ตอนที่ 6
1424 Words
"นี่เป็นประชุมผู้ถือหุ้นในเครือนะครับนาย ทำไมนายต้องทำหน้าแบบนั้น" ก็รู้ทั้งรู้ว่าเจ้านายหนุ่มของตัวเองเป็นอะไร แต่ก็อดที่จะล้อไม่ได้
ดูท่าทางมาเฟียหนุ่มจะหัวเสียอยู่ไม่น้อยกับเรื่องที่ลูกน้องคนสนิทเข้าไปขัดจังหวะ
"มึงอยากตายมั้ยไอ้ฌอน"
"ไม่ครับ เชิญที่ห้องประชุมเลยครับนาย" อยากจะหัวเราะให้กับความหัวเสียของเจ้านายตัวเองจริงๆ
ฟรานซิสได้แต่คิดคาดโทษลูกน้องคนสนิทในใจ และได้แต่ยอมก้มหน้าประชุมกับเหล่าผู้ถือหุ้นโรงแรมในเครือของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม้ใจจะยังอยู่ที่คฤหาสน์ก็ตาม
"นายครับ มีเอกสารต้องเซ็นที่คาสิโนอีกนะครับ"
"ให้ตายสิวะ! มึงไปขนกลับมาให้กูเซ็นที่บ้าน" กว่าจะประชุมเสร็จก็เย็นแล้ว ไหนจะให้เข้าไปที่คาสิโนอีก
"ไม่ได้ครับนาย เอกสารบางอย่างต้องการการอนุมัติด่วนครับ"
"ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!"
@คฤหาสน์ฟรานซิส
"ป้ามารีคะ มาทานข้าวกับหนูนะคะ คุณป๋ายังไม่กลับมาเลย หนูไม่อยากทานคนเดียว" นานาเอ่ยชวนเสียงหวานพร้อมท่าทางออดอ้อน
ป้ามารีมองดูท่าทางของเด็กสาวก็อดยิ้มเอ็นดูไม่ได้ ตั้งแต่ช่วงบ่ายแก่ๆแล้วที่นานาลงมาทำอาหารด้วยตัวเอง หวังจะให้ฟรานซิสกลับมาทานข้าวกับเธอด้วย แต่จนป่านนี้มาเฟียหนุ่มก็ยังไม่กลับ
"ไม่ได้หรอกค่ะ เชิญคุณนานาทานให้อร่อยนะคะ"
"งั้นหนูขอไปทานกับป้าๆในครัวนะคะ" เหล่าแม่บ้านถึงกับลนลานทำอะไรไม่ถูก จะมาทานข้าวในครัวกับพวกเธอได้ไงกัน มีหวังเจ้านายเอาตายแน่ๆ
"ยิ่งไม่ได้ใหญ่เลยค่ะ คุณนานาอย่าทำให้พวกเราตกงานเลยนะคะ" แม่บ้านคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
ทำไมคนที่นี่เขาถึงได้ถือตัวแบ่งชนชั้นกันจังนะ กลัวฟรานซิสไล่ออกขนาดนั้นเลยหรือไง แค่ขอไปทานข้าวในครัวด้วยแค่นั้นเอง จะมาให้นั่งทานคนเดียวมันก็แปลกๆอยู่นะ อาหารมากมายแต่ต้องมานั่งทานคนเดียวแบบนี้
"ถ้างั้นหนูจะรอทานพร้อมคุณป๋าค่ะ" พูดจบร่างบางก็ขอตัวออกมานั่งรอฟรานซิสที่ห้องนั่งเล่นทันที
"มานั่งทำอะไรตรงนี้ ทำไมไม่ขึ้นไปนอน" เสียงทุ้มของฟรานซิสดังขึ้น ทำให้คนที่นั่งสัปหงกอยู่ต้องรีบหันไปมองทันที
ในที่สุดคนที่เธอรอทานข้าวด้วยก็กลับมาแล้ว
"หนูรอคุณป๋าอยู่ค่ะ" นานาตอบพร้อมลุกเดินเข้าไปหาเขาด้วยท่าทางออดอ้อน
"ป๋ากลับมาแล้วนี่ไง ขึ้นข้างบนกันเถอะ"
"เดี๋ยวค่ะ"
"หืม?" ฟรานซิสเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงสงสัย
"หนูยังไม่ได้ทานข้าวเลยค่ะ" เธอเอ่ยบอกเสียงเบา แต่ท่าทางของเขานั้น… นี่แสดงว่าเขาทานข้าวมาแล้วอย่างงั้นเหรอ?
"ดึกป่านนี้แล้วทำไมหนูไม่ทานข้าว แม่บ้านไปไหนหมด!" ฟรานซิสที่ได้ยินถึงกับโมโห นี่กล้าปล่อยให้เมียเขาหิวแต่ไม่ทำอะไรให้เลยหรือไงกัน
"คุณป๋าใจเย็นๆก่อน หนูแค่รอทานพร้อมคุณป๋าเอง ทำไมต้องดุแม่บ้านด้วย" ป้ามารีที่รีบเดินออกมาดูพร้อมกับคนอื่นๆก็หน้าซีดไปตามๆกัน
"ทำไมไม่บอกก่อนล่ะ งั้นเราไปทานข้าวกันเถอะ" ฟรานซิสเดินโอบกอดนานาไปที่ห้องอาหารอย่างรู้สึกผิด ที่ต้องให้เธอของเขารอจนดึกดื่นแบบนี้
"เดี๋ยวป้าไปอุ่นอาหารให้ใหม่นะคะ คงจะเย็นหมดแล้ว"
"ขอบคุณค่ะป้ามารี"
ฌอนมองเจ้านายหนุ่มกับเด็กสาวที่นั่งทานข้าวกันอยู่ เจ้านายเขานี่ก็จริงๆเลย ทั้งๆที่ตัวเองทานอิ่มมาแล้วจากข้างนอกแท้ๆ แต่พอนานาบอกว่ายังไม่ได้ทานเพราะรอทานพร้อมเขาก็ไม่รอช้าลงมือทานข้าวกับเธออีกรอบ
เวลาต่อมา…
"หนูหลับแล้วเหรอคะ" ฟรานซิสที่เดินออกมาจากห้องน้ำล้มตัวลงนอนข้างๆร่างบางพร้อมเอ่ยถามขึ้น
"หลับแล้วค่ะ"
"แล้วใครกำลังพูดกับป๋าอยู่ล่ะ" ฟรานซิสนึกขำกับท่าทางเหมือนเด็กของเธอ นี่ถ้าเขาไม่ให้ลูกน้องสืบประวัติดูคงคิดว่ายังไม่ถึงสิบแปดด้วยซ้ำ เกือบจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ซะแล้ว
"อื้อออ คุณป๋า" นานาเบือนหน้าหลบเป็นพัลวันเมื่อถูกคนตัวโตก้มหน้าลงซุกไซร้ไปตามลำคอระหงของเธอ
"ถ้าหนูง่วงหนูก็นอนไปเลยนะ เดี๋ยวป๋าทำเอง" คนเจ้าเล่ห์บอกพร้อมกับซุกไซร้ใบหน้าหล่อเหลาเข้ากับอกอวบของเธอ
ใครจะปล่อยให้นอนง่ายๆกัน เขายังค้างอยู่ทั้งแต่เมื่อช่วงเที่ยงแล้ว
"คุณป๋าก็หยุดก่อนสิ แล้วหนูจะนอนยังไง"
"งั้นค่อยนอนพร้อมป๋าเลยแล้วกันนะที่รัก" พูดจบฟรานซิสก็จัดการถอดชุดนอนตัวบางของเธอออก พร้อมกับดึงผ้าขนหนูที่พันรอบเอวสอบของตัวเองออกอย่างรีบร้อน
ปึก!
ไม่รอช้ารีบดันแก่นกายใหญ่ของตัวเองเข้าไปในช่องทางรักของเธอทันทีอย่างไม่บอกกล่าวล่วงหน้าและไม่มีการเล้าโลมใดๆ
"อ้ะ! คะ…คุณป๋า หนูเจ็บ…"
"ป๋าขอโทษเด็กดี จ๊วบ~" เขาก้มลงจูบปลอบประโลมเธออย่างอ่อนโยน มือหนาก็บีบเค้นอกอวบของเธอไปด้วย
"อื้อออ! คะ...คุณป๋า คุณป๋าขา~" เสียงหวานๆของเธอมันกระตุ้นอารมณ์เขาได้เป็นอย่างดี
"อ่าาาส์ แน่นมากที่รัก ซี๊ด!" ฟรานซิสค่อยๆขยับสะโพกเข้าออกช้าๆเพื่อให้เธอได้ปรับตัวกับขนาดของเขา
"คุณป๋า อ๊าา แรงกว่านี้ได้อีกค่ะ อื้ออ~"
พั่บ! พั่บๆๆ
"อ่าาส์"
"อ๊ะ อื้อออ หนะ...หนู…หนูเสียว อ๊าา~"
เขาเองก็ไม่ต่างจากเธอ เธอทำให้เขาขาดสติควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่จนต้องขยับสะโพกรัวกระแทกกระทั้นใส่เธอไม่ยั้ง
ปั๊บ! ปั๊บ!
"อะๆๆ อ๊ะ อ๊ายยย~ คุณป๋า… หนูไม่ไหวแล้วว" เสียงหวานครางกระเส่าอย่างต้องการที่จะปลดปล่อย เมื่อร่างกายเธอนั้นเกร็งกระตุกไปทุกส่วน
"อืม~ รอป๋าด้วยนะที่รัก ซี๊ด~" ฟรานซิสเร่งจังหวะขยับเข้าออกเร็วขึ้นเพื่อพาเธอขึ้นไปแตะขอบสวรรค์พร้อมกันกับเขา
"อ๊ะ อ๊ายยยย~"
"ซี๊ดดด อ่าาส์"
ทั้งคู่กระตุกเฮือกผวาเข้าโอบกอดกันและกันไว้แน่น ก่อนที่น้ำกามมากมายจะถูกปลดปล่อยออกมาอย่างสมใจไปพร้อมกัน
บทรักของมาเฟียหนุ่มทำเอาร่างบางของนานาถึงกับหอบหายใจแรง น้ำรักสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยเข้าไปในช่องทางรักของเธอทุกหยาดหยุดอย่างตั้งใจ
"คุณป๋าคะ หนูหนัก" เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยหอบจนลิ้นแทบจะพันกัน เมื่อคนตัวโตทิ้งตัวลงนอนทาบทับเธอไว้ทั้งตัว
พรึบ!
"หนูสุดยอดเลยที่รัก จุ๊บ~" ฟรานซิสพลิกตัวลงนอนข้างๆ ก่อนจะจับร่างบางพลิกขึ้นมานอนเกยบนอกแกร่งของเขาแทน พร้อมกับจูบลงที่ผมชื้นเหงื่อของเธอเบาๆ
"อ้ะ! คะ…คุณป๋าพอแล้ว" ร่างบางสะดุ้งเบาๆ เผลอขมิบร่องรักถี่เมื่อคนตัวโตแกล้งขยับสะโพกเบาๆ ทำให้แก่นกายของเขาที่ยังอยู่ในตัวเธอนั้นขยับเข้าลึกกว่าเดิม
"หึ ป๋ายังไม่อิ่มเลย ขออีกรอบนะเด็กดี" คนเจ้าเล่ห์อย่างเขามีหรือที่แค่นี้จะเพียงพอ
"แต่หนูง่วงแล้วนะคะ"
"ก็ป๋าบอกแล้วไงคะ ถ้าง่วงหนูก็นอนเลยเดี๋ยวป๋าทำเอง" บอกพร้อมกับลูบไล้แผ่นหลังเล็กเปลือยเปล่าของเธอเล่นเบาๆ
"จะบ้าเหรอ ถ้าคุณป๋าทำแบบเมื่อกี้อีกหนูจะนอนได้ยังไง"
"โธ่ที่รัก ก็ป๋ายังไม่อิ่มหนิคะ"
"แต่หนูเหนื่อยค่ะ หนูง่วงมากด้วย" นี่เขาไม่เหนื่อยบ้างหรือไงกัน
พอเห็นใบหน้าสวยงอง้ำเขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้
"โอเคๆ ป๋ายอมแล้วค่ะ" ในชีวิตนี้ทำไมเขาต้องมายอมแพ้อะไรง่ายๆ ให้คนตัวเล็กแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ ก่อนจะยอมถอดถอนแก่นกายออกจากช่องทางรักของเธอช้าๆ
จุ๊บ!
"ฝันดีค่ะเด็กดีของป๋า"
- Writer
