ผมรีบขับรถออกมาจากคอนโดไอ้คริชทันทีพร้อมกับนึกถึงใบหน้าเศร้าของของยัยตัวแสบ เมื่อคืนผมไม่น่ามัวแต่โกรธที่น้ำหวานอยากไปจากชีวิตจนลืมนึกไปเลยว่าผมเองเป็นคนที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนั้น โคตรอยากจะด่าตัวเองเลยที่ไม่ยอมทำอะไรให้มันชัดเจนแล้วปล่อยให้อีกคนเสียใจจนอยากไปจากชีวิตผม
ว่าแต่ถ้าไปถึงผมจะต้องพูดยังไงดีวะ เกิดมายังไม่เคยง้อใครเลยหรือจะตีมึนจับปล้ำเลย ไม่ได้สินะ ยัยเด็กงี่เง่าโกรธตายพอดี ยิ่งเป็นคนแปลก ๆ อยู่ด้วย
ติ๊ง!
ติ๊ง!
ติ๊ง!
ผมมองโทรศัพท์ที่มีเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นถี่ ๆ ติดต่อกันหลายครั้งก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู ใครว่ะส่งรูปห่าอะไรมารัวแบบนี้ ถ้าไร้สาระกูจะตามกวาดมึงให้เรียบเลย ผมหยิบขึ้นมากดแล้วสไลค์หน้าจอดูด้วยความอารมณ์เสีย แต่พอดูรูปที่ส่งมาถึงแปดรูปก็ทำให้ผมต้องรีบจอดเลี้ยวรถเข้าข้างทางทันที
“แม่งเอ้ย! ที่อยากไปจากฉันก็เพราะมีเป้าหมายใหม่ใช่ไหมน้ำหวาน!”
ผมตะโกนลั่นรถพร้อม
