“ถ้าหนูอยากอยู่ตลอดไป นายก็ไม่ว่าใช่ไหม”
“ใช่”
“สัญญานะคะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นายห้ามไล่หนูออกจากบ้านเด็ดขาด”
“ฉันสัญญา”
“ขอบคุณค่ะ” เธอพนมมือไหว้ และใจกล้าพอจะเงยหน้าขึ้นจุ๊บแก้มสากของคนที่นั่งอยู่แนบชิด
ชินภพชะงักไปชั่วครู่ สีหน้านิ่งขรึม นั่นทำให้อัณชญาเริ่มใจไม่ดี ไม่รู้ว่าเธอล้ำเส้นเขามากไปหรือเปล่า เขาไม่ได้บอกจะรับเธอเป็นนางบำเรอเสียหน่อย แค่บอกให้อยู่บ้านเท่าที่เธออยากอยู่เท่านั้น
ขณะกำลังกังวลอยู่นั้น เขากลับแตะปลายนิ้วที่คางเธอ แล้วกดจมูกที่หน้าผาก
“ฉันมีบางอย่างที่สำคัญมากจะบอกเธอ”
“อะไรเหรอคะ” อัณชญาถามกลับเสียงสั่น เพราะใบหน้าของเขาอยู่ใกล้กับใบหน้าเธอจนลมหายใจรินรดกัน และใจเธอก็สะท้านไหวเกินต้าน
“พ่อเธอ คือ...เขาไม่อยู่แล้ว” บอกพร้อมกับโอบบ่าเธอไว้
“ก็พ่ออยู่โรง’ บาลนี่คะ” เธอตอบเสียงร่าเริง แต่ครั้นมองดวงตาคมนิ่งนั้น ร่างเธอก็สั่นสะท้าน
“หมายถึงว่า พ่อเธอ
