14
1107 Words
14
หลังจากทานมื้อค่ำเสร็จ อัลบาโรมานั่งดูทีวีในห้องรับแขก ซึ่งเป็นเรื่องปกติของเด็กชายที่จะมานั่งตรงนี้ เวลานี้ของทุกวัน เพราะหวังว่าจะได้เจอบิดา สายตาองอัลบาโรไม่ได้จับจ้องไปยังจอโทรทัศน์เครื่องใหญ่ แต่กลับมองไปยังประตูบ้านอย่างมีความหวัง
ไลลาเดินถือหนังสือนิทานมานั่งข้างเด็กชาย ที่เธอสังเกตเห็นว่า อัลบาโรไม่สนใจการ์ตูนที่เปิดอยู่ สายตาจ้องมองไปที่ประตูบ้าน ราวกับว่ากำลังรอใครบางคนเดินผ่านประตูบานนั้นเข้ามาด้านใน จนในที่สุดเธอทนสงสัยไม่ไหว ลุกเดินไปหามาเรียที่กำลังกลับบ้าน
“มาเรีย ฉันถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ถามอะไรคะ”
“อัลบาโรมองไปที่ประตูบ้านทำไม ฉันเห็นแกจ้องเอาจ้องเอาหรือว่ารอใครอยู่”
ไลลาถามในเรื่องที่ตนคลางแคลงใจ มาเรียถอนหายใจยาว ก่อนเปิดปากตอบ
“คุณหนูกำลังรอคุณเซสโก้กลับบ้านค่ะ หลังทานมื้อค่ำคุณหนูจะมานั่งตรงห้องรับแขกทุกวัน หวังจะได้เจอคุณเซสโก้ค่ะ แต่ก็ไม่เคยเจอสักวัน น่าสงสารคนรอนะคะ”
มาเรียสงสารอัลบาโรไม่รู้จะสงสารยังไง แต่เธอเป็นเพียงลูกจ้างพูดอะไรมากไม่ได้ จะเตือนเจ้านายยิ่งไม่ได้ใหญ่ กลัวโดนไล่ออกหรือไม่ก็ลูกปืน
“หมายความว่าไง” ไลลาย่นคิ้ว “เธอพูดอย่างกับว่า พ่อลูกไม่เคยเจอกัน ทั้งที่อยู่บ้านเดียวกัน”
“ก็หมายความตามที่คุณพูดค่ะ พ่อลูกคู่นี้นานๆ จะเจอหน้ากันสักครั้ง มื้อเช้าก็ไม่เคยกินด้วยกัน เวลาไม่สัมพันธ์กันตลอด คุณหนูทานมื้อเช้าเสร็จ คุณซานโดรถึงจะลงมาทานมื้อเช้า เวลากลับบ้านของคุณซานโดรคือเวลาหลับของคุณหนู วันหยุดไม่ต้องพูดถึง คุณซานโดรออกไปไหนต่อไหน คุณหนูก็อยู่แต่บ้าน คุณซานโดรเลี้ยงคุณหนูด้วยเงิน เรื่องความรัก ความอบอุ่นลืมไปได้เลยค่ะ ไม่เคยมีให้ เวลาก็เช่นกัน แทบไม่มีเลย”
“ขนาดนั้นเชียวหรือ” ไลลาถามอย่างไม่แน่ใจว่า เรื่องที่ได้ยินเป็นเรื่องจริง
“ขนาดนี้แหละคะ ไม่แปลกที่คุณหนูติดคุณลิซ่ามมาก เพราะคุณลิซ่าอยู่กับคุณหนูมากกว่าอยู่กับคุณเซสโก้หลายร้อยเท่าพันเท่าซะอีก งานวันเกิดของคุณหนู คุณเซสโก้ยังลืม คุณลิซ่าต้องคอยเตือน จัดงานวันเกิดให้จริง แต่ตัวเองไม่มาร่วมงาน หนีบสาวขึ้นเตียงซะงั้น งานโรงเรียนเมื่อสองเดือนก่อน คุณหนูได้ขึ้นแสดงคุณเซสโก้ก็ไม่ได้ไปเพราะจำวันผิด แต่ฉันว่าลืมมากกว่า คุณเซสโก้เป็นพ่อที่แย่มาก แต่อย่างว่าแหละคะ ลูกที่เกิดจากความไม่ตั้งใจ เรื่องความรัก ความอบอุ่นที่มีให้เลยไม่มี”
มาเรียยิ่งพูดยิ่งมันปาก เรื่องของสองพ่อลูกคุยกันทั้งวันยังได้ เธอทำงานกับฟรานเซสโก้นานร่วมสิบสองปี รู้อะไรเยอะ แล้วยิ่งคุยเรื่องนี้ยิ่งสงสารอัลบาโรที่ต้องเผชิญโลกตามลำพัง แม้ว่าจะมีบิดาที่ร่ำรวยมหาศาล ทว่าเงินไม่สามารถทดแทนความรู้สึกที่ขาดหายไปได้
“ช่วยเล่าทุกเรื่องที่เกี่ยวกับอัลบาโรให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม”
ไลลาคิดว่า การเลี้ยงดูมีผลต่อนิสัย บางทีการที่นิสัยไม่ดีของอัลบาโรอาจมาจากการเลี้ยงดู การถูกหมางเมิน ไม่ใส่ใจของคนเป็นพ่อก็เป็นได้ แล้วที่ไลลาต้องการรู้เพิ่มเติมเป็นเพราะก่อนมารับหน้าที่นี้ ไลลาไม่มีข้อมูลใดเลยนอกจากอุปนิสัยบางอย่างของอัลบาโร ที่เธอคิดว่าเหมือนเด็กชายทั่วไปที่มีความดื้อรั้นในตัว แต่เห็นทีจะไม่ใช่อย่างที่คิดเสียแล้ว
“ได้ค่ะ จะเริ่มจากเรื่องไหนก่อนดีคะ”
“เริ่มจากเรื่องแม่ของอัลบาโรก่อน แล้วต่อจากนั้นถ้าเธอคิดว่า เรื่องไหนที่ฉันควรรู้ก็เล่ามาให้หมด”
“แม่ของคุณหนูเป็นหนึ่งในสาวๆ ของคุณเซสโก้ค่ะ...”
มาเรียเล่าเรื่องราวที่ไลลาอยากรู้ให้ฟัง เริ่มจากเรื่องมารดาของอัลบาโรที่เกิดตั้งท้องขึ้นมาด้วยสาเหตุใดมิทราบได้ พอมารู้อีกทีก็ตอนอัลบาโรได้สามเดือน เมื่อเล่าเรื่องนี้จบ มาเรียก็เริ่มเรื่องใหม่ แล้วดูเหมือนว่าจะมีเรื่องเล่ามากมายหลายเรื่อง
ไลลาได้ข้อมูลใหม่ที่นอกเหนือจากเรื่องงานที่ต้องทำ พอได้รู้ไลลาอึ้งเพราะไม่คิดว่า อัลบาโรจะขาดความอบอุ่นถึงเพียงนี้ และไม่คิดว่าฟรานเซสโก้จะเป็นผู้ให้กำเนิดที่ไม่ได้เรื่อง แล้วทุกเรื่องที่เธอรู้ เกิดความสงสารเด็กชายขึ้นในใจ เห็นทีงานเลี้ยงเด็กครั้งนี้ ไลลาจะเจองานหนักเสียแล้ว
ไลลาเดินกลับมายังห้องรับแขก หลังจากคุยกับมาเรียเรื่องสองพ่อลูกเสร็จ แต่เมื่อมาถึงก็พบว่า อัลบาโรนอนหลับบนโซฟา เธอยืนมองเด็กชายที่ถูกทอดทิ้งโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ไลลานึกย้อนมองดูตัวเอง ครั้งหนึ่งเธอเคยถูกทิ้งขว้างให้อยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ทั้งที่พ่อแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ และมีศักยภาพที่จะเลี้ยงดูลูกคนนี้ ทว่าทั้งสองกลับไม่ทำ
ไลลาเข้าใจความรู้สึกของอัลบาโรที่ว่า ตนเองเหมือนอยู่คนเดียวในโลก แม้ว่ารอบกายจะมีคนที่รักเขา พร้อมจะดูแลเอาใจใส่ ทว่าความรัก ความอบอุ่น การเอาใจใส่ของใครไม่เท่าของบุพการี ยิ่งพ่อแม่มีชีวิตอยู่แต่ไม่เหลียวแล หัวใจเจ็บกว่าพ่อแม่ตายจากเสียอีก อุปนิสัยของอัลบาโร ไม่ได้เกิดจากเนื้อแท้โดยสันดาน เป็นการต่อต้านทางจิตใจของเด็กชายที่แสดงออก นั่นหมายความว่า ยังพอมีเวลาแก้ไขและปรับปรุง
พี่เลี้ยงสาวสวยอุ้มร่างอัลบาโร ก้าวเดินขึ้นไปตามบันได เพื่อพาคนที่นอนหลับไปนอนต่อบนห้อง และเมื่อเธอวางร่างหนูน้อยลงบนเตียง ดวงตาของคนที่นอนหลับได้ลืมขึ้น
“ป๊ะป๋าล่ะครับ ป๊ะป๋ากลับบ้านหรือยังครับ” เจ้าของแววตาใสซื่อเอ่ยถาม
“ยังครับ ป๊ะป๋างานยุ่ง ตอนนี้คงทำงานอยู่” เธอพยายามพูดให้เด็กน้อยสบายใจ แต่ดูเหมือนว่าอัลบาโรจะเข้าใจอะไรมากกว่าที่ไลลาคิด
- Writer
