‘หลับสบายที่สุด’ นั่นคือความรู้สึกหลังที่อัณชญาเริ่มขยับตัวเมื่อนอนได้เต็มอิ่ม แต่เธอก็ยังไม่อยากลุกจากเตียงนอน อยากหลับต่อ แต่เอ...ทำไมรู้สึกเหมือนใครกำลังโอบกอดเธออยู่
กลิ่นน้ำหอม เหมือนจากใครบางคนที่เธอเอาแต่คิดถึงมานาน
บ้าน่า นายจะมานอนกอดเธออยู่บนเตียงได้ยังไง
บนเตียง!
อัณชญาค่อยๆ ลืมตาขึ้นด้วยใจหวาดหวั่น ก่อนจะเห็นใบหน้าคมหล่อของใครบางคนปรากฏอยู่ตรงหน้า
เกือบจะร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจปนประหลาดใจ สุดท้ายคือดีใจที่จู่ๆ เห็นคนที่ตนเฝ้าแต่คิดถึงมานอนอยู่เคียงข้าง ให้เธอซุกตัว และเขาโอบกอดเธอไว้หลวมๆ แค่นั้นก็รู้สึกถึงไออุ่นที่แผ่กระจายจากร่างใหญ่
ใบหน้าคมหล่อ มองใกล้ๆ แบบนี้ก็ยิ่งหล่อจนใจสะท้าน
ทั้งเรียวคิ้วเข้ม ดวงตาที่มักจะมีประกายดุยามจ้องมองเธอ พอหลับตาลง เห็นเพียงขนตายาวเป็นแพ จมูกโด่งเป็นสัน รับกับริมฝีปากหยักสวย ดึงดูดและมีเสน่ห์จนเธอเผลอตัวเงยหน้าขึ้นจุ๊บเบาๆ ครั้
