So Bad เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก

Book 2 EP : 5

-วันต่อมา-

“อ้าวเพื่อนหวาน วันนี้มาเรียนด้วยเหรอจ้ะ” ทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในโรงอาหารของคณะเสียงหวานปานน้ำผึ้งอาบยาพิษของอีน้ำผึ้งก็ดังแว่วเข้ามาเหมือนหมาหอนหาคู่

“แล้วทำไมเพื่อนหวานจะต้องขาดเรียนล่ะจ้ะเพื่อนผึ้ง” ฉันส่งเสียงตอบมันพร้อมกับดัดให้หวานและดัดจริตยิ่งกว่าจนอีน้ำผึ้งทำหน้าแปลกใจเพราะปกติฉันจะปากหมาใส่

“เปล่าจ้ะ แค่นึกว่าจะไม่กล้ามา” อีผึ้งพูดแล้วก็ยิ้มเยาะฉันว่ามันคงตั้งใจที่จะให้ฉันรู้ว่ามันเป็นคนแกล้งฉันเพื่อให้ฉันเจ็บใจ แต่เดี๋ยวก่อนมึงคิดว่ากูไม่มีปัญญาหาเงินที่มึงแอบขโมยไปมาคืนรุ่นพี่เหรอคะ หึ! ถ้ารู้ว่ากูได้มาจากเสี่ยแก่ของมึง มึงจะร้อนอีผึ้ง!

“กล้าสิจ้ะ ไม่มีอะไรให้ต้องไม่กล้านี่เพื่อนผึ้ง ไม่ต้องห่วงนะเพื่อนหวานดวงแข็งต่อให้มีเปรตมาระรานเพื่อนหวานก็ผ่านมันไปได้” ฉันบอกมันแล้วก็ยิ้มหวานให้ พร้อมกับเน้นคำว่าเปรตให้หนัก ๆ

“อีหวาน!” อีน้ำผึ้งถลึงตาใส่ฉันแล้วกัดฟันพูดเสียงเบาใส่ด้วยความโกรธที่ฉันกัดมัน แต่แล้วไงใครแคร์ ทีมันยังแกล้งฉันแรง ๆ ได้เลย

“อี! น้ำ! ผึ้ง!” ฉันเรียกมันกลับแต่เสียงไม่ได้เบาแบบมันหรอกนะ ฉันพูดด้วยเสียงปกติเพราะไม่ได้มีความจำเป็นต้องสตอเบอรี่ทำตัวน่ารักแบบอีน้ำผึ้งจากนั้นฉันจะเบะปากให้มันแล้วเดินไปสั่งข้าวกินสวย ๆ ทิ้งให้อีคนสวยใจมารมันยืนกรี๊ดในใจเล่น ๆ

-สองอาทิตย์ต่อมา-

ผ่านมาสองอาทิตย์ที่ฉันต้องอยู่ด้วยความหวาดผวา เวลามีสายเข้าฉันจะสะดุ้งสุดตัว ถึงจะค่อย ๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูช้า ๆ ว่าใครโทรมา ได้แต่ภาวนาให้คนที่โทรมาไม่ใช่พี่นีน่าหรือลูกน้องเสี่ยลุงพอร์ช

เสี่ยลุงพอร์ช โอ๊ย! ฉันเสียดายชื่อหล่อ ๆ ชื่อนี้ที่สุด! ลุงน่าจะอายุ 60 ขึ้น หน้าก็เ**กใครช่างตั้งชื่อให้ลุงฉันสงสัยมาก ถ้าเป็นชื่อผู้ชายคนนั้นก็ว่าไปอย่าง

“...” พอนึกถึงหน้าเขาก็ลอยมาเลย คนอะไรทำไมถึงได้หล่อขนาดนั้น ฉันต้องทำใจแค่ไหนถ้าหากต้องไปหาเสี่ยลุงพอร์ชแล้วเจอเขาคนนั้นอีกครั้ง

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ฉันถึงกับขวัญผวาเหมือนกับทุกครั้ง แต่เดี๋ยวนี้เริ่มผวาน้อยลงและเริ่มชินมากขึ้น เพราะตลอดเวลาที่มีสายเข้ามาไม่เคยมีสักครั้งที่จะเป็นเบอร์โทรของใครสักคนที่ฉันกลัว

เบอร์แปลก เบอร์ใคร?

ฉันมองอย่างสงสัยแต่คงไม่มีอะไรหรอก อาจจะเป็นเบอร์ของเพื่อนในคณะสักคนที่ฉันไม่ได้เมมเอาไว้ก็ได้

“ฮัลโหล น้ำหวานพูดค่ะ”

“ฮัลโหลน้ำหวาน นี่พี่นีน่าเองนะจ้ะ” เฮือก! เสียงมรณะโทรมา! โทรศัพท์ในมือฉันแทบจะหลุดล่วงลงไปที่พื้นโชคดีที่พอจะตั้งสติไดด้นิดหน่อย

“คะ ค่ะพี่นีน่า” ฉันพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติขึ้นแต่ก็ไม่ค่อยดีขึ้นเท่าไหร่หรอก

“พี่จะโทรมาบอกว่าคุณพอร์ชสั่งให้หวานเก็บกระเป๋า”

“ฮะ! เก็บ เก็บไปไหนคะ” พอพี่นีน่าบอกมาเท่านั้นแขนขาฉันก็ไร้เรี่ยวแรงลงไปดื้อ ๆ อย่าบอกนะว่ามันถึงเวลาของฉันแล้ว หวานใจบ่ดีคูณ 4 คูณ 5 แล้วพี่จ๋า T_T

“อ้าว พี่ยังไม่ได้บอกหวานอีกเหรอเนี่ย แย่จังเลย” พี่นีน่าพูดออกมาแต่เป็นการบ่นกับตัวเองมากกว่า แต่ฉันที่สติหลุดไม่ได้อยากฟังคำบ่นเลื่อนลอยของพี่นีน่าเพราะฉันต้องการเนื้อหามากกว่า

“คือแบบนี้นะหวาน คุณพอร์ชน่ะเวลาเขาเลี้ยงใครก็จะให้ไปอยู่คอนโดที่หาไว้ให้จะได้ไปหาสะดวก”

“...ค่ะ” ฉันตอบรับด้วยจิตใจที่โคตรจะห่อเหี่ยว ไปอยู่คอนโดของเขานั่นแสดงว่าเขาอยากจะมาหาตอนไหนก็มาได้โดยที่ไม่ต้องบอกล่วงหน้าก็ได้ แบบนี้ใช่ไหม

“อ้อหวาน แต่ไม่ต้องห่วงนะว่าเขาเบื่อแล้วต้องย้ายที่อยู่ คอนโดเป็นออฟชั่นพิเศษจ้ะ ให้แล้วให้เลยไม่เอาคืน” พี่นีน่าบอกฉันเสียงพี่แกโคตรอารมณ์ดีเลย ได้คอนโดเหรอ เกิดมายังไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะมีวาสนาได้อยู่เลย แต่ได้ด้วยวิธีนี้ฉันก็ไม่ได้ภูมิใจนะ

“ค่ะพี่นีน่า แล้วหวานต้องย้ายไปที่นั่นวันไหนเหรอคะ” ฉันถามพี่นีน่าเสียงปลง ทำใจ นาทีนี้ฉันคงต้องทำใจยอมรับชะตาชีวิตในวันข้างหน้าให้ได้ ต่อให้ทุกข์แค่ไหนก็คงต้องยอมรับและอยู่กับมันในเมื่อฉันเป็นคนเลือกเส้นทางนี้เอง

“วันนี้จ้า” ฮะ! วันนี้! ทำไมต้องเร่งด่วนขนาดนี้ สั่งให้เก็บของวันนี้แล้วก็ย้ายวันนี้แล้วจะมาทำอะไรฉันวันนี้ด้วยไหมเนี่ย

“ทำไมกะทันหันจังเลยคะ หวานเก็บของไม่ทันหรอกขอเป็นวันอื่นได้ไหมคะพี่นีน่า” ฉันพยายามบ่ายเบี่ยง วันหลังได้ไหมวันนี้ทำใจไม่ได้จริง ๆ

“เอาไปแค่ของใช้ส่วนตัวก่อนก็ได้หวาน ช่วงเที่ยงเขาจะไปรับนะเตรียมตัวรอเลย พี่วางก่อนเราจะได้ไปเก็บของ อย่าลืมนะตอนเที่ยงห้ามเลทเด็ดขาด บายจ้า” พี่นีน่าสรุปเองไม่ฟังฉันเลยพูดจบก็ตัดสายไป ทิ้งไว้แค่ฉันที่รู้สึกงงกับทุกอย่าง เฮ้อ! เก็บก็เก็บ

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

ฉันเก็บของใช้ส่วนตัวอย่างรีบเร่งแล้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวให้เร็วที่สุดเพราะพี่นีน่าเน้นย้ำว่าห้ามเลท พอเที่ยงตรงก็มีสายโทรเข้ามาทันที สงสัยจะเป็นเบอร์มรณะนั่นแหละ โคตร vip เลยเพราะไม่โชว์เบอร์

“สะ สวัสดีค่ะ” ฉันกดรับแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เกร็งมาก อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าก็ต้องเจอเสี่ยลุงพอร์ชแล้วสินะ

“รอข้างล่างลงมาได้เลย” ปลายสายพูดแค่นั้นแล้วก็ตัดสายไป หืม เสียงเสี่ยทำไมยังฟังดูหนุ่ม ๆ อยู่เลยวะ แต่ช่างเถอะเสียงหนุ่มเสียงหล่อแค่ไหนก็สู้หน้าตาทรมานใจหวานของเสี่ยไม่ได้หรอก

ฉันเดินลงไปที่ด้านล่างของหอพักช้า ๆ พร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบเล็กพอถึงชั้นล่างก็มองเห็นคนบริเวณนั้นที่กำลังซุบซิบนินทาแล้วก็ชี้มือไปที่ด้านหน้าหอ พอฉันมองตามสายตาคนอื่นไปก็ถึงกับอึ้ง อื้อหือ! แลมโบกินี่ คุณพระถ้าฉันเดินออกไปแล้วก้าวขึ้นรถคันนั้นทุกคนต้องรู้แน่ว่าฉันเป็นเด็กเสี่ย

ฉันเดินไปช้า ๆ ท่ามกลางสายตานับสิบของคนในหอพักที่มองดูด้วยความสนใจ จนฉันไปหยุดอยู่ใกล้รถคันนั้นและเหมือนคนในรถจะเห็นฉันแล้วเขาถึงได้บีบแตร

ปรี๊น!!!

พอฉันได้ยินก็สะดุ้งตัวแล้วก็รีบเดินขึ้นรถในทันที พอขึ้นรถฉันก็ปิดประตูและเอากระเป๋ามากอดไว้ ก่อนจะค่อย ๆ หันไปเพื่อทักทายเสี่ยแก

“อ้าว! นาย!” ฉันตกใจสุด ๆ เพราะทันทีที่หันไปคนขับกลับไม่ใช่เสี่ยลุงพอร์ชอย่างที่กลัวแต่กลับเป็นผู้ชายคนนั้น

“เธอช้าไปเกือบสิบนาที” เขาพูดแล้วหันมามองฉันอย่างตำหนิ

“เอ่อ ฉันขอโทษนะ ก็มันกะทัน ว้าย!” ฉันยังไม่ทันได้พูดจบผู้ชายคนนี้ก็เหยียบรถออกมาด้วยความเร็วทำฉันร้องอุทานลั่นรถ

ใจหายใจคว่ำแต่โชคดีจังที่ยังไม่ต้องเจอเสี่ย แต่ว่าเสี่ยลุงพอร์ชแกก็ดีนะนอกจากเปย์เด็กในสังกัดแล้วแกยังเปย์ลูกน้องด้วย รถราคาตั้งหลายสิบล้านกล้าให้ลูกน้องเอามาขับแสดงว่าต้องรวยไม่ธรรมดาแน่นอน

หลังจากที่ขับรถมาทั้งฉันและเขาต่างก็เงียบทั้งสองฝ่าย เขาไม่พูดฉันเองก็ไม่พูดไม่รู้จะพูดอะไรนี่เนอะได้แต่นั่งใจสั่นที่ต้องมาอยู่ใกล้คนหล่อ >///