขาที่นอนอยู่ด้านล่าง

"หลบไปถ้าไม่อยากตาย"

ร่างเล็กที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของชายคนที่ขึ้นชื่อว่าข่มขืนเธอใส่ออกมาเท่านั้น มือเล็กจับมือทำครัวเล่มเล็กเอาไว้แน่นชี้ไปมาด้านหน้าเพื่อไล่ชายฉกรรจ์ห้าคนให้หลบทางเธอไป เธออยากจะหนีไม่ได้อยากจะฆ่าใคร

"เห้ยช่วยกันจับไว้ มึงไปตามนายมา"

หนึ่งในลูกน้องผู้จงรักภักดีต่อเจ้านายหันไปสั่งเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างกันให้วิ่งไปตามเจ้านายมา

"เบามือหน่อยนะโว้ย คนนี้ของนาย"

ชายร่างใหญ่ห้าคนล้อมแคทธารีนที่เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวเอาไว้ พวกเขายังไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ได้แต่ขยับให้วงล้อมแคบลงเรื่อยๆ เธอคือผู้หญิงของเจ้านายพวกเขาไม่กล้าแตะเนื้อต้องตัวกลัวจะมือขาด

"ออกไป ออกไปให้พ้น กรี้ดดดด"

แคทธารีนยังคงส่ายมีดในมือไปมาเพื่อให้ทุกคนถอยออกไป แต่แล้วเสียงแหลมก็ต้องวีดร้องออกมาด้วยความกลัวเพราะมีใครเข้ามาจับตัวเธอเอาไว้จากด้านหลัง

"คิดว่าจะหนีฉันได้สินะ"

มอร์แกนที่เดินลงมาจากเรือเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเขาก็รีบอ้อมมาทางด้านหลังของหญิงสาวแล้วคว้าตัวเธอเอาไว้ด้วยสองแขนแกร่งทันที

"ปล่อยนะ ปล่อยสิ"

แคทธารีนดีดดิ้นจนสองเท้าของเธอลอยจากพื้นเตะเม็ดทรายขึ้นมากระเด็นลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ พร้อมเสียงกรีดร้องด้วยความกลัวที่ต้องเจอเขาอีกครั้งทั้งที่คิดว่าหนีพ้นแล้วและก็ใกล้จะได้กลับบ้านเต็มทน

"ไปเตรียมออกเรือ"

"ครับนาย"

เสียงใหญ่สั่งลูกน้องลั่นอย่างไม่กลัวใครมาได้ยินเพราะเขามีเรื่องต้องทำกับเธอต่อบนเรือเพราะเขาอยากให้ไอ้เคโอมันรับรู้ถึงสิ่งที่เขาทำ

"คุณจะต้องการอะไรจากฉันอีก"

แคทธารีนถามออกไปทั้งน้ำตากับมือเล็กที่ยังคงจับมีดทำครัวที่แอบหยิบมาก่อนจะหนีลงจากเรือเอาไว้แน่น เธออาจหมดทางจะหนีแล้วจริงๆ เพราะเรือของเขาจอดอยู่ห่างจากเรือของคนอ่นและบ้านพักของครอบครัวราเซต่อให้ร้องจนคอแตกก็ไม่มีใครมาได้ยิน

"เดี๋ยวเธอก็รู้"

เขาพูดกรอกหูเธอจากด้านหลัง พร้อมยกร่างเล็กให้สองขาของเธอลอยขึ้นจากพื้นอีกครั้งเพื่อเดินขึ้นเรือหมดเวลาเล่นสนุกแล้วเพราะฟ้าใกล้สางเต็มทน

"ปล่อยนะ"

"หยุดดิ้น บอกให้หยุด"

"ปล่อยสิ ปล่อยฉันจะกลับบ้าน ปล่อย"

"โอ๊ย"

มีดเล็กที่เธอยังจับไว้แน่นในมือปักลงกับหน้าท้องแกร่งของเขา มือใหญ่กุมมีดที่ยังคงอยู่บนตัวเขาแน่นความเจ็บแล่นไปทั่วร่างกายและใบหน้าที่ไม่คาดคิดว่าเธอจะกล้าแทงเขา

"คุณมอร์แกน"

แคทธารีนรีบเข้าไปประคองร่างใหญ่ด้วยความตกใจ เธอไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้แค่คิดจะดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของเขาแล้วจะได้หนีไป

"เธอกล้ามากนะแคทธารีน โอ๊ย"

มอร์แกนดึงมีดที่ปักอยู่ออกก่อนจะโยนทิ้งไปแล้วหันมาจ้องหน้าอีกคนอย่างเอาเรื่อง ไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาแบบนี้แม้แต่ศัตรูของเขายังไม่กล้าเลย

"อย่าเข้ามานะ ถอยไป"

ร่างเล็กรีบเก็บมีดเปื้อนเลือดของเขาขึ้นมาเป็นอาวุธให้กับตัวเอง ลูกน้องของเขากลับมาและกำลังจะเข้ามาจับตัวเธอ

แคทธารีนอาศัยช่วงที่ลูกน้องบางคนเข้าไปประคองเจ้านายของพวกเขาวิ่งหนีออกไปทางที่เรือของตัวเองจอดเทียบท่ารออยู่ไม่หันหลังกลับมามองใครอีกเพราะยังไงคนอย่างเขาคงไม่ตายง่ายๆ

"นายครับให้พวกผมตามไปไหม"

"ไม่ต้อง พากูขึ้นเรือ เร็ว"

บาดแผลลึกเกินกว่าที่เขาจะมีแรงวิ่งตามเธอไป มอร์แกนรีบให้ลูกน้องพยุงขึ้นเรือเพื่อไปห้ามเลือดและทำแผลก่อน เขายังมีเวลาที่จะล้างแค้นหัวใจกับเคโออีกนานวันนี้พลาดไปนิดวันหน้าค่อยว่ากันใหม่

"คุณหนูหายไปไหนมาครับ ผมไปตามที่ห้องก็ไม่เจอ"

บอดี้การ์ดที่กำลังตามหาคุณหนูหันมาเจอคุณหนูที่ตามหาต้องตกใจแทบล้มลงเพราะสภาพคุณหนูของเขาเหมือนไปโดนข่มขืนมา

"ถ้าพร้อมก็ออกเรือได้เลย ห้ามใครรบกวนฉันไม่สบาย"

แคทธารีนกลั้นใจเดินขึ้นเรือด้วยแรงที่ใกล้หมดเต็มทน สองมือจับสิ่งของตามทางเดินไปทั่วเพื่อพยุงตัวเองไม่ให้ล้ม ความอับอายและเพื่อให้พี่ชายมีความสุขทำให้เธอพูดอะไรไม่ได้นอกจากเก็บทุกอย่างเอาไว้อย่างเงียบๆ

"ครับ"

บอดี้การ์ดก้มหัวรับคำสั่งของคุณหนูแต่สายตายังคงมองหญิงสาวที่เดินแทบจะหมดแรงผ่านไปอย่างไม่วางตาทำไมเธอถึงได้ดูน่าสงสารแบบนี้

"โอ๊ย"

ทันทีที่ประตูห้องนอนส่วนตัวบนเรือหรูขนาดใหญ่ของแคทธารีนปิดลงร่างเล็กก็ทรุดลงกองกับพื้นด้วยความเจ็บปวดกว่าเธอจะมาถึงห้องนี้ก็แทบเอาชีวิตไม่รอด

"แม่ค่ะช่วยหนูด้วย"

สองมือเล็กโอบกอดตัวเองด้วยพร้อมน้ำตาที่พรั่งพรูไหลอาบสองแก้มคิดถึงคนที่จากไปสุดหัวใจ แคทธารีนนั่งร้องไห้อยู่เพียงลำพังไร้เสียงสะอื้นในห้องพักของตัวเอง ความเจ็บปวดทางกายยังไม่เท่าทางใจที่หญิงสาวต้องเผชิญสิ่งหวงแหนในชีวิตจำต้องมอบให้กับคนที่ไม่เห็นค่าของมัน

ร่างเล็กหมดแรงหลับพับอยู่กับพื้นห้องเย็นเฉียบไร้คนดูแลเพราะเธอล๊อคห้องไม่ให้ใครเข้ามาเห็นพร้อมกับเรือที่กำลังแล่นเพื่อส่งเธอกลับบ้าน

"คุณหนูครับถึงฝั่งแล้วครับ คุณหนูครับ"

บอดี้การ์ดที่คอยตามติดแคทธารีนรีบเคาะห้องเรียกเธอทันทีที่เรือจอดเทียบท่าถ้าขืนชักช้าไม่รายงานให้ทันใจแคทธารีนอาจไล่เขาออกเหมือนคนเก่า

"แคทธารีน น้องเป็นอะไรหรือเปล่า แคท"

เคโอที่ยังตัดใจลงจากเรือไม่ได้เพราะยังไม่ได้เจอน้องสาวของตัวเองเลยรีบเดินขึ้นมาตามน้องสาวอีกรอบแต่เพราะเสียงบอดี้การ์ดของแคทธารีนเรียกเธออยู่ก่อนแล้วทำให้เขารีบสาวฝีเท้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"พี่นิก"

ร่างเล็กเริ่มคืนสติเพราะเสียงทุบประตูและเสียงคุ้นหูที่เรียกเธออยู่ด้านนอกดังแว่วเข้ามาภายในห้องนอน

"แคท เปิดประตู แคท"

เคโอทุบบานประตูดังขึ้น แคทธารีนไม่เคยเงียบไปแบบนี้ น้องสาวเขาจะตอบเขาทุกอย่างแต่นี้กลับล๊อคห้องเงียบไม่มีแม้แต่เสียงตอบออกมา

"เดี๋ยวแคทออกไปค่ะ พี่นิกกลับก่อนได้เลย"

แคทธารีนฝืนพูดออกมาทั้งทีเธอกำลังเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ยิ่งได้ยินน้ำเสียงพี่ชายเป็นห่วงเธอก็ยิ่งพูดอะไรไม่ออกเพราะไม่อยากให้พี่ต้องมารับรู้เรื่องของเธอ เธออยากให้เขาทุ่มเทกับความรักที่แสนงดงามที่เธอเองไม่มีบุญจะได้เจอ

"เป็นอะไรหรือเปล่า เสียงเราฟังดูไม่สดชื่นเลยนะ"

ถึงจะเป็นน้องสาวต่างมารดาแต่เขาก็อุ้มแคทธารีนมาตั้งแต่แบเบาะทำไมถึงจะไม่รู้ว่าน้องสาวไม่ปกติแต่เขาก็ไม่รู้ละเอียดว่าเธอเป็นอะไร

"แคทได้เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่นอนเพลินไปหน่อย พี่นิกกลับเหมืองเถอะค่ะเดี๋ยวพ่อแมกซ์สงสัย"

"พี่ไปนะ ดูแลตัวเองด้วย มีอะไรให้เอดานส่งข่าวหาพี่ได้ตลอดเข้าใจไหม"

"ค่ะ"

แคทธารีนรับปากทั้งน้ำตา เธอคงไม่ส่งข่าวนี้ไปและจะแก้ไขปัญหาด้วยตัวเองถึงมันจะยากเพียงใดก็ตาม