ย้อนเวลามาพร้อมกับระบบเกมส์ฟาร์ม

14 แข่งกีฬา

สองตาหลายเดินออกจากบ้านไปยังคลองที่อยู่ห่างจากบ้านไม่มากนัก ระหว่างที่รอตาหว่านแหแตนก็เล่นเกมส์ฟาร์มของตนเองฆ่าเวลาแก้เบื่อ จนตอนนี้แตนสามารถปลดล็อคผลไม้ได้อีก5ชนิดแล้ว และที่สำคัญตอนนี้แตนมี บ่อปลาและพันธุ์ปลาต่างๆในยุ้งฉางมากมายหลายชนิดแล้ว แตนคิดว่าเดี๋ยวกลับไปบ้านจะบอกแม่ให้หาคนงานมาขุดบ่อปลาและเลี้ยงปลาเอาไว้ขาย หากมีเยอะก็ทำแดดเดียวขายไปด้วยเลย ต่อไปในอนาคตแตนตั้งใจว่าจะทำเป็นโรงงานผลิตอาหารแห้งที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดนี้ไปเลยแต่คงต้องเก็บเงินซื้อที่ดินเพิ่มอีกสักหน่อย เพราะที่มีอยู่นั้นเพียงแค่7ไร่มันไม่พอจริงๆ

' รอก่อนนะความฝันแตนจะทำให้ได้ ' แตนเอ่ยบอกกับตนเองอย่างแน่วแน่ อย่างไรเธอก็จะต้องทำให้สำเร็จให้ได้ เพื่อตายายและแม่ต้อยของเธอ ...

ตาทดหว่านแหอยู่นานแล้ว ได้ปลามาแค่ไม่กี่ตัวแตนจึงบอกให้ตาพอแค่นี้ก่อน เพราะต่อไปนี้ตาไม่จำเป็นต้องเหนื่อยหว่านแหหาปลาที่คลองอีกแล้ว เพราะตอนนี้ในยุ้งฉางของเกมส์มีปลามากมายให้กินได้ไม่อั้นเลยเชียวล่ะ

" กลับบ้านกันเถอะจ้ะตาจ๋า สายมากแล้ว ต่อไปตาก็ไม่ต้องเหนื่อยมาหว่านแหที่คลองแล้วนะ แตนจะขุดบ่อเลี้ยงปลาหลังบ้านเรา ตาอยากกินเมื่อไหร่ก็ได้เลยจ้ะ "

"เออๆความคิดดีมากหลานตา ฮ่าๆ ไปๆกลับบ้านกันดีกว่า แค่นี้ก็พอกินได้2-3มื้อแล้ว "

เมื่อกลับมาถึงบ้านสองตาหลานก็ช่วยกันทำปลาที่ได้มา มีปลาช่อนตัวขนาดกลาง2ตัว แตนจึงแยกเอาไว้ตั้งใจว่าจะให้แม่ต้อยทำแก้งส้มผักรวมให้กินเย็นนี้ ส่วนปลาอื่นๆนั้นจะนำไปหมักและตากแดดให้ยาย เพราะตาบอกว่ายายชอบกินปลาแดดเดียวมากๆ

" แม่แตนอยากกินแกงส้มผักรวม นี่ปลาช่อนจ้ะ ตาหว่านแหมาได้ "

"รอเดี๋ยวแล้วกันนะ แม่แล่เนื้อจะเสร็จแล้วล่ะ เหลือแค่แตนเอาไปหมักก็เสร็จแล้ว "

"ได้จ้ะงั้นแตนเอาหมูที่แล่แล้วไปหมักก่อนจ้ะ จะได้ตากแดดช่วงบ่ายได้ "

"แตนเอ้ย ยายต้มหมูเอาไว้แล้วนะลูก แม่เองบอกจะทำหมูฝอยๆ น่ะ "

"จ้ะยายเดี๋ยวแตนไปจัดการหมูฝอยเองจ้ะ "

หลังจากนั้นแตนก็หายเข้าไปในครัวเธอทำหมูฝอยจนเสร็จแล้ว เธอหันไปมองนาฬิกาที่แขวนเอาไว้ก็รู้ว่าตอนนี้เกือบจะ4โมงเย็นแล้ว กว่าจะทำหมูฝอยกว่าร้อยกิโลเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน ลืมแม้กระทั่งข้าวกลางวัน โชคดีที่มีตาทดมาช่วยฉีกหมูที่ต้มแล้วจึงเสร็จไวขึ้น

"เหนื่อยไหมจ้ะตา "

"ไม่เหนื่อยเลย แค่เมื่อยขาเท่านั้น คนแก่ก็แบบนี้แหละนะ นั่งนานก็ปวดเมื่อยเป็นธรรมดา แต่ตาชอบนะที่มีอะไรให้ทำทั้งวัน ไม่เหงาเลย อนาคตตาจะนั่งเฉยๆให้เองเลี้ยงก็แล้วกัน ฮ่าๆๆ "

"ได้เลยจ้ะ อนาคตข้างหน้าแตนจะให้ตานั่งรอนับเงินอย่างเดียวเลยจ้ะ ถึงเวลานั้นก็อย่าบ่นก็แล้วกันนะจ้ะตา "

เสียงพูดคุยของสองตาหลานดังไปถึงหน้าบ้าน ยายนีกับต้อยนั่งฟังแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ต้อยมั่นใจว่าที่ลูกสาวของเธอพูดนั้นจะเป็นจริงอย่างแน่นอน

เข้านี้แตนตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตรู่ เธอจัดการธุระส่วนตัวของตนเองเสร็จเรียบร้อย และกำลังจะเตรียมตัวไปโรงเรียน

" จะไปโรงเรียนแล้วหรือไงเจ้าแตน "

"จ้ะยาย มีอะไรกินบ้างจ้ะเนี่ยหอมไปทั้งบ้านเลย "

"ก็ข้าวต้มปลานะสิ ปลาช่อนที่เองกับตาไปหว่านแหมายังไงล่ะ "

" อีกหน่อยแตนคงอ้วนเป็นหมูแน่เลย "

" เองก็กินให้มันน้อยๆสิ "

"งั้นยายก็ห้ามทำกับข้าวอร่อยๆสิจ้ะ แตนจะได้ไม่ต้องกินเยอะ"

" ปากหวานจริงๆนะเองเนี่ย "

หลังจากกินข้าวต้มปลาแล้วแตนก็อแกไปโรงเรียนแต่เช้าเพราะมีซ้อมกีฬากับเพื่อนๆ แตนตั้งใจว่าจะเอาชนะพี่ๆม.3ให้ได้เลย

" อ่าวแตน มาซ้อมแต่เช้าเลยนะ "

" อินก็มาเช้าเหมือนกันนะ "

" เราไม่เก่งกีฬาน่ะก็เลยคิดว่ามาซ้อมไวหน่อย "

"เราเป็นกำลังใจให้นะ "

"อือ ขอบใจนะแตน "

หลังจากนั้นแตนก็ซ้อมกีฬากับเพื่อนๆจนถึงเวลาเข้าแถวเคารพธงชาติ

เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงเหลือเวลาอีกวันก็จะแข่งกีฬาแล้ว ปีนี้ครูใหญ่อนุญาตให้ผู้ปกครองนำของมาขายได้โดยมีข้อแม้ว่าจะต้องช่วยกันรักษาความสะอาดให้ดีๆ แตนจึงปรึกษากับแม่ว่าจะให้แม่นำข้าวเหนียวหมูทอดไปขาย ห่อละ10บาทด้วย ซึ่งแม่ก็เห็นดีเห็นงามด้วยกับความคิดนี้ ส่วนตาทดและยายนีนั้นเฝ้ารอวันที่หลานสาวจะแข่งกีฬา ทั้งคู่จะไปเชียร์ให้กำลังใจหลานสาวด้วยตนเอง

"ตาแก่ แกว่าหลานเราจะชนะไหมวะ "

"เอ้ายายแก่ หลานข้าออกจะเก่ง ยังไงๆมันก็ต้องชนะสิวะ นั่นๆหลานข้าออกมาแล้ว เองไม่ต้องชวนข้าคุย ข้าจะเชียร์หลานข้า "

เสียงดังจากลำโพงขนาดกลางของโรงเรียนประกาศรายชื่อนักเรียนที่ลงแข่งกีฬากรีฑาแตนยืนรอฟังกรรมกรข้างสนามอยู่เงียบๆพร้อมกับเพื่อนไปของตนเอง ก่อนจะลงเข่ง

ซึ่งผลการเข่งขันกรีฑานั้นผู้ชนะได้ที่1ก็คือ แตนนั้นเอง

เสียงเชียร์ดังลั่นสนามนั้นไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นตาทดที่ตะโกนเชียร์หลานสาวอย่างสุดกำลัง จนกระทั่งได้เห็นหลานสาววิ่งเข้าเส้นชัยจึงได้วิ่งไปหลานสาวพร้อมกับพัดกระดาษในมือ

"หลานรัก ตามาแล้ว เป็นยังไงเหนื่อยไหม ฮ่าๆ มาๆนั่งตรงนี้ตาจะพัดให้เย็นๆ "

"เหนื่อยจ้ะตา แตนตั้งใจชนะเพื่อตาจ๋าของแตนเลยนะ "

"ฮ่าๆดีๆ นี่ค่อยสมเป็นหลานตาทดหน่อย สมัยหนุ่มๆตาวิ่งแข่งกับเพื่อนไม่มีใครชนะตาได้สักคนเลยเชียวนะ "

หลังจากนั้นแตนยังลงแข่งกีฬาวอลเลย์บอลต่อผลออกมาคือเสมอกัน จนถึงช่วงเย็นครูใหญ่ก็ได้ประกาศปิดการแข่งขันกีฬาของโรงเรียน แตนเดินคล้องแขนตาทดกับยายนีไปยังโต๊ะขายข้าวเหนียวหมูของแม่ต้อยด้วยรอยยิ้ม ภายในใจคิดถึงเรื่องต่างๆแม้ว่าจะไม่อยากทำตัวเป็นเด็กมากนัก แต่เมื่อได้รับความรักและความอบอุ่นจากครอบครัวเธอกลับรู้สึกว่าไม่อยากเติบโตเป็นผู้ใหญ่เอาซะเลย มีทางที่จะหยุดเวลาไหมน๊า .... !!

เมื่อกลับมาถึงบ้านแตนก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะมาช่วยยายกับแม่ทำกับข้าวเย็น แล้วนั่งล้อมวงกินข้าวด้วยกันจนอิ่ม วันนี้เป็นอีกวันที่แตนรู้สึกว่ามีความสุขที่สุด