‘ก็นังบัวหล้าสิครับ มันไปจ่ายตลาดตั้งแต่เช้า บอกว่าจะทำอาหารกลางวันให้คุณภูกิน ป่านนี้ไม่รู้ว่ามันกลับมาหรือยังน่ะครับ หายไปเลย ตอนแรกผมว่าจะไปส่ง มันก็ไม่เอา มันว่ามันไปเองคล่องตัวกว่า ถ้าป่านนี้มันยังไม่มาผมก็ว่ามันคงไปหลงแล้วล่ะครับ แต่แม่ดอกรักเขาก็รอบคอบให้มันจดเบอร์โทรศัพท์ไป กลับไม่ถูกก็...’
นั่นคือข้อมูลที่ได้จากลุงต๋อยซึ่งเขาไม่ทันได้ฟังจบหรอก เพราะสารเคมีในสมองเขามันออกคำสั่งให้ออกเดินมาหาจุดหมายในทันที และด้านหลังห้องครัวที่พอใช้ร่มไม้บดบังไม่ให้คนด้านในเห็น ก็ทำให้เขาโล่งใจเพราะในนั้นบัวหล้ากำลังลงมือทำครัวอย่างขะมักเขม้น
ทิเบตไม่อาจห้ามสายตาให้มองสำรวจทรวดทรงองค์เอวของสาวน้อยแห่งร้อยเอ็ดได้เลย ยามที่เธอโยกย้ายเคลื่อนกายไปหยิบจับเครื่องครัว ก่อนจะย้ายมาอีกจุดเพื่อหยิบเครื่องปรุง อะไรๆ ในร่างกายของเธอก็เคลื่อนตาม
แค่ได้มองความร้อนในร่างก็เหมือน
