เลขาแสนรักของท่านประธาน NC20+

6. หวง

ตลอดระยะเวลาการประชุม บ่อยครั้งที่รามิลลอบชำเลืองมองไปด้านหลังที่มีเลขาสองคนนั่งอยู่ ทั้งที่เมื่อก่อนตอนมีแค่วุฒินันท์เขาจะไม่ค่อยหันหลังกลับไป จะหันไปหาก็ต่อเมื่อมีเรื่องสงสัยในข้อมูลแล้วให้เลขาหนุ่มค้นหาให้ แต่วันนี้ประธานหนุ่มมักจะสนใจสองคนด้านหลังเป็นพิเศษจนคนในห้องเริ่มจะสงสัยในพฤติกรรมของเจ้านาย

"คุณขวัญไปถ่ายเอกสารอันนี้ให้หน่อยครับ ถ่ายมาให้ครบคนเลยนะ" วุฒินันท์ยื่นแผ่นกระดาษให้เลขารุ่นน้องเพราะเห็นว่าน่าจะต้องใช้ข้อมูลนี้เสริมการประชุมในหัวข้อต่อไปด้วย

"ได้ค่ะ" ขวัญนรีเอ่ยตอบรับแล้วรับกระดาษแผ่นนั้นมา เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างระมัดระวังไม่ให้เก้าอี้ครูดกับพื้นจนเกิดเสียงแล้วทำให้รบกวนการประชุมแล้วเดินเลียบผนังไปยังประตูทางออกเพื่อไปทำงานที่รุ่นพี่มอบหมาย

ภาพของหญิงสาวร่างอรชรทรวดทรงกระชากใจเสือสิงห์ กำลังเดินเลียบผนังห้องประชุมตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาหัวหน้าแผนกในห้องประชุมแห่งนี้ ไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงด้วยกันเอง ที่สงสัยว่าผู้หญิงหน้าสวยหวานคนนี้เป็นใครกันแน่ ทำไมจู่ ๆ ถึงได้มาเป็นเลขาอีกคนของประธานรามิล

รามิลมองตามสายตาของพนักงานตัวเองที่กำลังมองเลขาคนสวยอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก ไม่ชอบเลยที่คนอื่นมองเธอโดยเฉพาะพนักงานชาย เพราะเขารู้ดีว่าร่างกายของเลขาสาวนั้นดึงดูดอารมณ์ทางเพศได้ดีเพียงใด ไม่ปฏิเสธว่าเขากำลังหวงเลขาเด็กเส้นของคุณนายราตรีอยู่

แล้วก็นึกพาลไปโมโหเลขาคู่ใจอย่างวุฒินันท์ที่ไปใช้เลขาใหม่ ไม่เช่นนั้นเลขาของเขาคงไม่ต้องตกเป็นเป้าสายตาขนาดนี้

ขวัญนรีหายออกจากห้องไปไม่นาน เธอก็เข้ามาพร้อมกับปึกกระดาษจำนวนหนึ่ง และตอนนี้เองที่หัวข้อการประชุมได้พูดถึงเรื่องที่เลขารุ่นพี่ให้เธอไปถ่ายเอกสารพอดี

"คุณขวัญเอาไปแจกได้เลยครับ" วุฒินันท์แจกงานให้เลขาสาวเพราะเขาเองก็มีงานคือต้องเปิดไฟล์งานขึ้นจอใหญ่เช่นกัน

"ค่ะ" ขวัญนรีตอบรับแล้วหมุนตัวจะก้าวเดิน แต่เสียงที่ดังมาที่นั่งหัวโต๊ะทำให้เธอต้องชะงักเท้า

"คุณวุฒินั่นแหละเอาไปแจก" รามิลหันไปสั่งเลขาคู่ใจเสียงขุ่น วุฒินันท์จะไม่ใช่เลขาคู่ใจก็วันนี้แหละ มีอย่างที่ไหนไปใช้เลขาสุดสวยที่กำลังเป็นที่สนใจ เกิดเธอประหม่าแล้วทำอะไรผิดพลาดขึ้นมาก็วุ่นวายกันอีก

อีกอย่างหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เด่นขนาดนั้น แม้ว่าเธอจะใส่เสื้อที่ปิดถึงคอมิดชิด แต่ทว่าความใหญ่โตของเต้าทรวงคู่นั้นมีโอกาสที่จะไปใกล้กับใบหน้าของหัวหน้าแผนกชายสักคนตอนที่เธอต้องก้มเอาแผ่นกระดาษไปวาง

'ไม่ได้ มันจะเป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด เขายังไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดขนาดนั้นเลยนะ'

"แต่ผมต้องเปิดไฟล์งาน.." วุฒินันท์แย้งเสียงเบา ทำไมรู้สึกว่าวันนี้ว่าเจ้านายหนุ่มจะเรื่องมากเป็นพิเศษ

"เอามาผมเปิดเอง คุณเอาเอกสารไปแจก" ประธานรามิลสั่งเลขาเสียงห้วนพลางยื่นมือไปกระดิกรอรับโน๊ตบุ๊กกดดันลูกน้องกลาย ๆ

"ครับ" วุฒินันท์ไม่สามารถจะขัดคำสั่งได้ ลุกขึ้นนำโน๊ตบุ๊กไปวางไว้ตรงหน้าประธานหนุ่ม ก่อนจะหันไปรับปึกเอกสารจากเลขารุ่นน้องแล้วเอาไปแจกให้ผู้ร่วมการประชุมเอง

ขวัญนรีที่เห็นว่าตนเองไม่มีหน้าที่อะไรแล้วจึงตั้งใจจะเดินไปนั่งประจำที่ของตน ในตอนที่กำลังจะเดินผ่านประธานหนุ่ม เธอก็เห็นมือใหญ่ยื่นมาขวางเธอไว้เสียก่อน

"คุณมาตรงนี้ ผมจะสอนเปิดไฟล์" รามิลสั่งเสียงเรียบขณะที่สายตาจ้องไปที่หน้าจอสี่เหลี่ยมตรงหน้า ไม่มีใครรู้หรอกว่าใจแกร่งเต้นกระหน่ำระรี้ระริกเพียงใด หลังจากที่เขาสั่งเลขาคนสวยไปว่าจะเป็นผู้สอนงานเธอเอง

'บ้าเอ๊ย! ทำไมใจถึงได้เต้นแรงขนาดนี้วะ ทำเหมือนไม่เคยเข้าใกล้หญิงไปได้ แต่หญิงน่ารักอ่อนหวานแบบนี้เราไม่เคยเข้าใกล้จริง ๆ นี่หว่า'

เสียงย้อนแย้งดังขึ้นในหัวของประธานหนุ่มขณะที่รอให้เลขาสาวขยับเข้ามาใกล้

"ค่ะ" ขวัญนรีทำตามคำสั่งโดยไม่อิดออด รีบขยับเข้าไปใกล้คนตัวสูงที่เมื่อเขานั่งบนเก้าอี้นั้นต่ำกว่าที่เธอยืนไม่เท่าไร ระดับไหล่ของเขาอยู่ที่ระดับช่วงอกของเธอ โต๊ะประชุมที่ใช้วางโน๊ตบุ๊กก็สูงอยู่ที่ระดับหน้าท้องของเขา จึงทำให้เธอไม่ต้องก้มมากในตอนที่เรียนรู้การเปิดไฟล์งาน

"เข้าไปตรงนี้นะ ไฟล์นี้ แล้วก็ตรงนี้ แล้วก็เปิดไล่ไปเรื่อย ๆ ตามหัวข้อที่คุยกัน เข้าใจไหม?" รามิลสอนงานด้วยน้ำเสียงทุ้มเรียบ มือหนาเลื่อนไปมาอยู่ที่ทัชแพดเพื่อให้ลูกศรในจอได้เลื่อนไปที่จุดที่ต้องการ สอนขั้นตอนการเปิดไฟล์เสร็จประธานหนุ่มก็หันไปถามเลขาสาวที่ก้มหน้ามาใกล้ ๆ นัยน์ตาโตของเธอจ้องอยู่ที่หน้าจอตรงหน้าเขาเขม็งเพราะกำลังจดจำงานใหม่ ริมฝีปากอิ่มขมุบขมิบท่องจำสิ่งที่เพิ่งรับรู้เข้าหัว

พอได้เห็นใกล้ ๆ แบบนี้ทำให้รามิลรู้ว่าใบหน้าสวยนั้นเรียบเนียนเพียงใด มองจากด้านข้างก็เห็นเส้นเลือดฝาดใต้ผิวแก้มป่อง บ่งบอกว่าเธอไม่ได้โปะเครื่องสำอางหนาเตอะอย่างที่สาว ๆ ที่เขาเคยคั่วแต่งหน้ากัน เป็นการเปรียบเทียบขึ้นมาในหัวของประธานหนุ่มระหว่างของสาวจัดจ้านและสาวอ่อนหวานข้าง ๆ อย่างไม่รู้ตัว

รามิลมองไปที่ขนตายาวงอนรับกับดวงตากลมโตทำให้เธอเหมือนกับตุ๊กตามีชีวิต ไล่ลงมาเป็นจมูกเล็กที่โด่งสวยได้รูปเหมาะเจาะกับใบหน้า ริมฝีปากเอิบอิ่มสีชมพูเรื่อที่ทาเพียงลิปกลอสช่างดูเป็นธรรมชาติ ปากสีนี้คงจะหวานน่าดู

'ทำไมปากถึงน่าจูบขนาดนี้วะ!'

อึก!

แล้วเสียงกลืนน้ำลายก็ดังออกมาจากลำคอหนาของประธานหนุ่ม ขณะที่เขาจ้องมองใบหน้าสวยแล้วในหัวดันคิดเรื่องอกุศลกับเลขาสาว รู้สึกตึง ๆ ที่เป้ากางเกงเพราะลูกชายจอมซนมันตื่นขึ้นมาอีกแล้ว

"ให้ผมเปิดต่อไหมครับประธาน?"

แล้วเสียงของวุฒินันท์ที่เดินแจกเอกสารเสร็จแล้วก็ได้ดึงสติของประธานหนุ่ม สายตาคมดึงออกจากใบหน้าเนียนน่าหอมไปมองหน้าเลขาหนุ่ม

"อื้อ..อือ เอาสิ" รามิลหันไปมองจอด้านหลังก็พบว่ามันยังว่างเปล่า เพราะมัวแต่ตื่นเต้นกับเลขาคนสวยทำให้เขายังไม่ได้เปิดขึ้นจอใหญ่ มือหนาจึงรับดันโน๊ตบุ๊กคืนให้เลขาทั้งสองเพื่อจะได้เอาไปจัดการต่อ

'เป็นอะไรวะไอ้ราม! ทำไมถึงไม่มีสมาธิได้ขนาดนี้'

เสียงกร่นด่าตัวเองในใจในตอนที่รามิลกำลังดึงสติตัวเองให้กลับเข้ามาในการประชุม ตัวเล็กแค่นั้นช่างมีประสิทธิภาพทำร้ายสมาธิดีเหลือเกินพับผ่าสิ

..............................

อิตาประธานเอาแต่มองสาวจนประชุมไม่รู้เรื่อง ถ้าบริษัทจะขาดทุนไม่ต้องสืบให้ยาก 555555555