“...กูโดนเมียทิ้ง” ผมตอบมันไปตรง ๆ แบบงง ๆ ตัวเองเหมือนกัน แต่ความรู้สึกแม่งมันสั่งให้พูดออกไปแบบนั้น
“ฮะ! โดนเมียทิ้ง มึงไปมีเมียตอนไหนวะ” ไอ้คริชถามขึ้นเสียงดังด้วยความงง
“เรื่องของกู”
“หรือว่าน้องมิน เฮ้ย! ไหนว่า... / ไม่ใช่มิน นั่นพี่น้องกัน” ผมรีบบอกมันทันทีเพราะไม่อยากให้มันเข้าใจผิดไปกันใหญ่
“แล้วมึงไปมีเมียตอนไหนวะ กูเห็นมึงตามจีบแค่น้องมินแล้วก็คั่วอีหนูที่ซุกไว้เป็นสิบ”
“เว่อร์ไปไอ้ห่า แค่สามสี่คน” ผมบอกมันแล้วก็ยกเหล้าขึ้นกระดก พูดถึงอีหนูแล้วช้ำใจฉิบหาย เลี้ยงไว้แต่เสือกมาทำให้คนเลี้ยงช้ำใจเอง
“แล้วตกลงเมียมึงนี่ใครวะ กูรู้จักรึเปล่า อยากเจอว่ะแม่งเจ๋งทำไอ้เสี่ยพอร์ชนั่งเศร้าได้ สภาพมึงเหมือนหมาเลยว่ะตอนนี้” ไอ้เชี่ยคริชถามแล้วหน้าตาแม่งโคตรกระตือรือร้นที่จะอยากรู้
“เสือก” ผมตอบมันแค่นั้นแล้วก็ดื่มเหล้าต่อ ขี้เกียจพูดเรื่องนี้ พูดไปแล้วจุก ขอดื่มให้ลืมยัยงี่เง่านั่นก่อน
