มัจจุราชสีดำ

ตอนที่ : 4 สู่นรกสีมันต์ 2

       กรามหนาบดเข้าหากันแน่น เมื่ออ่านข้อความในโทรศัพท์มือถือจบลง ดวงตาปูดโปนแทบจะถลนออกมานอกเบ้าด้วยความโกรธ ที่ถูกหยามหน้าโดยการส่งผู้หญิงที่มีตำแหน่งเป็นเพียงแม่บ้านใหญ่ มาให้แทนที่มณีศิลา

           เพล้ง! โทรศัพท์มือถือในมือถูกปาออกไปกระทบฝาผนังห้องจนมันกระจัดกระจายแตกออกจากกันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

           "ลารี!" ครองภพเค้นน้ำเสียงเอ่ยชื่อลารีออกมา อย่างสุดจะระงับอารมณ์โกรธพุ่งเอาไว้ได้ ที่ถูกตระกูลก้องราชันย์หยามหน้ากันถึงเพียงนี้ กล้าส่งคนที่มีตำแหน่งเป็นแค่แม่บ้านมาแทนที่ของมณีศิลา

ลารีถึงกับแทบหยุดหายใจต่อสายตาดุจไฟของเขา เมื่อถูกเอ่ยชื่อของตัวเองย่อมหมายความว่าเขารู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ทำท่าจะกระถดกายหนีห่างไปให้ไกลจากเขา

ตุบ! กำปั้นหนักทุบลงไปยังหน้าท้องของหญิงสาวหนึ่งครั้ง ลารีนั้นจุกแน่นถึงกับสลบเหมือดลงไปในทันที

           "ใครอยู่ข้างนอกไปตามเคมาพบฉันด่วน" ครองภพเรียกหาคนของตัวเอง

           "ครับ" ลูกน้องที่อยู่ด้านนอกรีบรับคำ ไม่เกินห้านาทีบุคคลที่ครองภพต้องการพบ ก็ปรากฏตัวขึ้นบนชั้นสองของตัวบ้าน

           ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดแจ๊กเก็ตสีดำกางเกงยีนส์ขาเดฟ ใบหน้านิ่งเข้มถูกบดบังด้วยแว่นตาสีดำอำพรางแววตา ครองทัพ สีมันต์ น้องชายของครองภพ ผู้มีหน้าที่หลักเป็นเพชฌฆาตคอยสังหารอริของตระกูล เดินตรงเข้าไปในห้องนอนของคนเป็นพี่ชาย

           "มันหยามเรา" ครองภพเอ่ยต่อน้องชายด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น สายตาพุ่งตรงไปยังลารีที่นอนสลบไม่ได้สติอยู่บนเตียงนอน ดีที่ว่าเขายังสะบัดผ้าห่มคลุมกายให้หญิงสาวกันเปลือย

           "ไม่ใช่มณีศิลา" ครองทัพดึงแว่นตาดำออกจากใบหน้า แล้วเสียบไว้ที่ตรงด้านหน้าของคอเสื้อ เอ่ยออกมาอย่างรู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมของตระกูลก้องราชันย์

           "ใช่ คนที่มันส่งมาไม่ใช่มณีศิลา เป็นแค่แม่บ้านของก้องราชันย์" สีหน้าเคร่งเครียดเอ่ยบอกน้องชาย เมื่อข้อตกลงไม่เป็นไปตามที่คุยกันเอาไว้ ไม่เพียงแค่ไม่ใช่คนที่ต้องการ แต่กลับส่งผู้หญิงที่มีตำแหน่งเพียงแค่แม่บ้านมาให้ เห็นทีเขาคงต้องให้บทเรียนแสนแพงต่อคนในตระกูลก้องราชันย์เสียแล้ว

           "มันคิดว่าเราโง่" รอยยิ้มหยันบนใบหน้าของครองทัพแสยะออกมา อุตส่าห์ยึดถือตามข้อตกลงที่ทำร่วมกันมาอย่างยาวนานนับยี่สิบปี โดยการไม่เอาผิดมโนศิลาให้ถึงแก่ความตาย แต่ก้องราชันย์ก็สับปลับจนได้

           "เมื่อมันไม่ซื่อก่อน ก็จัดการส่งมณีศิลาไปลงนรกซะ" คนเป็นพี่ชายกระตุกรอยยิ้มเหี้ยมออกมา

           "ครับพี่โค" ครองทัพรับคำแล้วเดินออกจากห้องไป ชายหนุ่มดึงแว่นตาที่คอเสื้อขึ้นอำพรางใบหน้าตามเดิม หน้าที่ของเขามีเพียงทำตามคำสั่งของพี่ชายอย่างเคร่งครัด สีหน้าที่เย็นชาราวน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ ไม่ได้รู้สึกผิดต่อสิ่งที่ได้รับมอบหมายมา หัวใจของเขามันตายลงไปนับตั้งแต่เห็นบิดามารดาถูกฆ่าตายต่อหน้า เมื่อครั้งยังเยาว์วัย จากเหตุการณ์แย่งชิงอำนาจเขตปกครอง และเมื่อโตขึ้นเขาก็จัดการส่งพวกนั้นลงนรกด้วยมือของเขาเอง กวาดล้างพวกมันจนหมดสิ้นอำนาจไป นับจากนั้นมาตำแหน่งเพชฌฆาตประจำตระกูลสีมันต์ จึงตกทอดมาให้แก่ครองทัพโดยถาวร

           เมื่อน้องชายก้าวพ้นบานประตูห้องนอนไปแล้ว ครองภพเดินไปยังโต๊ะทำงานที่อยู่มุมห้อง หยิบภาพถ่ายของสามพี่น้องตระกูลสีมันต์ขึ้นมาดู มีเขา ครองทิพย์ และครองทัพ ในวัยเด็ก แม้ว่าครองทิพย์จะมีอายุมากกว่าเขาหนึ่งปี แต่ว่าวุฒิภาวะเหมือนเด็กวัยรุ่นก็ไม่ปาน ด้วยความที่เป็นผู้หญิงคนเดียวในตระกูล ทุกคนจึงได้ตามใจครองทิพย์เป็นอย่างมาก และท้ายที่สุดก็กลายเป็นหญิงสาวที่เอาแต่ใจไป อยากได้อะไรก็ต้องได้ แต่ไม่ว่าครองทิพย์จะมีนิสัยยังไง หญิงสาวก็คือพี่สาวที่รักของน้องชายทั้งสองคน ภาพในอดีตของสามพี่น้องแล่นเข้ามาในมโนสำนึก จากนั้นก็ตามด้วยภาพสุดท้ายของครองทิพย์ ในสภาพคอหักตาย ที่ห้องเก็บศพของโรงพยาบาล มือหนาคว่ำกรอบรูปลงยังโต๊ะ แล้วตรงลิ่วเข้าไปหาหญิงสาวที่กำลังปรือตาขึ้นบนเตียงนอน

           "ฮือ" ลารีลืมดวงตาขึ้นอย่างลำบาก ฝ่ามือบางเลื่อนไปกุมบริเวณหน้าท้องเอาไว้แน่น เมื่อความจุกยังไม่บรรเทา

           "อ๊ะ!" และแล้วร่างที่กำลังจะเอนตัวขึ้น ก็เป็นอันต้องนอนราบลงไปที่เดิมอย่างรวดเร็ว จากแรงผลักของบางคน ที่กระโจนทีเดียวก็ขึ้นมาคร่อมกายของลารีเอาไว้

           "ส่งแม่บ้านมาแทนมณีศิลา มันชักจะดูถูกกันเกินไปแล้ว" ปืนที่ซ่อนเอาไว้อยู่ใต้หมอน ถูกดึงออกมาแล้วเล็งไปยังหน้าผากของลารี

           "..." คนที่ถูกปืนจ่อตรงขมับถึงกับอ้าปากค้าง มองดูปลายกระบอกปืน ด้วยความกลัวจับขั้วหัวใจ

           "..." ต่างคนต่างเงียบอยู่ชั่วอึดใจ จากนั้นลารีก็เป็นฝ่ายหลับตาลงอย่างช้าๆ ถ้าชีวิตของเธอจะดับสิ้นเพราะการตอบแทนบุญคุณของนางมณีมาศ หญิงสาวก็พร้อมจะรับมันด้วยความเต็มใจ

           ปัง! ปัง! ปัง!

           เขม่าควันจากปืนยังลอยกรุ่นออกมาจากปลายกระบอก ครองภพจ้องมองดูรอยพรุนของกระสุนปืน ที่ฝังลงยังหมอนใบที่อยู่ข้างตัวของลารีด้วยความเคียดแค้น ไม่ช้าเสียงฝีเท้าของสมุนที่อยู่รอบๆ บริเวณบ้าน ก็วิ่งกรูกันขึ้นมาด้วยความตกใจ

           "ไม่มีอะไรออกไปให้หมด!" เขาตะโกนสั่งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเหล่านั้นย่ำเดินอยู่หน้าห้อง ไม่เกินหนึ่งนาทีฝีเท้าเหล่านั้นก็เงียบหายไป

           "ถ้าตายเลยมันก็คงง่ายเกินไป ฉันมันเป็นประเภทชอบดูคนอื่นทรมานก่อนตายเสียด้วยสิ" น้ำเสียงเหี้ยมของเขา ทำให้ลารีลืมตาโพลงขึ้นมาในทันใด กวาดสายตามองดูรอบกายตัวเอง ก็ไม่พบร่องรอยของบาดแผลใด

           ตุบ! เขาโยนกระบอกปืนในมือทิ้งลงพื้นข้างเตียงนอน แล้วจัดการกระตุกกางเกงออกจากร่างอย่างรวดเร็ว ลารีถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตื่นกลัว ไม่ได้ตายด้วยปืนก็คงต้องตายด้วยร่างกายอันแสนจะกำยำ แลดูน่ากลัวของเขาเป็นแน่แท้ และก่อนจะได้ทันคิดอะไรต่อไป แผงอกกำยำร้อนรุ่มดั่งไฟก็ทาบลงยังร่างนิ่มของตัวเอง ทรวงอกอวบหยุ่นจมหายมิดไปกับแผ่นอกหนาของเขา จากนั้นริมฝีปากที่ช้ำจากรสจูบก่อนหน้านี้ ก็ถูกบดขยี้อย่างป่าเถื่อน เรียวลิ้นร้ายกาจแทรกซอนเข้าสู่ภายในอย่างรวดเร็ว รุกรานล่วงล้ำความหวานฉ่ำอย่างโหดร้าย ครองภพฉกจูบดูดซับปากอิ่มอย่างหื่นกระหาย ไม่ได้ด้วยรสสิเน่หาแต่มาด้วยแรงแห่งโทสะ

ฝ่ามือบอบบางพยายามดึงหัวไหล่ของเขาให้ออกห่าง น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บที่ระบมไปทั่วร่าง นอกจากเรียวปากจะถูกครอบครองทารุณ ทรวงอกทั้งสองข้างก็ถูกกอบกุมด้วยอุ้งมือหนาของเขา บีบเคล้นหนักหน่วงราวกับจะขยี้มันให้แหลกลาญเป็นผุยผง

           "โอะ...โอ๊ย! เจ็บ" แม้จะส่งเสียงแห่งความเจ็บปวดออกมา แต่ว่าครองภพก็ไม่ได้สนใจต่อคำร้องครวญนั่น เขายังคงระบายความแค้นต่อร่างของลารีโดยไร้ความปราณี

           "อื้ออ" เสียงร้องลากยาวดังขึ้น เมื่อถูกเขาขบกัดตรงซอกคอเนียน ก่อนครองภพจะลากปลายลิ้นลงสู่ทรวงอวบด้านล่าง มือทั้งสองข้างของหญิงสาวพยายามดึงทึ้งเส้นผมของเขาให้ออกห่างตัว

           เพี้ยะ!

           ผลจากการบังอาจไปทำร้ายร่างกายของเขา สิ่งที่ได้รับตอบแทนมามันช่างร้ายกาจเหลือเกิน ลารีถึงกับเลือดกบปากที่บวมช้ำอยู่ก่อนแล้ว รู้สึกปวดแสบระบมไปทั่วใบหน้านวล จากนั้นอุ้งปากหนาของเขาก็จัดการกับยอดทรวงทั้งสองข้างอย่างดุดัน แรงดูดดึงที่หนักหน่วงทำให้ร่างของลารีเด้งกายขึ้นลง เพื่อหลีกหนีความเจ็บปวด แต่ก็ถูกฝ่ามือหนาของเขากดหัวไหล่ให้แนบกับที่นอนเอาไว้

           "อย่าทำฉันเลย...อื้อ...ฮือ...ฉันกลัวแล้ว" หมดสิ้นความอดทนที่เคยมีล้นปรี่ ลารีถึงกับอ้อนวอนออกมาด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร คล้ายเสียงของหญิงสาวจะผ่านเข้ามาในโสตประสาทของครองภพ แต่ไม่ได้กระทบความรู้สึกของเขาเลยแม้แต่น้อย มือหนาจับต้นขาทั้งสองข้างแยกกว้างออกจากกันแล้วประสานร่างเข้าหาอย่างรุนแรง