“อ่าฮะ”
“...”
เอ่อ... ผมทำตัวไม่ถูกนะเนี่ย อย่าตอบสั้นๆ สิวะ! ฟังแล้วหวั่นใจพิกล
“เลิกจ้องกูได้ละมั้ง หันไปจ้องเสาโน่น”
“กูก็ไม่ได้ทำไรสักหน่อย มึงก็นอนของมึงไปดิ”
“จ้องขนาดนี้ ใครจะไปนอนหลับวะ”
“ถ้ามึงมานั่งจ้องกูบ้าง กูก็น่าจะนอนได้นะ”
“มึงกวนตีนกูปะเนี่ย” ผมจิ๊จ๊ะตอนที่มันเถียงผมกลับแถมยังเอาแต่มองมาไม่เลิก มองขนาดนี้ก็เอาหน้าผมไปสกรีนติดหมอนข้างมันเลยสิ ช่วงเวลาที่ผมไม่อยู่ มันจะได้มีอะไรให้จ้องไง!
“เปล่านิ”
ดู๊ ดูมัน ช่วงนี้มันได้รับอิทธิพลนิสัยกวนประสาทมาจากไอ้ปืนเหรอ ถึงได้ทำให้ผมอยากจะกระโดดบีบคอมันนัก!
ผมถอนหายใจก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง ไม่นง ไม่นอนแม่งละ
ได้! ถ้ามันอยากจะจ้องผมนัก ผมก็จะเสนอหน้าให้มันจ้องและผมจะจ้องมันด้วย!
“ได้ งั้นกูจะนั่งจ้องมึงบ้าง ไม่ต้องนงต้องนอน นั่งจ้องจนตายห่ากันไปข้าง!” ผมตีเข่าแล้วนั่งขัดสมาธิประชันสายตากับไอ้ยิมอย่างหงุดหงิด ง่วงก็ง่วง แล้ว
