Chapter 10
1844 Words
Warning: Some SPG contents.
NATAPOS na silang kumain nang mapabuntong hininga si Nicole.
“Alam kong hindi ka maniniwala sa sasabihin ko, pero hindi mo ba talaga ako natatandaan? Kamukhang-kamukha mo kasi iyong lalaking nakapinta sa tapat ng kama ko.”
“Sorry Miss Nicole, pero wala talaga akong maalala na may kilala akong Nicole ang pangalan.”
“Warren? Hindi ba pamilyar sa’yo ang pangalan na ‘yan?”
“Hindi rin.”
“Alam mo kasi, ganito ‘yon. Si Warren, fiancé ko siya at nangako siyang babalik siya.”
“What do you mean?”
“Warren is already dead due to brain cancer. And believe me or not, nagpakita siya sa panaginip ko pero iba ang mukha niya as in iba na ang hitsura niya. At ikaw ang nakita ko sa panaginip ko.”
Tumawa ito ng pagak na hindi makapaniwala sa sinasabi niya. “Talaga napapanaginipan mo ako?”
“Yup. Ikaw ‘yong lalaking nagpapakita sa akin pero, Warren ang pangalan mo.”
Kumunot ang noo nito na hindi na makapaniwala sa mga pinagsasabi niya.
“Do you believe in reincarnation? Alam kong pagtatawanan mo ako or worse iisipin mong baliw ako, pero galing mismo kay Warren na na-reincarnate siya at iyon ay katawan mo. So I believe ikaw si Warren. Hindi ko lang alam kung paanong nalimutan mo ako.”
“L-look Nicole, napakaimposible kasi ng mga sinasabi mo. My name is Edcel Azet Carvajal at hindi Warren.”
“I know hindi ka maniniwala sa ’kin. Pero bigyan mo ako ng isang buwan to prove it that you are Warren at ako ang babaeng minahal mo.”
Muling natawa ito sa sinabi niya at napapantastikuhang tiningnan siya.
“Baliw ka na ba Miss Nicole?” Tumayo ito. “Sorry, but if you were joking right now, hindi papasa sa 'kin ang joke mo.”
“I’m not joking or playing around. I’m serious. And I will start it now.” Tumayo din siya at nilapitan ito.
Maging ito ay nanlaki ang mga mata sa ginawa niya. Narinig din niya ang pagsinghap at bulungan ng mga tao sa paligid dahil sa ginawa niya.
Salo ang dibdib na tinakbo niya palabas ang Restaurant na iyon.
“Damn it! Tama bang hinalikan ko siya?” Nababaliw na nga yata siya. Hinintay niyang makalabas ito ng Restaurant saka niya ito muling nilapitan.
“Please, bigyan mo lang ako ng isang buwan. Kapag hindi ko na-prove na ikaw si Warren, I let you go at hindi na kita gagambalain pa.”
He’s insane like what this Crazy girl did. Mabilis na napapayag siya ni Nicole. May kailangan din siyang patunayan.
Pinagbuksan siya nitong muli ng pinto. “Sumakay ka na.”
“S-sige. “ Napipilitang sumakay na rin siya. “Pwede ba kita tawaging Warren kahit kapag magkasama lang tayo.”
“I don’t know what games you’re playing Miss. Nicole pero sige, pagbibigyan kita sa gusto mong mangyari. But remember na lahat ng ito ay may kapalit, don’t worry sisingilin kita pagnatapos na ang kailangan mo sa akin.”
“Salamat. Sorry kung napakalaking abala ko nito sa’yo.”
“Para hindi naman masayang ang ginagawa natin saan mo gustong pumunta?”
Dinala siya ni Edcel sa isang lugar na pwede silang makapamasyal. Nang silipin nga ni Nicole ang phone niya puno na iyon ng miscalls at text messages ni Deean. Hindi kasi siya nakapagpaalam dito.
Alam naman niyang maling-mali ang ginagawa niya, pero naniniwala siyang ito talaga si Warren. Nang mga sandaling magkasama silawala siyang ginawa kundi ang ipaalala dito ang lahat nang napagdaanan nila, kung paano sila nagkakilala.
Inabot na ng gabi nang magpasya siyang magpahatid. Bago pa siya pumasok sa tinutuluyang Hotel, hiningi niya ang number nito. Nagpalitan sila ng number.
“Grabe ka! Mababaliw na yata ako sa’yo. Akala ko ba may bibilhin ka lang, eh bakit inabot ng gabi?”
“Malaki kasi ang binili ko, sa sobrang laki, nahirapan akong buhatin inabot ng gabi,” makahulugang ngiting sabi niya kay Deean. “oh ‘yan binili kita ng favorite mong strawberry jam at pichi-pichi.” Saka niya iniabot ang plastic na naglalaman ng mga binanggit niya.
Hindi maalis-alis ang ngiti niya nang mga sandaling iyon, pakiramdam niya kumpleto at naging makabuluhan na naman ang buhay niya. Hindi na nga siya nakatiis, tinawagan pa niya ito para lang muling makausap.
“Mahirap bang maging doktor?”
“Ayos lang naman. I find enjoyment in life. Ano pala ang pinagkakaabalahan mo, sabi mo 'di ba nakabakasyon ka.”
“Pinagkaabalahan kong mahalin ka, Warren.” Saka pa siya humagikgik. “By the way, okay lang ba sa ’yo na dalaw-dalawin kita sa work mo, wala bang magagalit sa’kin? ‘Di ko pala naitanong sa 'yo baka may asawa ka na o kaya nobya?”
“I’m single. Wala pa sa isip ko ang mag-asawa.”
“Hindi ka pa ba inaantok? Baka kasi nasobrahan na ako ng limit.”
“Hindi pa naman. Ikaw ba?”
“Hindi pa rin naman. Kaya lang alas dos na. Baka mapuyat na kita ng husto. Wala ka bang pasok bukas?”
“Meron pero tanghali pa naman.”
Kung hindi lang nakaramdam ng antok si Nicole, hindi pa siya titigil.
Nagmamaktol sa kanya si Deean dahil tila nakuntento na siya sa sandaling nagkasama silang dalawa ni Nicole. Samantalang ito ay gusto pa yata ma-extend ang vacation leave.
Magkasama sina Edcel at Nicole nang ihatid nila si Deean sa bus station pabalik ng Manila.
“Sigurado kang magpapaiwan ka?”
“Oo, ikaw na ang bahalang magsabi kayla Daddy at kuya, I’m sure mag-aalala na naman sila sa’kin.”
Bumaling si Deean kay Edcel. “Doc, pagpasensiyahan mo na itong kaibigan ko kung minsan may pagkapraning. Ikaw na ang bahalang umunawa. Malakas yata ang pagkahumaling sa’yo at na-love at first sight.”
“Tama na ‘yan. Iiwan ka na ng bus. Bye!” pigil ni Nicole kay Deean.
Sumakay na rin ito ng Bus matapos makabeso sa dalawa.
“Bye! I wish for your happiness.”
“Wala ng sagabal. Tara!” aya ni Edcel sa kanya.
“Saan naman?”
“Basta.”
Sumakay sila ng bangka sa malawak na ilog ng Burham Park ng Baguio.
“Baka magalit ang superior mo dahil sinamahan mo ako na maghatid sa buddy ko.”
“Nope. Girlfriend na kita ‘di ba alangan namang pabayaan kita.”
HE’S SWEET pero hindi katulad ng sweetness ni Warren. Naniniwala pa rin siyang babalik na ang alaala nito. Minsang pumupunta siya sa Hospital at dinadalahan ito ng pagkain at kapag may free time at hindi ito on-call, madalas silang mamasyal sa Burham park. Halos malibot na nga nila ang iba’t-ibang parte ng Baguio.
“Warren, pwede ka bang sumama sa ’kin sa Manila?”
“Bakit mo naman naisipang pumunta ng Manila?”
“Gusto na sana kitang ipakilala sa family ko.”
“S-Sige.” Alanganing ngiti ang ibinigay nito sa kanya na tila hindi sigurado kung tutuloy sa pagsama sa kanya.
Nakalapag na sila ng Manila, tatlong araw lang ang ilalagi nila dahil tiyak hahanapin ito sa Hospital ng Baguio.
“Wow! Ang laki ng bahay nyo ah. Mansion.”Nilibot nito ng tingin ang loob ng sala.
Mas malaki nga ang bahay niya kaysa sa bahay nito sa Baguio.
Sabay na bumaba ang Daddy at Mommy niya kasunod ang kuya niyang si Nathan.
“Mom, Dad, Kuya, I want you to meet Doctor Edcel Carvajal, he’s my boyfriend.”
“Good afternoon po. My pleasure to meet you.”
Lahat ay napamaang at hindi makapaniwala sa mga narinig. Hindi na rin nakatutol ang mga ito lalo pa at nakikita nilang iyon ang kaligayahan niya. Doon na sila nagpalipas ng ilang araw.
Namasyal sila, nanood ng sine at sinulit nila ang ilang araw na pamamalagi sa Manila. Nang sumunod na araw ay sumama na rin siyang muli kay Warren o Edcel na bumalik ng Baguio.
Sinamahan ni Warren o Edcel si Nicole na makapaghanap ng Apartment kesa magcheck-in siya sa Hotel.
“Thank you so much, Warren for making me so happy.”
“Thank you rin Nicole.”
Nagtama ang mga mata nilang dalawa. Nakikita ni Nicole ang sariling repleksyon sa mga mata nito. Hindi nasiya nagpapigil nang putulin nito ang pagitan ng mukha nila. Siniil siya nito ng halik hanggang hindi na niya namalayang binuhat na pala siya nito patungo sa kama.
She’s not ready yet giving her everything, but she was sure Warren will get back his memory of her.
“I love you Warren..” mahinang usal niya.
“I love your body Nicole.”
Hindi iyon ang nais niyang marinig mula sa bibig ni Warren o Edcel. Nanghihinayang man, wala na siyang magawa. Naisuko na niya ang lahat sa binata. Pinagsawa nito ang sarili sa nakalatag na biyaya.
Sino ba ang hindi makatatanggi sa biyayang nakalatag na sa harapan ni Edcel? Kahit alllergy na allergy na siya sa pangalang Warren, hinayaan na lang niya si Nicole na isipin iyon, besides bawing-bawi na siya.
Nananakit ang ibabang bahagi ni Nicole nang magising siya. Nakadantay ang ulo nito sa dibdib niya habang nakayakap ang mga kamay sa bewang niya. Inaamin niyang nawala nga siya sa katinuan. May bahid man ng pagsisisi na ipinagkaloob niya ang lahat sa lalaking hindi siya nakikilala o natatandaan, masaya siya sa ginawa niya. Kaiba na ngayon ang nararamdaman niya, dahil tila hindi na lang si Warren ang mahal niya kundi si Edcel na mismo.
“Mahal na nga yata kita, Edcel,” mahinang bulong niya.
Tumayo na siya para makapaghanda ng almusal. Pansamantalang nalimutan na rin niya ang kakambal na pagpipinta dahil kay Edcel at kay Warren.
Kung hindi pa naamoy ni Edcel ang pagkaing bagong luto, hindi siya babangon. He was so complete. Pakiramdam niya nakumpleto ang buhay niya, sino ba ang mag-aakalang birhen pa pala si Nicole? He thought Warren already took it. Ang swerte pala niya at siya pa ang nakauna. Nicole was really good in bed and she satisfies his craving in lust and leisure. Ngayong nakabawi na siya, panahon na siguro para singilin niya ito bilang kapalit.
“Good morning Nicole.” Niyakap pa niya ito mula sa likuran at hinalikan ang punong tainga niya.
Muli na namang may tumayong bagay sa suot niyang boxer short, tila hindi na naman ito makatiis na hindi lumabas. Iba nga yata ang alindog na dala sa kanya ni Nicole. Naramdaman din yata ng dalaga ang bumubundol sa likuran nito.
“Pwede bang tayo muna ang magkainan?” Pinihit paharap ni Edcel si Nicole.
Nakita niya ang magandang pares ng mata ng dalaga. Hindi katulad sa mga mata niya na puno ng pagnanasa, ang mga mata ni Nicole ay parang puno ng pagmamahal na tila handang gawin ang lahat ng bagay para sa kanya.
“B-Bakit ganyan ka makatingin?”
“Wala. I love your eyes.”
Napapikit si Nicole nang halikan niya ang mga mata nito. Bumabang muli ang halik niya sa leeg nito, habang ang mga kamay ay malayang naglalakbay sa kabuuhan ng katawan nito. Matagal niyang pinagpala ang mga kamay sa dibdib nito hanggang dumating ang mga kamay niya sa ibabang bahagi ng katawan nito.
“Are you still sore?”
“Medyo,” mahina at paos na sambit niya rito.
“Paano kung pagurin ulit kita?”
Biglang namula ito sa kaprangkuhan niya.
“Later, Nicole.”Hinalikan muli niya ang labi nito. “You are mine alone at ayaw ko ng may kahati, understand?”
Tumango naman ito bilang pagsang-ayon sa kanya.
“Let’s eat.”
And after they eat, Edcel continue doing it again. Their body unite and became one under the pour of water’s shower when he asks Nicole to join him in the Bathroom.
- Writer
