"เพราะหมอเรย์เป็น…บัดดี้ของผมครับ" กลินทร์ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับแววตาที่แสดงถึงความห่วงใยกับคนตรงหน้า
"หมอเรย์หิวหรือยังครับ เดี๋ยวผมไปหยิบข้าวให้นะครับ" คุณหมอหนุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกไปจากจุดที่พวกเขาสองคนคุยกันอยู่ โดยที่คุณหมอสาวยังอยู่จุดเดิมพร้อมกับตะโกนห้ามแต่ดูเหมือนว่าไม่ทันเสียแล้ว
"หมอลินทร์ ไม่ต้อง.." ทานตะวันพูดจบก็มองการกระทำของอีกฝ่ายที่ดูแลเธอเป็นอย่างดีจนทำให้เธอเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาได้
"มันก็แค่การดูแลจากเพื่อนร่วมงานเท่านั้น" คุณหมอสาวพึมพำบอกกับตัวเองก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าและค่อยๆหายใจออกช้าๆ เพื่อเรียกสติให้จดจ่อกับสิ่งที่ต้องทำต่อไป
"อย่าหวั่นไหว..ทานตะวัน" คุณหมอสาวพยาบาลบอกกับตัวเองเบาๆเหมือนกำลังสวดมนต์ ในขณะคนอาสาไปหยิบข้าวให้กำลังเดินเข้ามา
"อะไรนะครับหมอเรย์" เสียงจากคนที่เดินเข้ามาพร้อมจานข้าวในมือทั้งสองข้างเอ่ยถามคุณหมอสา
