ตอนที่ 6
1190 Words
บงกชถอนหายใจอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าเธอดูถูกอาชีพขายของตลาดนัด เพราะนั่นคืออาชีพเสริมที่ทำให้เธอมีเงินใช้ไม่ขาดมือในช่วงที่ไม่มีงานพริตตี้ แต่เมื่อเธอเรียนจบแล้วเธอก็อยากจะทำงานตามความฝันและตามความพากเพียรของตัวเอง อยากมีเงินเยอะๆ ให้พ่อแม่ใช้จ่ายได้อย่างไม่ลำบาก ไม่อยากทำตัวเป็นภาระให้พ่อแม่และพี่ชายกับพี่สาว แม้ว่าพ่อแม่ และพี่ทั้งสอง จะอยากให้เธอกลับไปอยู่บ้านที่ร้อยเอ็ดก็ตาม
‘กลับมาอยู่บ้านเราเถอะนะบัว แม่กับพ่อน่ะก็อยากให้บัวอยู่ใกล้ๆ พ่อเขารอวันที่บัวเรียนจบ บัวก็รู้’
บงกชนึกถึงสิ่งที่ ‘บุษบง’ พี่สาวของเธอบอกเอาไว้เมื่อครั้งที่กลับบ้านครั้งก่อน ทั้งบุษบงและ ‘สาโรช’ พี่ชายคนโต อยากให้เธอกลับไปอยู่บ้านคอยดูแลพ่อและแม่ เพราะสาโรชนั้นทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้อยู่ที่เชียงราย ส่วนบุษบงนั้นก็เป็นพยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาลในตัวจังหวัด ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาจะดูแลพ่อและแม่เท่าไร
‘ผู้ใหญ่โกมุท’ และ ‘แม่ลินจง’ พ่อแม่ของเธอ ก็เป็นนักกิจกรรมตัวยงของหมู่บ้าน รู้กันทั่วว่าผู้ใหญ่กับเมียนั้นชอบทำงานช่วยเหลือชาวบ้านทุกอย่าง จนบางครั้งไม่ได้ให้ความสนใจดูแลตัวเองเลยสักนิด
พ่อก็มัวแต่ดูแลความเป็นอยู่ของลูกบ้าน แม่ก็เป็นผู้นำกลุ่มสตรีทำโน่นนี่ไม่ได้ขาด ทั้งพี่ชายและพี่สาวจึงอยากให้เธอนั่นแหละที่จะทำหน้าที่ดูแลพ่อแม่แทนตนเองที่ไม่มีเวลามากนัก
‘กลับมาอยู่ดูแลพ่อแม่เถอะบัว พี่จะให้เงินเดือนบัวเอง พี่กับบุษตกลงกันจะให้บัวเดือนละหมื่น โบนัส 2 เดือนปลายปี โอเคไหม แลกกับบัวมาอยู่บ้านดูแลพ่อแม่ให้พวกพี่’
สาโรชที่เอ่ยสำทับคำพูดของบุษบงยิ่งทำให้เธอลำบากใจ ใจจริงก็อยากอยู่ดูแลพ่อแม่ตามที่พี่ชายกับพี่สาวบอก แต่อีกใจหนึ่งนั้นเธอก็รักอิสระเหลือเกิน นกน้อยที่บินเก่งจนปีกแข็งแรงแล้วอย่างเธอ หาเงินเป็นค่าใช้จ่ายด้วยตัวเองตั้งแต่เรียนอยู่ปี 2 เพราะอยากรบกวนเงินทางบ้านให้น้อยที่สุด เมื่อเวลามาถึงแล้วเธอก็อยากจะโผบินไปสู่โลกกว้างดูสักครั้ง
ความมุ่งหมายสูงสุดก็คือ การไปเรียนต่อที่เมืองนอก เธออยากไป ‘อเมริกา’ อยากไปใช้ชีวิตโลดโผนโจนทะยานดูสักครั้ง อยากบินไปให้ถึงฝั่งฝันด้วยตัวเอง แต่หากเธอเลือกทำตามที่พี่ๆ ต้องการ เธอก็จะมีชีวิตอยู่เพียงในจังหวัดหนึ่งของประเทศไทยเท่านั้น ไม่พ้นที่เธอจะต้องเจริญรอยตามทำงานช่วยเหลือชุมชนต่อจากพ่อและแม่
และแน่นอนพ่อแม่ต้องให้เธอลงสมัครชิงตำแหน่งนักการเมืองท้องถิ่นอย่างใดอย่างหนึ่ง เพราะพ่อกับแม่มุ่งมั่นที่จะนำพาประโยชน์สูงสุดมาสู่ชุมชน อยากให้ชาวบ้านสามารถพึ่งพาตัวเองได้ตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ไม่พึ่งพานายทุน อยู่กันแบบคนไทยในสมัยก่อน ที่ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีน้ำมันก็อยู่กันได้
กลับบ้านครั้งใดไม่พ้นที่ท่านจะบ่นเรื่องกินนอกกินในของเหล่านักการเมืองท้องถิ่นสารพัดอย่างที่พ่อแม่ไม่สามารถแก้ไขได้ ถ้ามีเธอไปเป็นผู้ช่วย พ่อกับแม่คงเดินหน้าเต็มที่ แล้วชีวิตที่อยากจะโบยบินของเธอล่ะ
‘นี่ไอ้ 2 ตัว อย่าไปบังคับน้องมัน พ่อกับแม่ยังไม่ได้แก่ถึงขนาดนั้นนะ จริงไหมแม่ลินจง’
‘ใช่จ้ะพี่ผู้ใหญ่ โรชกับบุษ นี่ท่าจะคิดมากจริงๆ พ่อกับแม่ไม่ได้ต้องการอะไรอย่างที่โรชกับบุษคิดเลยนะ จริงอยู่ที่แม่น่ะอยากให้บัวกลับมาอยู่บ้าน แต่นั่นก็เพราะว่าแม่ทั้งรักและคิดถึงลูกสาวหล้าของแม่หลายๆ อยากให้บัวมาอยู่ใกล้ๆ ให้แม่ได้ชื่นใจบ้าง โรชคิดดูนะ โรชก็อยากทำงานของโรชให้ดี มีความฝันที่จะดูแลผืนป่า บุษก็รักงานที่บุษทำ อยากช่วยเหลือคนเจ็บให้ได้รับการดูแลรักษาที่ดี แล้วน้องมันล่ะ บัวมันก็มีความฝันนะ พ่อกับแม่ยังมีความฝันเลย จริงไหมจ๊ะพี่’
‘จริงจ้ะแม่ลินจงจ๋า พ่อกับแม่อยากให้คนในหมู่บ้านมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ไม่ตกเป็นเครื่องมือทำเงินของเหล่านายทุนทั้งหลาย ก็คงไม่ต่างจากความต้องการของโรชกับบุษ แล้วเราจะไปปิดกั้นน้องมันทำไม น้องมันก็อยากทำตามความฝันของตัวเองเหมือนกัน ไอ้ปริญญาโทนี่มันเรียนกี่ปีกันนะ’
‘2 ปีจ้ะพ่อ’ เธอตอบน้ำเสียงอู้อี้อยู่กับอกอุ่นของผู้เป็นแม่ เพราะเมื่อพี่ๆ แท็กทีมกันมาเธอก็ไม่กล้าหือกล้าหาอะไร แต่เมื่อพ่อแม่เข้าข้างหัวใจเธอก็ลิงโลดนัก
‘อืม... งั้นพ่อให้เวลาบัว 3 ปี ถ้าบัวเรียนไม่จบ บัวต้องกลับมาอยู่บ้าน มารับเงินเดือนหมื่นห้ากับโบนัส 2 เดือนของพี่ๆ เขา’
‘หมื่นเดียวจ้ะพ่อ ไม่ใช่หมื่นห้า’ บุษบงรีบแย้งกลัวตัวเลขจะผิดเพี้ยน
‘หมื่นห้าน่ะถูกแล้ว เพราะพ่อกับแม่จะให้อีก 5 พันยังไงล่ะ’
เสียงหัวเราะประสานของครอบครัวเต็มไปด้วยความรักและความสุข เป็นสิ่งที่เธอจดจำได้ดี และเธอก็ต้องทำให้สำเร็จ เมื่อพ่อแม่และพี่ๆ ให้โอกาสเธอพิสูจน์ตัวเองแล้ว เธอก็ต้องทำให้ได้
“หรือจะขายของในเน็ต”
เมื่อมีกำลังใจไอเดียก็ผุดวาบ ทำให้ร่างระโหยเมื่อครู่ถลาไปที่โต๊ะหนังสือมุมห้องในทันที เน็ตบุ๊คตัวเก่าถูกเปิดใช้งานเพื่อหาสิ่งที่เธอต้องการและแหล่งข้อมูลใหญ่สุดในนาทีนี้ไม่พ้นจะเป็นเฟสบุ๊ค นาทีนี้คิดอะไรไม่ออกนอกจากขายของ และแหล่งค้าขายใหญ่ที่สุดในสมัยนี้ก็ไม่พ้นจะเป็น การค้าขายออนไลน์
ดวงตากลมโตซุกซนกวาดดูสินค้ามากมายนับพันรายการที่โฆษณาขายผ่านหน้าเฟสบุ๊ค โดยมีอัตราค่าโฆษณาต่อวันถูกเสียยิ่งกว่าการไปเช่าหน้าร้านค้าแห่งไหน ทำให้บงกชดำดิ่งไปสู่ความสนใจนั้นในทันที
และแน่นอนว่าในเฟสบุ๊คไม่ได้มีเพียงสิ่งที่เธอสนใจเท่านั้น เพราะมีทั้งข้อความที่เพื่อนฝากไว้ให้เธอเรื่องงานพริตตี้ตัวใหม่ที่ติดต่อได้ และมีทั้งเจ๊เมี่ยงส่งข้อความมาด่าเรื่องที่ทำให้เสียหน้าในวันนั้น
บงกชเบะปากยักไหล่เมื่อนึกถึงไอ้พวกบ้ากามที่ติดกล้องไว้บนรองเท้าและสอดเข้ามาถ่ายใต้กระโปรงของเธอ ดีแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ถอดรองเท้าส้นสูงปาใส่หน้าพวกมันไปอีก แค่เตะผ่าหมากน่ะมันยังไม่เพียงพอหรอก
- Writer
