“แง แง แง แง” เสียงลูกสาวร้องไห้อยู่ในห้อง ตื่นมาแล้วไม่มีคนนอนอยู่ข้าง ๆ ก็จะอาการประมาณนี้ ส่งเสียงร้องด้วยความน้อยใจ แปลกดีที่กลางคืนนอนหลับคนเดียวได้ แต่ว่ากลางวันถ้าอยู่กับแม่ก็จ้องจะอ้อนแม่ตลอดเลย
“กิ๊บกินเลย เฮียไปเอง” เฮียฌอห์ณวางช้อนแล้วลุกเดินไปหาลูก ไม่ว่าเขาจะทำอะไรอยู่เวลาที่กิ๊บกินข้าวเขามักจะเสนอตัวไปดูลูกเสมอ
ไม่ถึงนาทีเฮียฌอห์ณก็อุ้มลูกสาวออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เฮียวางลูกที่เก้าอี้ข้างกิ๊บ เป็นที่ประจำของลูกที่ชอบนั่งข้างแม่
“ร้องไห้ทำไมคะ” หยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้ากลม
“หนูอยู่เดียว” พูดแล้วก็เบะปากตั้งท่าจะร้องอีกรอบ ตัวยังคงสะอื้นอยู่เลย เศร้าอะไรขนาดนั้นยัยหนูพร้อมรัก
“โอ๋ ๆ นะคะ นี่ไงพ่อซื้อเค้กมาฝากหนูแล้ว” เฮียฌอห์ณเอาเค้กมาวางให้ลูกพร้อมกับช้อน เวลาที่พูดกับลูกเขาใช้น้ำเสียงอ่อนโยน เขาแทบไม่เคยจะดุลูกเลยด้วย ยัยหนูพร้อมรักถึงได้รักพ่อ อ้อนพ่ออย
