ตอนที่ ๑๗ วูบแรกที่สบตา ยิ่งหวาดกลัวอย่างสุดแสน ดวงตาของสุธน มีแววแห่งความอำมหิตฉายออกมาจนเธอไม่อยากเชื่อว่านั่นจะใช่แววตาของลูก “ลูกพูดแบบนั้นทำไม...” “มันทำร้ายแม่...” เขารู้สึกสะใจเป็นที่สุด “มันไม่ได้ดีอย่างที่เคยบอกกับพวกเราเลย สมแล้วที่พวกมันตาย” “อย่าพูดแบบนี้ให้แม่ได้ยินอีกนะสุธน มันไม่ดี” “ทำไมหรือจ๊ะแม่...” เด็กชาย เอียงหน้ามองมารดา แต่มุมปากกลับคลี่แย้มอยู่น้อยๆ เขาชนะแล้ว ชนะผู้ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเพื่อจะแย่งแม่ไปจากเขา “ลูกยังเด็ก อย่าไปพูดเรื่องนี้ให้ใครได้ยินเด็ดขาด เขาจะหาว่าพ่อแม่ไม่สั่งไม่สอน มันเป็นคำที่ไม่ควรพูด จำเอาไว้นะลูก” “แม่สอน แต่พ่อไม่เคยสอน...” “ลูกแม่ ทำไมลูกถึงคิดแบบนั้น หลวงพ่อยอดมักเรียกลูกไปสอนอยู่ทุกวัน ทำไมถึงไม่จดจำ” “ไม่...เขาไม่เคยหวังดีกับฉัน...” เด็กน้อยลุกขึ้นเต็มความสูง มองมารดาคล้ายมองคนไม่รู้จัก แล้วเดินลงเรือนไปอย่างไม่พูดอะไร ปล่อ