9
1197 Words
9
“ป๊ะป๋าทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ลิซ่าแต่งงานก็ต้องไปอยู่กับสามี” ฟรานเซสโก้ตอบตามจริง “ดึกแล้วไปนอนไป”
“ถ้าอย่างนั้นให้ผมไปอยู่กับ...ฮือ...ลิซ่านะครับ...ฮือ” เด็กชายมองหน้าบิดาทั้งน้ำตา เปล่งวาจาที่ทำให้คนเป็นพ่อถึงกับนิ่งอึ้ง “ผมไม่อยาก...ฮือ...ไม่อยากอยู่บ้านนี้คนเดียว...ฮือ ไม่มีใครต้องการผม”
ฟรานเซสโก้พูดไม่ออก ความรู้สึกผิดพุ่งใส่หัวใจ เขามองสบตานัยน์ตาใสซื่อที่เคลือบด้วยน้ำใสๆ น้ำตาแห่งความบริสุทธิ์กำลังทำให้หัวใจด้านชากลัดหนอง เขายังรู้สึกร้อนที่ขอบตา มันร้อนผ่าวคล้ายกับว่าจะร้องไห้ตามบุตรชายอย่างไรอย่างนั้น ทว่าสาวข้างกายหลั่งน้ำตาไปก่อนแล้ว
“ฉันว่าคืนนี้คุณอยู่กับลูกเถอะคะ ฉันจะคืนค่าตัวให้ แกคงต้องการคุณมากกว่าฉัน” เธอบอกอย่างเข้าใจความรู้สึกอัลบาโร ใครจะรู้ว่า ในวัยเยาว์เธอเคยถูกมารดาทอดทิ้งให้อยู่ตามมีตามเกิดกับบิดาติดเหล้างอมแงม ไร้ความรัก ความเอาใจใส่ พอทนไม่ไหวก็ออกจากบ้านมายืนด้วยลำแข้งของตัวเองตั้งแต่อายุสิบห้าปี เธอจึงเข้าใจและรู้ความต้องการของอัลบาโร
“ไม่ต้องคืน ถือว่าเป็นค่าเสียเวลา ฉันจะให้คนไปส่งที่บ้าน” ตอนนี้ฟรานเซสโก้คงไม่มีอารมณ์อย่างว่า มันมอดดับตั้งแต่เห็นหน้าบุตรชายก็ว่าได้ ครั้นจะต่อว่าก็ไม่ได้อีก หากจะมีใครถูกต่อว่าก็คงเป็นเขาเอง “ไปนอนได้แล้ว ดึกแล้ว”
เป็นครั้งแรกในรอบครึ่งปีที่ฟรานเซสโก้สัมผัสร่างกายบุตรชาย เขาอุ้มอัลบาโรก่อนจะก้าวเดินไปยังบันไดบ้าน พาเด็กชายขึ้นไปบนห้อง บนใบหน้าของอัลบาโรบังเกิดรอยยิ้ม อ้อมแขนน้อยๆ ของเด็กชายโอบรอบลำคอหนา ซบหน้าลงบนบ่าของผู้เป็นพ่อที่นานๆ ครั้งจะได้สัมผัสถึงความอบอุ่น แม้ว่าเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่สำหรับเด็กขาดความอบอุ่น มันคือเวลานานแสนนาน
“นอนซะ” หลังจากวางอัลบาโรลงบนเตียง คำพูดสั้นๆ ลอดผ่านปากฟรานเซสโก้
“ป๊ะป๋ากอดผมเหมือนกับที่กอดผู้หญิงคนนั้นได้ไหมฮะ”
ฟรานเซสโก้อึ้งอีกครั้ง รู้สึกแย่กับคำพูดของบุตรชายทุกประโยค ยิ่งได้ฟังยิ่งรู้สึกผิด ตอกย้ำความเป็นพ่อที่แย่ ครั้งนี้เขาคงปฏิเสธอัลบาโรไม่ได้ และไม่รู้ว่าจะใช้เหตุผลใดกล่าวอ้าง เขาทอดกายลงนอนข้างเด็กชาย ตะแคงกายใช้แขนพาดตัวคนร้องหาความอบอุ่น
“ป๊ะป๋ากอดแล้ว ทีนี้นอนได้แล้วใช่ไหม”
“ฮะ” อัลบาโรยิ้มกว้าง ไม่รีรอเบียดชิดร่างกายเข้าหาไออุ่นจากคนเป็นพ่อที่ถวิลหามาตลอดตั้งแต่เกิด แขนท่อนเล็กพาดลำตัวใหญ่ที่พาดได้เพียงครึ่งร่าง ทว่าความอบอุ่นที่โหยหามานานเต็มเปี่ยม
อ้อมกอดของพ่อเป็นอย่างนี้นี่เอง
ความรู้สึกที่อัลบาโรไม่เคยได้รับ บัดนี้เด็กชายได้รับรู้แล้วว่าเป็นเช่นไร รู้สึกเหมือนมีกำแพงหนาๆ ตั้งตะหง่านปกป้องดูแลและคุ้มครองตนให้แคล้วคลาดปลอดภัย ไม่รู้สึกหนาวและอ้างว้าง คล้ายกับว่าถูกเติมเต็มความรู้สึกว่างเปล่า
ความไม่ชินกับการกอดลูก ฟรานเซสโก้รู้สึกเขอะเขิน ไม่ชิน เขาเก้ๆ กังๆ ทำอะไรไม่ถูก ไม่เหมือนตอนนอนกอดผู้หญิงเลยสักนิด แต่พอเวลาผ่านไปชั่วครู่ ความรู้สึกบางอย่างแล่นเข้ามาในใจ เขารู้สึกดีที่ได้กอดร่างเล็กๆ สัมผัสได้ถึงน้ำอุ่นๆ ที่ไหลซึมเสื้อมากระทบกับผิวเนื้อตรงช่วงอก ทำให้เขารู้ว่า อัลบาโรน้ำตาไหล ในความคิดของฟรานเซสโก้คิดว่า บุตรชายเสียใจที่ต้องจากลาลิซ่า แต่ในความเป็นจริง อัลบาโรดีใจที่ได้หลับในอกบิดา เป็นความปรารถนาสูงสุดของเด็กชายวัยห้าขวบก็ว่าได้
ฟรานเซสโก้ตั้งใจว่า จะรอให้อัลบาโรหลับถึงจะลุกจากเตียง ความตั้งใจของมาเฟียหนุ่มเป็นอันยุติ เมื่อการรอเวลาทำให้เขาเคลิ้มหลับไม่รู้ตัว สองพ่อลูกหลับในอ้อมกอดของกันและกัน
วันอาทิตย์
และแล้วก็ถึงวันสุดท้ายของการทำงาน ลิซ่าตื่นแต่เช้ามาทำมื้อเช้ามื้อพิเศษให้อัลบาโรทาน พร้อมกันนี้เธอยังมอบของขวัญแทนใจให้เด็กชายด้วย ขณะที่อัลบาโรกำลังทานอาหาร ลิซ่าขึ้นมาหาเจ้าของบ้านที่ห้อง เพื่อพูดคุยบางอย่าง
“มีอะไร” ฟรานเซสโก้ถามลิซ่า
“ฉันอยากรู้ว่า คุณหาพี่เลี้ยงเด็กได้หรือยังคะ”
“ได้แล้ว จะมาทำงานแทนเธอพรุ่งนี้”
“จริงๆ แล้วคุณน่าจะให้พี่เลี้ยงคนใหม่มาทำงานก่อนที่ฉันจะออกสักครึ่งเดือนตามที่ฉันแนะนำ เธอจะได้เรียนรู้งาน แล้วถ้าเผื่อเธอทำไม่ได้คุณจะได้หาคนใหม่”
ไม่ใช่ว่าลิซ่าไม่บอก เธอบอกฟรานเซสโก้ล่วงหน้าเรื่องลาออกนานเป็นเดือน ทว่าฟรานเซสโก้ไม่ใส่ใจคำบอกของเธอ แล้ววันที่ลิซ่าไปหาฟรานเซสโก้ที่บริษัท เธอก็ย้ำบอกเขาแล้ว ทว่าเขาไม่ใส่ใจทำตาม
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ อาซานโดรบอกเองว่า พี่เลี้ยงคนนี้เก่งเรื่องการเลี้ยงเด็ก เพราะครอบครัวของเธอเปิดสถานรับเลี้ยงเด็กด้วย และจัดหาจัดจ้างพี่เลี้ยงเด็กและคนแก่ตามบ้านด้วย ฉันมั่นใจว่า ฉันไม่ต้องหาพี่เลี้ยงบ่อยๆ คนนี้ก็เอาอยู่”
เรื่องพี่เลี้ยงคนใหม่ งานนี้ฟรานเซสโก้ต้องขอบคุณคนเป็นอาที่เป็นธุระให้ หาพี่เลี้ยงให้เขาได้ในเวลาเพียงหนึ่งวัน แถมยังการันตีว่า พี่เลี้ยงคนนี้เก่งรอบด้าน โดยเฉพาะการเลี้ยงเด็ก และนั่นทำให้เขาวาดหวังว่า จะทนกับนิสัยของอัลบาโรได้
“ถ้าคุณมั่นใจว่าไม่มีปัญหา ฉันก็เบาใจ” แต่ลึกๆ ลิซ่าไม่เคยเบาใจเลย “ถ้ามีอะไรให้พี่เลี้ยงคนใหม่โทรหาฉันนะคะ ฉันยินดีบอกเธอเรื่องการเลี้ยงอัลบาโร”
“ขอบใจมากนะ”
“ฉันคงกวนคุณแค่นี้ ขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยวก่อน ฉันมีอะไรจะให้” ฟรานเซสโก้หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้อง เดินกลับมาหาลิซ่าที่ยืนอยู่หน้าห้อง ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งส่งให้ลิซ่า “ถือว่าเป็นของขวัญวันแต่งงานนะ วันแต่งของเธอฉันคงไม่ได้ไป ฉันให้เธอตรงนี้เลยละกัน”
“ขอบคุณค่ะ” ลิซ่ายืนมือไปรับน้ำใจจากฟรานเซสโก้ที่ส่งยิ้มตอบกลับมา “ขอตัวนะคะ”
ลิซ่าเดินห่างห้องส่วนตัวของผู้เป็นนายด้วยใจห่อเหี่ยว เธอรู้สึกใจหายเมื่อคิดว่า จะไม่ได้อยู่ดูแลอัลบาโร ใจกระหวัดนึกถึงพี่เลี้ยงคนใหม่ที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร ภาวนาในใจขอให้คนนั้นมีความอดทนมากกว่าเธอ ดูแล เข้าใจและใส่ใจอัลบาโรให้ได้ดีกว่าเธอ แล้วลิซ่าจะไม่ขออะไรอีกเลยตลอดทั้งชีวิต
- Writer
