เกิดจากอารมณ์อันเหว่ว้าบันดาลให้เกิดการสนองตอบไปตามธรรมชาติ
“นานมากแล้วสินะ…ที่ไม่เคยมีใครได้แตะต้องเธอ”
จอร์จรำพึงด้วยน้ำเสียงภาคภูมิ ก้มลงสูดไซ้สลับไปมาที่ซอกคอขาวๆ เสียงดังฟืดฟาดเหมือนคนจวนเจียนจะขาดอากาศหายใจ หรือไม่ก็เกิดจากอาการสูดกำซาบเข้าไปรุนแรงเกินกว่าปกติ
ใบหน้าของโซเฟียได้แต่แหงนหงาย เพดานหลังคารถพร่าเลือนอยู่ในคราบน้ำตา รับรู้แต่ปลายจมูกและแผงหนวดสากถากไถ ใกล้จนได้กลิ่นลมหายใจเจือกลิ่นบุหรี่จากไปป์ที่เขาเพิ่งสูบก่อนหน้าไม่นาน
โซเฟียพยายามบังคับดวงตาให้มองเลยศีรษะเถิกล้านและหลังไหล่เลื่อมลื่น น่าขยะแขยง พยายามกระเสือกใบหน้าขึ้นหาอากาศหายใจ มองเห็นร่างทะมึนเคลื่อนไหว รู้สึกหนักอึ้งกับแรงทุ่มโถมและกดทับ
จอร์จพยายามบังคับขา เข่า ของเธอให้เปิดรับลำตัวท้วมหนาของเขา มือน้อยๆของโซเฟียได้แต่เกาะเกร็งอยู่ที่กรอบประตูรถ มืออีกข้างเผลอขยุ้มเบาะกำมะหยี่อย่างลืมตัว
หล่อนสะดุ้งเฮือก
