เมื่อท่านประธานมีลูกแฝด

ข้อเสนอ p.3

คุณตัณโน้มตัวไปใกล้รดาที่กำลังตกตะลึง เอ่ยด้วยน้ำเสียงล่อลวงประหนึ่งพนักงานขายตรง เพียงแต่เขาเห็นว่ามันเป็นประโยชน์ต่อหญิงสาวจริง ๆ ไม่ได้หลอกลวงดังท่าทาง เพราะถึงอย่างไรเธอก็มีความสามารถและโรงแรมของเขาไม่ได้เสียประโยชน์มากถึงขนาดนั้น ถ้าซิกซ์เซเวนฟูดแอนด์บาร์เป็นห้องอาหารของโรงแรมในกรุงเทพฯ เขาคงไม่ยอมเสียเชฟเก่ง ๆ อย่างอันรดาไปแน่ “รดานี่เป็นโอกาสเดียวที่จะมีในชีวิต ขนาดผมทำงานมาหลายปียังได้แค่ห้าหมื่น รับไว้เถอะรดาคุณจะได้มีเงินเก็บเพื่อลูก ๆ ในอนาคต”

ทันใดนั้น ความกลัวที่จะกลับไปอยู่กรุงเทพฯ จึงได้ตีตื้นปะทุขึ้นในหัวใจ สติความนึกคิดพลอยล่องลอยกลับไปในอดีตอันเจ็บปวด แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ต้องยอมรับว่า ข้อเสนอของเขาดีมากด้วยเงินเดือนแปดหมื่นบาท เธอสามารถเก็บเงินไว้ทำธุรกิจของตัวเองได้อย่างง่ายดาย นอกจากนั้นเธอยังต้องคำนึงถึงความต้องการที่เพิ่มขึ้นของลูก ๆ ด้วย รายได้ในปัจจุบันของเธอ แค่จ่ายค่าเล่าเรียน ค่ากินอยู่ ค่าจิปาถะต่าง ๆ ก็ตึงมือแล้ว ถึงอรพิชาจะบอกว่าไม่ต้องใส่ใจค่าใช้จ่ายของเจ้าตัว ทว่าช่วงหลายปีมานี้ เธอมาอาศัยอยู่กับป้า ทำให้ไม่ต้องเสียค่าเช่าบ้านสักแดง แล้วจะให้เธอทำตัวเนรคุณได้อย่างไร แถมถ้าไปทำงานที่กรุงเทพฯ ยังได้รับข้อเสนอที่พักฟรีด้วย นั่นเท่ากับว่าเธอจะได้กำไรจากเงินส่วนต่างของเงินเดือนปัจจุบันเต็ม ๆ หญิงสาวเอียงศีรษะและถามตัวเองเงียบ ๆ ว่า ‘ควรรับไหม?’

……

“รับเลยลูกรดา” คุณย่าของอันรดาพูดอย่างตื่นเต้นหลังจากได้ยิน เธอโทรศัพท์ไปบอกคุณย่าเกี่ยวกับข้อเสนอ

ทว่าหญิงสาวกลับกลืนน้ำลายพลางถามซึ่งเหมือนกับถามตัวเองย้ำอีกหน “หนูจะทำได้ไหมคะคุณย่า”

“ได้แน่นอนเพราะหนูคืออันรดา สายเลือดปรเมศเมฆาของคุณปู่ และที่สำคัญย่าคิดถึงหนูมาก อยากเจอหน้าเหลนทั้งสองด้วย” คุณย่าร้องไห้ออกมาอย่างดีใจกับความคิดที่ว่าจะได้เจอหน้าอันรดาอีกครั้ง

“ย่าแก่แล้วนะลูก ย่าจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ย่าอยากเห็นหน้ารดาก่อนตาย”

อันรดาไม่อยากให้คุณย่าพูดอย่างนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปอย่างไรดี

“รับเลยลูก!” คุณย่าแนะนำเป็นครั้งสุดท้าย “แสดงให้พ่อของหลานเห็น แม้ว่าเขาจะไม่เคยช่วยเหลือแต่หลานก็มาถึงจุดนี้ได้... ได้เวลากลับมาแล้ว”

“ได้ค่ะคุณย่า… หนูจะรับงานนี้ค่ะ” อันรดาพูดออกมาในที่สุดหลังจากตัดสินใจได้

แม้จะพลัดพรากจากกันอย่างไม่ค่อยสวยงาม แต่ลึก ๆ ในใจของอันรดายังหวังว่าสักวันพ่อจะมารับเธอกลับไปแต่เขาก็ไม่เคยสนใจ ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงรักและคิดถึงพ่อของเธอมาก

หญิงสาวกดวางสาย เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพึมพำว่า “พ่อคะ หนูกำลังจะกลับไป... และหนูจะทำให้พ่อภูมิใจ... รอดูความสำเร็จของหนูนะคะ”

วันต่อมาผู้ช่วยส่วนตัวของภามเดินทางมาพบกับอันรดาที่โรงแรมซิกซ์เซเวน

เขาแนะนำตัวเองว่าชื่อ แฟรงค์ สิริกร ชายหนุ่มเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของผู้บริหารบริษัทบีแอนด์เจกรูปชายผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในแวดวงธุรกิจ ณ ตอนนี้ หน้าตาของแฟรงค์กระเดียดไปทางชาติตะวันตก แต่เขากลับสามารถพูดไทยได้อย่างชัดเจนเพราะอาศัยอยู่ที่ไทยมาตั้งแต่เกิด

ทั้งคู่นั่งคุยกันที่มุมหนึ่งของร้านอาหาร คุยกันเรื่องเงื่อนไขในสัญญาก่อนจะถึงช่วงเวลาที่เธอต้องประชุมทีมในครัวสำหรับเตรียมอาหารเย็น ถึงจะตัดสินใจย้ายงานแล้วก็ใช่ว่าอันรดาจะละเลยหน้าที่ในปัจจุบัน

“คุณภาม โบฟอร์ด จิรวิวัฒนกุล” เธอเอ่ยชื่อของเขาซ้ำไปซ้ำมา พลางทบทวนความคิดว่าเคยพบอีกฝ่ายที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า เธอนึกย้อนกลับไปถึงเมื่อหลายวันก่อน อันรดารู้สึกคุ้นหน้าอีกฝ่ายมากแต่ก็นึกไม่ออก ใจหนึ่งจึงไม่สามารถปล่อยวางเรื่องนี้ได้ “ฉันเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนมาก่อน” เธอพึมพำ แฟรงค์จึงอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับเจ้านายของเขาอีกเล็กน้อย

“ท่านคือประธานบริษัทของเรา คุณภาม โบฟอร์ด จิรวิวัฒนกุล ท่านเป็นลูกชายคนเดียวของคุณโนอาร์ และคุณหญิงกุลธิดา ท่านเป็นทายาทเพียงคนเดียวของบีแอนด์เจกรูป คุณคงเคยได้ยินชื่อของท่านจากนิตยสารธุรกิจหรือแม้แต่ในโซเชียลมีเดียมาบ้าง ถึงท่านจะเกลียดสื่อมากแค่ไหนก็ตาม”

แฟรงค์มองดูสัญญาที่ถืออยู่ในมือเมื่อเห็นชื่อผู้ลงนามในหน้าสุดท้าย จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองแฟรงค์พร้อมพูดว่า “อาจจะใช่ค่ะ”

“คุณอันรดา บอสผมเป็นคนดี ท่านดำรงตำแหน่งประธานบริษัทตอนที่อายุยี่สิบหกปี! ตอนนี้ท่านอายุสามสิบเอ็ด อยู่ในวัยเหมาะสมที่จะแต่งงาน!” แฟรงค์พูดก่อนจะยิ้มออกมา

คราวนี้อันรดาไม่แน่ใจว่าเขาต้องการสื่อถึงอะไรกันแน่ อีกใจหนึ่ง เธอคิดว่ามันถูกต้องหรือไม่ที่เขาจะคุยโวเรื่องทำนองนี้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่กวนใจเธอจริง ๆ ดังนั้นเธอจึงเมินเฉยต่อคำพูดของเขา ครั้นกลับมาพิจารณาเรื่องเงินเดือน อันรดาก็ถามว่า “ฉันแค่ต้องการย้ำให้แน่ใจว่าคุณไม่ได้ใส่ตัวเลขผิดพลาดใช่ไหม คุณกำลังเสนอห้องพักให้ฉันฟรีและเงินเดือนแปดหมื่นบาทเพื่อเป็นเชฟประจำโรงแรมเดอะกลอรี” เธอชะงักประโยคครู่หนึ่งจากนั้นเอ่ยต่อ

“ฉัน... ยังไม่ได้เก่งถึงขนาดนั้นค่ะ” เธอเสริมขณะหายใจเข้าลึก ๆ “ไม่ใช่ว่าฉันไม่พอใจ แต่มันแค่... มากเกินไปและฉันต้องการให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด” หญิงสาวหรี่ตาก่อนเสริม “ไม่มีข้อผิดพลาดในสัญญานี้ในภายหลังใช่ไหมคะ?”

“คุณอันรดา คุณกำลังพูดถึงบีแอนด์เจกรูป เราเป็นหนึ่งในบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในประเทศและในเอเชีย! ครอบครัวของบอสผมร่ำรวยมั่งคั่งที่สุดในตอนนี้ พวกเขามีธุรกิจในหลายประเทศ สำนักงานใหญ่ของเราอยู่ที่ฮ่องกงกับกรุงเทพ” แฟรงค์พูด “ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องกลัวครับ ที่บอสเสนอให้คุณมากขนาดนี้ก็เพราะบอสชอบคุณ!”

เขากระแอมและพูดว่า “ผมหมายถึงท่านชอบอาหารของคุณครับ!” เขายิ้มแหย ๆ เมื่อรู้สึกได้ว่าคำพูดของตัวเองค่อนข้างทะแม่ง ๆ

“ท่านชอบอาหารของคุณมาก! และด้วยทักษะของคุณ พวกเราคิดว่าคุณคงทำให้โรงแรมที่กำลังจะเปิดตัวของเราประสบความสำเร็จแน่นอน” เขายิ้มอย่างใจดี

“พวกเราเดินทางไปทั่วเอเชีย และยุโรป เพื่อตามหาหัวหน้าเชฟ แต่ไม่มีใครทำตามมาตรฐานของท่านได้!” แฟรงค์ผายมือทั้งสองข้างมาทางอันรดา “นอกจากคุณเท่านั้น!”

“ตอนที่บอสมาทานอาหารที่นี่ เขาได้ลองชิมเมนูของคุณแล้ว พวกเราทั้งคู่ต่างก็ตกตะลึง”

เลขานุการหนุ่มยิ้มกว้างก่อนจะเสริมว่า “พวกเราชอบมากเลยครับ!”

“ใครจะไปคิดล่ะ พวกเราไปเชียงรายเพื่อหาทำเลสำหรับสร้างโรงแรมแห่งใหม่ จากนั้นก็ได้รับคำเชิญให้มาทานอาหารที่นี่” แฟรงค์พูดอย่างอารมณ์ดี

“เมื่อบอสได้เห็นใบหน้าที่สวยงามของคุณ ผมหมายถึงการนำเสนออาหารที่สวยงามบนจาน ความพิถีพิถันของแต่ละเมนู เขาทึ่งมาก!” แฟรงค์โน้มตัวไปข้างหน้าพร้อมยกมือป้องปากทำท่ากระซิบกระซาบ

“รู้แค่ระหว่างคุณกับผมนะ… พูดตามตรง ผมไม่เคยเห็นบอสสนใจอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิตเลยครับ”

วิธีที่แฟรงค์พูดบรรยายส่งผลให้อันรดาสับสน แต่ไม่นานเขาก็พูดว่า

“เมื่อพวกเราได้ลองชิมอาหารของคุณ ก็รู้สึกเหมือนอยู่ในดินแดนแห่งความฝัน มันยอดเยี่ยมมากครับ อาหารที่คุณทำมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว และเนื้อที่ได้สัมผัสมันก็ละลายในปากของเราได้อย่างลงตัว พวกเรารู้อย่างแน่นอนว่าคุณเป็นเชฟที่เราตามหามานาน!” แฟรงค์อธิบาย และชี้ไปที่อันรดาอีกครั้ง “คุณคือกุญแจสำคัญของหัวใจบอส… เอ่อ… ผมหมายถึงหัวใจของโรงแรมของท่านครับ”

ครั้นเห็นสีหน้างุนงงของอันรดา แฟรงค์ก็รีบสาธยายเพิ่มเติม “ลูกค้าเลือกพักโรงแรมที่มีอาหารอร่อยไว้คอยบริการ โรงแรมที่มีชื่อเสียงมักเริ่มต้นด้วยอาหารเลิศรสที่เสิร์ฟพร้อมกับความหรูหรา ต่อมาคือความสะดวกสบาย นั่นเพราะสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งหลายสามารถพบได้ทั่วไปในโรงแรมแบรนด์อื่น ๆ เช่นกัน”

“ใช่… ฉันเห็นด้วยค่ะ” อันรดากล่าวซิกซ์เซเวนก็เช่นเดียวกัน ห้องอาหารในโรงแรมถูกจองเต็มเสมอ เพราะแขกหลายคนตั้งตาคอยที่จะรับประทานอาหารฝีมือของเธอขณะที่พักค้างคืนที่นี่

“บอสของคุณตัดสินใจเรื่องนี้ดีแล้วใช่ไหมคะ” เธอถามอีกครั้งหลังจากดูรายละเอียดเงินเดือน

“ใช่ครับ ท่านไม่ต้องการให้คุณลังเล ความจริงท่านควรจะมาพบคุณด้วยตัวเอง แต่พอดีท่านติดธุระด่วนต้องรีบบินกลับไปประชุมที่กรุงเทพ ท่านเป็นคนที่งานยุ่งมากครับ” แฟรงค์กล่าว พร้อมกับยื่นปากกาให้อันรดา “คุณอันรดา เราต้องการคุณ และเงินเดือนนั้นคือค่าจ้างคุณสำหรับการเข้ารับตำแหน่งนี้... เซ็นชื่อได้เลยครับ!”

อันรดารับปากกาและลงนามในสัญญาเรียบร้อย แต่เธอเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า เธอลืมถามเขาเรื่องที่อยู่อาศัย ฉะนั้นเพื่อความแน่ใจเธอจึงถามออกไปว่า

“เอ่อ... ส่วนเรื่องที่พักที่บอสคุณเตรียมไว้ให้ สามารถอยู่สี่คนได้ไหมคะ ผู้ใหญ่สองคน เด็กสองคนค่ะ” เธอถามก่อนจะเม้มปากแน่น

“โอ้ พระเจ้า! มีคนบอกว่าคุณโสด คุณแต่งงานแล้วเหรอครับ!” แฟรงค์ถามขึ้นมาอย่างตกใจ ชายหนุ่มวางมือบนหน้าอก พลอยรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที เขามองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าซ้ำอีกรอบ อันรดาไม่เหมือนผู้หญิงที่มีลูกแล้วสักนิด รูปร่างของเธอสะโอดสะองมีน้ำมีนวล เปี่ยมด้วยเสน่ห์ของหญิงสาวเช่นคนที่ดูแลร่างกายเป็นอย่างดี ด้วยเหตุนั้นเขาจึงรีบอ่านเอกสารที่อันรดาให้มาเพื่อตรวจสอบสถานะการสมรสของเธอ เขายังไม่ได้ตรวจสอบหลังจากสอบถามกับพนักงานบางคนเกี่ยวกับเธอ ซึ่งคำตอบที่ได้รับทำให้เขาแน่ใจว่าเธอโสด?

“อืม... คือ... ฉันเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ ฉันอยู่กับป้าและลูกแฝดของฉันค่ะ” อันรดาเปิดเผยอย่างเขินอาย เพื่อขจัดความเข้าใจผิด “ฉันหวังว่า... มันจะไม่ใช่ปัญหานะคะ”

หลังจากได้ยิน มันจึงหยุดความตื่นตระหนกของเขาลงได้บ้าง ชายหนุ่มยิ้มอย่างเป็นมิตร “ไม่แน่นอนครับ มันไม่มีปัญหา”

เขาย้ำเพื่อให้ความมั่นใจอีกว่า “คุณอันรดา เราจ้างคุณเพราะความสามารถของคุณ ไม่ใช่สถานภาพที่คุณเป็น” ก่อนกลับมาที่คำถามก่อนหน้านี้ของเธอ โดยแฟรงค์ได้บอกว่า “ภายในห้องพักของคุณมีสองห้องนอนครับ”

เธอพยักหน้าด้วยรอยยิ้มอย่างดีใจ “ขอบคุณค่ะ ฉันสามารถนอนกับลูก ๆ ของฉันได้”

“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนะครับ ยินดีต้อนรับสู่บีแอนด์เจกรูปครับ”

“ขอบคุณมากค่ะคุณแฟรงค์” อันรดายกมือไหว้แฟรงค์หลังจากเซ็นสัญญา ก่อนกล่าวลาแยกย้าย จากนี้อันรดายังเหลืออีกหนึ่งสิ่งที่สำคัญ นั่นคือเธอต้องบอกลูก ๆ และป้าของเธอเรื่องที่ตัดสินใจย้ายไปทำงานกรุงเทพฯ