ประตูห้องที่ถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงทอดถอนหายใจอย่างคนไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรดังออกมาทำให้วารุณีที่ยืนอยู่ชิดติดประตูหันมองเขาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ก่อนจะยิ่งแย่ลงเมื่อลูกชายคนเดียวส่งเสียงห้วนๆ ออกมา อย่างไม่ดูสักนิดว่าแม่มาเพียงลำพังหรือมีใครตามมาด้วย “แม่จะมาบ่นอะไรอีกล่ะ ขึ้นฉ่ายไม่มีเวลาว่างมากนักหรอกนะ จะว่าอะไรก็ว่ามาเลย” “นี่น้าเองขึ้นฉ่าย ไม่ใช่แม่เรา” “อ้าว... น้าภูเองเหรอครับ ขึ้นฉ่ายขอโทษครับ ขึ้นฉ่ายคิดว่าแม่” เสียงเด็กรุ่นหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างสำนึกผิด ทำให้ทิเบตรู้อย่างหนึ่งว่า ขึ้นฉ่ายคงกล้าแสดงความก้าวร้าวกับวารุณีคนเดียวเท่านั้น แต่กับคนอื่นเขาก็ยังมีความอ่อนน้อมอยู่เหมือนเดิม “เอ่อ... น้าภูมาหาแม่เหรอครับ” “ไม่ น้ามาหาขึ้นฉ่ายนั่นแหละ” “มาหาขึ้นฉ่าย” “ใช่ แต่ก่อนอื่น ขอน้าชมห้องหน