ตอนที่ ๕๒
หลายปีผ่านไป กาลเวลาเคลื่อนผ่านจากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ทุกชีวิตต่างขับเคลื่อนไปตามอายุสังขารแห่งตน สุธนก็เช่นกัน เขายังคงหมกมุ่นอยู่กับการฝึกปรืออวิชชาจนชำนาญ ในวันแห่งการย่างก้าวสู่ความเป็นผู้ใหญ่ เขาจึงยิ่งมีความทะเยอทะยานมากยิ่งขึ้น
สุธนยังคงใช้ชีวิตท่องเที่ยวไปในพงไพร โดยอาศัยถ้ำเป็นสถานที่หลับนอน มีเสือและท่านอาจารย์คอยเป็นเพื่อน มีผีป่าที่เข้ามารังครวญเป็นเหมือนคู่ต่อสู้ใช้ฝึกปรือฝีมือ มีบ้างในบางครั้งที่ต้องพบเจอชาวบ้านผู้เข้ามาลักลอบตัดไม้ อย่างในวันนี้
เสียงเครื่องมือตัดไม้ดังกระหึ่มไปทั้งผืนไพร ใกล้กันกับถ้ำที่สุธนพักอาศัยอยู่
เสียงผู้คนโหวกเหวกโวยวายยามพูดคุยกันแข่งกับเสียงเครื่องมือ ทำให้สุธนรู้สึกไม่พอใจ คิดอยากกำจัดและขับไล่ไปให้พ้นเสียจากตรงนั้น
ยามนั่งสมาธิกำหนดมองความเป็นไป เห็นมีกลุ่มชายฉกรรจ์ราวสิบคน มาตั้งที่พักทำเป็นปางไม้ พวกมันกำลังขะมักเขม้นอยู
