บทที่4. มีบางสิ่งรบกวนจิตใจจนทำให้อยู่ไม่สุข!...

1548 Words

ทิชาพ่นลมหายใจแรงๆ อีกครั้ง...ในสังคมคนร่ำรวย คนเหล่านั้นคงไม่เคยพบเจอความลำบาก อะไรที่อยากได้ ได้มาราวกับเนรมิต ในขณะที่คนอีกกลุ่มหนึ่งต้องกระเสือกกระสนแทบตายกว่าจะได้สิ่งที่ตัวเองอยากได้สักชิ้น มันไม่ยุติธรรมเลย พระเจ้าสร้างโลกขึ้นให้มนุษย์ได้ใช้อยู่อาศัย แต่ทำไมเล่า? ทำไมผู้มีอิทธิฤทธิ์ทั้งหลายจึงสร้างความเลื่อมล้ำไว้ในมวลมนุษย์ที่พวกเขาสร้างไว้ด้วย “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวกัดฟัน แค่นพูดขอบคุณ แต่...ทิชาไม่ได้เดินไปคว้าจักรยานคันนั้น เธอเดินผ่านเหมือนมองไม่เห็นจักรยานรุ่นล่าสุดตั้งอยู่ตรงนั้นเลยสักนิด ทิชาได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตามหลังมา เธอกระชับกระเป๋าเป้ที่คล้องไว้ที่ไหล่ซ้ายให้แน่นขึ้น สาวเท้าให้เร็วขึ้น ก่อนจะกระโจนขึ้นรถประจำทางที่จอดเทียบป้ายหน้าคลีนิกแห่งนั้นพอดี “โว้ย!” แม็กซิมัสตวัดปลายเท้าเตะก้อนกรวดที่อยู่บนพื้นจนปลิว เขายกแขนขึ้นท้าวเอว มองตามไฟท้ายสีส้มของรถประจำทางที่ทะยานออกไป พร้อมกับผู้หญิงตัวเล็กเรื่องมากคนนั้น ชายหนุ่มฉุนนิดๆ กับความยโสอวดดีของทิชา เขาหล่อนเย่อหยิ่ง ทั้งที่สภาพจนกร็อบ... “กลับ...” ร่างสูงใหญ่เดินนำหน้า คาร์ลละล้าละลัง เขาเลยจัดการสิ่งที่ควรทำ โดยที่แม็กซิมัสไม่ต้องสั่ง ในเมื่อทิชาไม่ยอมรับจักรยานคันนี้ เขาก็คงต้องส่งไปให้หล่อน...ถึงที่!! “อีตาบ้า! กว่าจะได้รถคันนั้นมา ฉันอดข้าวตั้งหลายอาทิตย์มาทิ้งของๆ ฉันง่ายๆ ได้ยังไงหะ” ทิชาบ่นพึมพำมาตลอดทาง เธอเสียพาหนะคู่ใจ และยังจะต้องเสียค่ารถประจำทางอีก ช่วงเวลากระชั้นชิด การเดินทางที่เคยสะดวกคงติดขัดบ้าง เมื่อพาหนะคู่ใจถูกคนอวดดีโยนทิ้งไปเสียแล้ว หญิงสาวเดินคอตกเข้าไปในเขตวิทยาลัย’ แต่เมื่อปลงตก เธอก็รีบเดินเพื่อเข้าเรียนให้ทัน ก่อนที่จะหมดเวลา แอนนาเกือบหัวเราะลั่น เมื่อมองเห็นทิชาค่อยๆ คลานจากประตูจนถึงโต๊ะประจำของหล่อน แอนนาป้องปากถามเสียงแผ่วๆ ‘เธอไปอยู่ไหนมา อาจารย์สอนไปเกือบ2ชั่วโมงแล้วนะ’ ทิชาย่นปลายจมูกก่อนตอบ ‘อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ’ เธอเหยียดขาให้แอนนามองเห็นผ้าพันแผล เพื่อนสาวห่อปาก ตาโต กำลังจะพูด เสียงเข้มๆ ของอาจาร์ย์ก็ดังแทรกขึ้นมาก่อน “ทีร่าเธอมาสาย!” สาวเอเชียสะดุ้ง เงยหน้ายิ้มแหยๆ ให้ทั้งอาจารย์และเพื่อนๆ “ขอโทษค่ะ พอดีหนูเกิดอุบัติเหตุหน้าวิทยาลัย’นี่เองค่ะ หนูเสียเวลาไปทำแผลมา ขอโทษอีกครั้งนะคะ” เสียงอ่อยเอ่ยแก้ต่างให้ตนเอง “ใช่ค่ะอาจารย์ หนูเห็นเธอถูกมิสเตอร์แม็กสิมัศจับพาดบ่าขึ้นรถไป” หนึ่งในฝูงชนคือเพื่อนร่วมคลาสเรียน หล่อนเห็นเหตุการณ์พอดี เลยพูดสนับสนุนคำพูดของทิชา แต่ชื่อที่ผ่านปากของหล่อนมา ทำให้เพื่อนร่วมคลาสเรียนคนอื่นฮือฮาเสียงดัง รวมทั้งแอนนาด้วย และที่จ้องทิชาแบบเอาเป็นเอาตาย คงเป็นใครไม่ได้เลย นอกจากลอร่า สาวไฮโซกัดฟันกรอด เธอพลาดหรือเปล่าที่ทำให้สองคนนั้นรู้จักกัน... “เงียบๆ สนใจเรียนกันหน่อยจ้า” เสียงเคาะโปรเจคเตอร์กลบเสียงพูดซุบซิบของคนทั้งห้อง ทิชากลอกตาไปมา ชื่อเสียงของผู้ชายคนนั้น ทำให้บรรดานักศึกษาสาวๆ เริ่มระส่ำระสาย “เจ้านายจะให้ทำยังไงกับจักรยานคันนั้นดีครับ” ระหวางเดินทาง คาร์ลเรียบๆ เคียงๆ ถามเจ้านายซ้ำอีกครั้ง แม็กซิมัสยิ้มเครียด แม่สาวแคระแสนอวดดีนั่น เดินผ่านรถจักรยานใหม่เอี่ยมไปแบบไม่สนใจ เจ้าหล่อนจองหองเกินไป กับสภาพจนซอมซ่อ เขาเกลียดคนจำพวกนี้ เกลียดพวกอวดดีทั้งที่ตนเองจนกร็อบ “เอาไปโยนไว้ที่ร้านอาหารเมื่อวันก่อนสิวะ หล่อนจะเอาหรือไม่เอาก็ช่าง ฉันถือว่าฉันชดใช้ให้หล่อนแล้ว” ชายหนุ่มตอบเสียงเย็นชา ก้มหน้าสนใจงานในแล็บท็อปตรงหน้าต่อ ปัดความสนใจเรื่องหยุมหยิมของคนเรื่องมาก แต่มันก็เป็นไปได้ยากเหลือเกิน เพราะทุกครั้งยามเผลอ ทั้งสีหน้าและแววตาของทิชาโผล่มารบกวนในหัวเขาตลอด แค่ ‘จูบ’ แบบไม่ตั้งใจครั้งเดียว แถมเป็นจูบที่แค่แตะผิวหล่อน ไม่ได้จูบแบบลึกซึ้งเหมือนคู่ขารายอื่นๆ แต่ทำไม๊! ทำไมน่ะ...เขาสลัดเงานั่นออกไปจากความคิดไม่ได้สักที คงต้องทำอะไรสักอย่าง...ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะทำให้เขาคลั่งตาย ถึงจะเป็นแค่ร้านอาหาร แต่ Little jones restaurants. ก็อยู่ในระดับแถวหน้า มีสาขากระจายไปทั่วประเทศ รวมถึงอีกหลายๆ ประเทศที่แม็กซิมัสเปิดสาขาไว้ ยอดจำหน่ายในแต่ละเดือนมากโข และในแต่ละปีเขาเสียภาษีให้กับภาครัฐไปไม่น้อย ดังนั้น... การวางแผนในแต่ฤดูกาลจึงเป็นที่มาที่ทำให้ร้านอาหารของแม็กซิมัสไม่เคยตกเทรน ชายหนุ่มมีประชุมบอร์ดบริหาร หาจุดด้อยและจุดแข็งในแต่ละไตรมาส เพื่อคงยอดขายให้ได้ในระดับเดียวกันทุกๆ ปี วันนี้เป็นประชุมไตรมาสแรก บอร์ดหลายคนเดินทางมารอ และกำลังตั้งตารอผู้บริหารคนสำคัญอย่างเขา มุมปากสีเข้มมีรอยยิ้ม เขามองพนักงานที่โค้งตัวรอ ขณะที่ตนเองเดินผ่าน ด้วยความนอบน้อมสุดขีด ห้องประชุมใหญ่... มีผู้บริหารระดับสูงนั่งรอกันหน้าสลอน เมื่อแม็กซิมัสเดินเข้าไป แต่ละคนจึงลุกขึ้นยืนอย่างพร้อมเพรียง “นั่งได้ๆ” ชายหนุ่มกล่าวเสียงทุ้ม ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หัวโต๊ะในฐานะประธาน “เริ่มได้เลย” เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา สิ้นเสียงกล่าวอนุญาตจากผู้มีอำนาจสูงสุด การประชุมก็เริ่มขึ้นทันที ทุกครั้งมักจะมีไอเดียใหม่มานำเสนอตลอด หากผ่านการพิจารณา มีหลายเสียงสนุบสนุน โครงการเหล่านั้นก็จะถูกนำไปใช้ ครั้งนี้ก็มีหลายหัวข้อที่น่าสนใจ และหนึ่งในนั้น คือการนำอาหารไทย เข้ามาเสิรมในเมนูแนะนำ มันน่าสนใจก็จริง เมื่ออาหารไทยหลายอย่างผู้คนส่วนใหญ่นิยมบริโภค แต่ที่ครั้งนี้มีคนสนับสนุนหลายท่านก็คงเป็นเพราะหัวหอกคนสำคัญอย่างประธานหนุ่ม ถึงขนาดนั่งเท้าคางฟัง แถมยังซักแล้วซักอีก แสดงความสนใจแบบออกนอกหน้า คนที่นำเสนออาหารชนิดนี้ถึงกับยิ้มแป้น เมื่อได้หน้าสุดขีด โครงการนี้คงผ่านฉลุย เมื่อแม้แต่แม็กซิมัสยังแสดงความสนใจเช่นนี้ คาร์ลแอบก้มหน้าขำ ผลพวงของความสนใจของเจ้านาย คงมาจากผู้หญิงร่างเล็ก ใจเด็ดคนนั้น การประชุมจบลง ข้อเสนอนั้นผ่านการเห็นชอบจากทุกฝ่าย ในราวๆ กลางเดือนหน้า เมนูอาหารไทยจะมีปรากฏในเมนูใหม่ของ Little jones. เป็นครั้งแรกที่ร้านชั้นนำ นำอาหารแถบเอเชียตะวันออก เข้ามาเป็นรายการใหม่ ส้มตำ ต้มยำกุ้ง แกงเขียวหวาน หรือผัดไทย จะสร้างชื่อให้คนถิ่นอเมริกาชื่นชอบได้เท่ากับที่กำลังฮอตฮิตอยู่ในขณะนี้หรือไม่? คงต้องรอดูผลงานบริหารจัดการของ Little jones. เอง ชายหนุ่มเดินนำหน้าการ์ด เขาเปรยลอยๆ “ช่วงบ่ายฉันไม่มีงานแล้วใช่ไหม?” หากเป็นปกติ ชายหนุ่มจะใช้เวลาแสนว่างนี่ กับสถานที่โปรดปราน มีสาวนุ่งห่มน้อยชิ้นคอยปรนนิบัติพัดวี ดื่มแอลกอฮอล์จางๆ แกล้มกับรูปร่างสุดเอ็กซ์ของสาววัยกระเตาะ ดื่มด่ำกับรสวาทสุดร้อนแรง เพื่อระบายความเครียดที่สะสมในร่างกายไปกับสิ่งเย้ายวน แต่แผนการในหัวตอนนี้ของแม็กซิมัส ไม่ได้มีความคิดเหมือนครั้งเก่าๆ ใบหน้าเล็กๆ ของทิชาผุดแวบขึ้นมา จนทำให้เขายังงง ความอยากเอาชนะเป็นสิ่งกระตุ้นเตือนชั้นดี ชายหนุ่มไม่เชื่อว่าบนโลกใบนี้ ยังมีอะไรที่ ‘เงิน’ ซื้อไม่ได้ “ครับ...จะไปที่เกสเฮ้าส์ไหมครับ?” เกสเฮ้าส์หรู ที่สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เป็นที่เชือด ที่แม็กซิมัสมักจะพาสาวๆ แวะไปหาความสำราญด้วยกันตลอด หากมีเวลาว่าง “น่าสนนะ” ชายหนุ่มเปรย “ให้ผมจัดผู้หญิงมาซักกี่คนดีครับ” คาร์ลรับคำ เขาถามต่อ “ไม่ต้อง...สั่งอาหารที่ร้านยัยนั่นมาก็พอ เขามีบริการเดลิเวอรี่ไหมล่ะ?” แม็กซิมัสสั่งงานต่อโดยที่ไม่ได้หยุดเดิน คาร์ดขมวดคิ้ว เขาไม่มีรายละเอียดของร้านอาหารไทยที่เป็นแค่ร้านเล็กๆ นั่นเลย แต่เมื่อเจ้านายต้องการ เขาก็จะจัดการให้ “เจ้านายมีแขกไหมครับ?” คาร์ลถามต่อ วันนี้เจ้านายหนุ่มไม่มีแพลนอะไรหลังจากนี้ “ถามลอร่าสิ หล่อนน่าจะว่าง” เขามีบางอย่างอยากกระเทาะเอาจากลอร่า ก่อนจะตัดสินใจครั้งสุดท้าย บนถนนการเมือง “เดเนียลด้วย มันน่าจะว่าง” เพื่อนสนิทที่สนิทชิดเชื้อมาก ถึงขนาดรู้ไส้รู้พุงกันดี “ครับ” คาร์ลรับคำ ไม่มีคำถามต่อจากนั้น แม้แต่บนเส้นทางจากตึกหรู จนถึงเกสเฮ้าส์แถบชานเมือง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more