ตอนที่ ๑๘
ค่ำวันนั้น ดวงจันทร์ยังคงโผล่ออกมาแค่เพียงเสี้ยวเล็กน้อย ดาวเด่นทอแสงสว่างกว่าเดือน เมฆดำลอยอบอวลทั่วท้องนภา พิธีกรรมของสัปเหร่อบุญเริ่มต้นขึ้นที่ท้ายป่าช้าหลังวัดแห่งนั้นเอง มีก้อง ลุงปั่น และญาติชายอีกสองคนนั่งอยู่ภายในวงล้อมสายสิญจน์เท่านั้น
ก้องหันรีขันขวางอย่างหวาดกลัว ด้วยสภาพของพื้นที่โดยรอบวิเวกวังเวงเป็นยิ่งนัก ซ้ำยังเป็นที่สุดท้ายของชีวิตมนุษย์ รายรอบใต้ต้นไม้ มีทั้งเถ้ากระดูกและซากร่างคนตายทับถมกันเต็มไปหมด มันเกรงว่า ไม่วินาทีใดวินาทีหนึ่ง พวกอสุภะทั้งหลายอาจจะโผล่ออกมาทักทายเซฮัลโหลได้
ก้องและญาติชายทั้งสองคน ต่างนั่งเบียดชิดกัน มีเพียงลุงปั่นเท่านั้นที่นั่งนิ่งไม่ไหวเอนหวาดกลัว ด้วยชีวิตที่ผ่านมากว่าค่อนคน จึงทำให้แข็งกล้าไม่หวาดกลัวกับแค่บรรยากาศที่อยู่รายรอบ
คำตอบใครฆ่าหลานชายของแกต่างหาก ที่สนใจในเวลานี้
“มันจะมาไหม ไอ้บุญ...” ตาปั่นถามสัปเหร่อผู้ทำพิธี ซึ่ง
