เล่ห์นางโลม

ลาจาก

        สองวันถัดมา ณ คอนโดมิเนียมของลี่จือ

        “ โธ่ นังลี่จือ นังร่าน แกไม่น่าชิงหนีพวกฉันไปตายก่อนเลย ทำไมวะ แล้วใครจะพาฉันร่านวะอีบ้า ”

        เสี่ยวอี้ หนึ่งในกลุ่มเพื่อนนักศึกษาที่สนิทของลี่จือพูดพลางสะอื้นไห้ ขณะที่กำลังเก็บข้าวของของลี่จือลงกล่อง

        สองวันที่แล้วเธอได้รับแจ้งข่าวจากทางโรงพยาบาลที่โทรมาแจ้งว่าเพื่อนสนิทของเธอเสียชีวิตแล้วจากอาการหัวใจวายเฉียบพลัน

        “ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าอาจือจะหัวใจวายตาย มันแข็งแรงจะตายนะโว้ย ฟิตเนสมันก็เข้าตลอด อาหารเสริมวิตามินเสริมอะไรมันก็กิน ” สวี่เชียง อีกหนึ่งสาวว่า

        “ แต่พวกแกอย่าลืมสิว่าลี่จือมันเล่นยาหนัก ไม่ต่างจากพวกเรา ยิ่งเวลารับแขกมันก็ยิ่งชอบ จะแข็งแรงแค่ไหน ถ้าเสพยาเกินขนาดมันก็อาจเป็นได้ แล้วแกอย่าลืมนะว่ามันตายคาอกใคร นั่นท่านเฉิน มาเฟียตัวเป้งนะเว้ย ใครจะกล้าพูดว่ามันกำลังเอากับท่านเฉินแล้วขาดใจตาย ” เฟิงซิ่นสาวในกลุ่มคนสุดท้ายว่า

        “ จะทำยังไงได้วะ เวลารับแขก ถ้าไม่เล่นยาแล้วจะมีอารมณ์ร่วมได้ยังไง บางคนอ้วนอย่างกับหมู บางคนแก่กว่าพ่อของพวกเราอีก ” เสี่ยวอี้ว่า ทั้งหมดนั่งนิ่ง ไม่พูดไม่จา เพราะสิ่งที่เสี่ยวอี้ว่านั้นมันถูกต้องทั้งหมด

        ทั้งสี่คนเป็นสาวสวย เรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีสองคณะเดียวกัน ต่างฝ่ายต่างมีที่มาที่ต่างกัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือ พวกเธอมาจากครอบครัวที่ยากจนแร้นแค้น โดยเฉพาะลี่จือที่ลำบากที่สุด

        ลี่จือ เป็นหญิงสาวที่โตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ไม่ค่อยสนใจใคร่ดีนัก เธอดิ้นรนทำงานเลี้ยงตัวเองมาตลอด เคราะห์ดีที่ยังคิดใฝ่เรียนอยู่บ้าง

        เธอคลุกคลีกับทุกอบายมุขและเป็นหัวโจกของกลุ่ม และด้วยความเป็นสาวสวย เวลาออกท่องราตรีก็มักจะมีผู้ชายทั้งหนุ่มแก่มาพัวพันเสมอ สิ่งนี้เป็นเหตุให้เธอคิดหาทางเอาตัวรอดให้ตัวเอง ด้วยการ ‘ ขายตัว ’

        แรกนั้นเพื่อน ๆ ไม่เห็นด้วย แต่หลังจากการที่ได้เห็นลี่จือมีเงินทองใช้เป็นฟ่อนไม่ขาดมือ มีคอนโดมิเนียมหรู มีรถขับ มีเสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าราคาแพงมียี่ห้อใช้ ทำให้พวกเธอต่างก็คล้อยตาม

        “ สวรรค์ประทานรูปร่างหน้าตาสะสวยให้กับพวกเรานะยะ นั่นหมายถึงว่าเราควรจะใช้มันให้เป็นประโยชน์ ไม่ใช่เทิดทูนมันให้กับชายเพียงหนึ่งเดียว ที่มันจะนอกใจเราไปเมื่อไรก็ไม่รู้ สู้เอามันไปให้ผู้ชายหลายคนเชยชมโดยแลกกับเงิน กับความสบาย แถมยังได้ความมันด้วยจะดีกว่า ”

        ลี่จือว่ามาเช่นนี้ กลุ่มขายตัวของพวกเธอก็เริ่มขึ้นทั้งทางโลกโซเชียล ทั้งที่เจอกันหน้างานแล้วตกลงกันเลยก็มี

        ชีวิตของพวกเธอดีขึ้นราวพลิกฝ่ามือ แล้วเหตุใดลี่จือจึงมาด่วนจากไปเช่นนี้เล่า

        “ พวกแก แล้วนิยายที่ลี่จือมันชอบอ่าน จะเอายังไงดีวะ ” เสี่ยวอี้พูดขึ้นหลังจากที่เพื่อน ๆ ต่างคนต่างเงียบไปนาน เธอเดินไปยังตู้หนังสือของเพื่อนผู้ล่วงลับ ที่มีหนังสืออัดแน่นอยู่ในนั้น พลันน้ำตาก็ยิ่งไหลพราก

        “ ชีวิตจริงของฉันมันน้ำเน่ายิ่งกว่าละคร นิยายเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันได้หย่อนใจและเพลิดเพลิน ให้ฉันได้จินตนาการว่าตัวเองมีความสุขอยู่ในนั้น แม้มันจะเป็นเพียงสิ่งที่แต่งขึ้นก็ตามที ” 

        นี่คือสิ่งที่ลี่จือบอกเพื่อน ๆ

        “ เอาฝังไปพร้อมกับมันดีไหม ” เฟิ่งซิ่นเสนอ แต่สวี่เชียงคัดค้าน

        “ แกจะบ้าหรือไง นิยายมันมีตั้งไม่รู้กี่ร้อยเล่ม ฝังลงไปได้ยังไง สู้เอาไปบริจาคห้องสมุดมันน่าจะมีประโยชน์กว่า ลี่จือมันคงต้องการแบบนั้น ”

        “ อืม ว่าไงก็ว่ากัน ” เพื่อนว่า แล้วค่อยลำเลียงหนังสือลงกล่อง

        “ เร่งมือหน่อย เหลือเวลาอีกสองชั่วโมงจะได้เวลา ทำพิธีแล้ว ”

        ใช้เวลาราวยี่สิบนาที หนังสือทั้งหมดก็ไปนอนอยู่ในกล่องเรียบร้อย พลันสายตาของเฟิ่งซิ่นก็ตวัดไปเจอหนังสือเล่มหนึ่งวางบนหัวเตียง มีที่คั่นคั่นเอาไว้

        เธอเดินเข้าไปหยิบมันขึ้นมาดูทันที

        หน้าปกเป็นภาพวาดของหญิงสาวรูปงามที่มีดวงตาแสนเศร้า แต่งตัวแบบจีนโบราณ นางนั่งอยู่ที่โขดหินริม        ลำธารแต่เพียงลำพัง

        ‘ โบตั๋นเดียวดาย ’ คือชื่อเรื่อง 

        เธอไม่ได้สนใจนิยายอย่างที่เพื่อนรักคลั่งไคล้ ทว่าใบหน้าของหญิงสาวบนปกนั้นกลับสะดุดตาเธออย่างแรง

        “ เฮ้ย พวกแกมาดูนี่สิ ”

        “ อะไร ”

        “ ดูผู้หญิงที่หน้าปกนิยายเรื่องนี้สิ เหมือนนังลี่จือเลย หน้าเหมือนกัน แต่แววตาแตกต่าง ”

        “ เออ จริงด้วย ” ทั้งสามคนจ้องหนังสือเล่มนั้นอยู่เป็นนาน ก่อนเฟิ่งซิ่นจะเอ่ยขึ้น

        “ เล่มนี้อาจูมันคงยังอ่านไม่จบเพราะเห็นมีที่คั่นคั่นอยู่ ”

        “ จริงของแก ”

        “ เราเก็บหนังสือเล่มนี้ไว้ได้ไหมวะ ในข้อที่ว่านางเอกที่ปกหน้าเหมือนนังลี่จือมัน เวลาคิดถึงมันจะได้เอาขึ้นมาดู ”

        “ อืม ”อีกคนตอบสั้น ๆ ก่อนที่ทั้งสามจะร่ำไห้ออกมาอีกคำรบ

        คิดถึงเพื่อนตัวแสบเหลือเกิน...

        ณ จวนท่านอ๋องหง

        ยามโฉ่ว (เวลา 01.00 น. – 02.59 น.) อันเป็นเวลาที่ผู้คนโดยมากต่างพากันหลับใหล

        ทว่าที่จวนท่านอ๋องหงในตอนนี้กลับปรากฏแต่ความโศกเศร้า ด้วยท่านอ๋องและบุตรสาวนั้นมาป่วยด้วยโรคประหลาดพร้อม ๆ กัน

        ท่านอ๋องหงครองตัวโสดมาร่วมสิบปีนับแต่ชายาสิ้นชีพไปด้วยป่วยไข้ ทิ้งไว้ก็แต่ธิดาเพียงหนึ่งเดียวที่เป็นสิ่งหล่อเลี้ยงให้ท่านอ๋องไม่ตรอมใจตายตามชายาอันเป็นที่รัก

        หงหลันฮวา คือชื่อของนาง

        ธิดาท่านอ๋องนางนี้งามยิ่งนัก ยิ่งเติบใหญ่ยิ่งงามสะคราญลือลั่นไปทั่วเมือง แต่สุขภาพนางกลับอ่อนแอจึงถูกเลี้ยงเป็นไข่ในหิน บ่าวไพร่ล้อมรอบ

        ท่านหญิงหลันฮวาใช่จะงามแต่ภายนอก ภายในของนางก็ยิ่งงามจับใจ นางเป็นผู้มีจิตเมตตาเช่นเดียวกับท่านพ่อของนาง บ่าวไพร่รับใช้ก็ต่างพากันรักและเทิดทูนนางเป็นยิ่งนัก

        กระทั่งเมื่อปีกลาย นางได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงในชีวิต

        ท่านหญิงไปไหว้พระที่วัดตามปกติ และได้พบหญิงนางหนึ่งท่าทีสกปรกนอนอยู่ริมทาง หญิงนางนั้นสะอื้นไห้และเอ่ยขอเบี้ยนางเพื่อไปซื้ออาหาร นางว่ามิได้มีสิ่งใดตกถึงท้องถึงสามราตรีแล้ว

        นางผู้นั้นมีชื่อว่า อิงเยี่ย

        ความใจอ่อนขี้สงสาร จากคำวอนขอแค่เบี้ยไปซื้ออาหารกลับกลายเป็นขอที่ซุกหัวนอน ขอไปเป็นบ่าวรับใช้ ความมีน้ำใจเมตตาทำให้ท่านหญิงตกลงใจรับอิงเยี่ยเข้ามาเป็นบ่าวรับใช้อีกคน

        เมื่อได้อาบน้ำอาบท่าชำระคราบไคล อิงเยี่ยก็จัดได้ว่าเป็นสาวงามนางหนึ่ง นางเล่าให้ท่านหญิงฟังว่าอายุได้สามสิบปี มีสามี มีลูกสามคน มีอาชีพค้าขาย แต่โดนโจรปล้นในขณะที่กำลังเดินทางไปขายของต่างเมือง ทุกคนถูกสังหารยกเว้นแต่นางที่ถูกกระบี่ของโจรชั่วเช่นเดียวกันแต่ไม่ตาย หากความที่นางสลบพวกมันจึงคิดว่าปลิดชีพนางแล้ว

        หน้าที่ของอิงเยี่ยคือทำความสะอาดในบริเวณบ้าน แรกนั้นทุกอย่างก็ดำเนินไปได้ด้วยดี แต่ชักจะไม่ดีเมื่อมีข้ารับใช้หลายท่านพูดกันถึงหูท่านหญิงว่าอิงเยี่ยกับท่านอ๋องผู้เป็นบิดามีสัมพันธ์กันเกินนายบ่าว