ตอนที่ 11 รับน้องใหม่

1906 Words

EP11 [ของขวัญ] ร่างกายของฉันถูกผู้ชายสองคนจับเอาไว้แน่นแล้วลากให้ห่างออกมาจากบริเวณนั้น บริเวณที่กลุ่มนักศึกษาผู้ชายสองคนกำลังจะลงมือต่อสู้กัน ฉันไม่รู้ว่าพวกเขามีปัญหาอะไรหรือแค่ใช้กำลังเพื่อความสนุกตามประสาพวกอันธพาล "อึก!" พอถูกลากออกมาก็พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ ตอนนั้นเองทั้งสองกลุ่มก็เริ่มการต่อสู้ ฉันได้แต่กลั้นหายใจหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่เคบเจออะไรแบบนี้มาก่อน พี่เมฆาเหมือนจะมาพร้อมกับลูกน้องเก่าและนักศึกษามออื่น ตรงกันข้ามเป็นพวกนักศึกษามออื่นอีกเหมือนกัน เสียงของการต่อสู้ดังกึกก้องบ้างก็หยิบมีดออกมาฟันแทงกันจนเลือดกระเด็น ใครหมดเรี่ยวแรงก็ถอยออกมาทีละคน ที่ฉันยอมมาเพราะเชื่อว่าเขาต้องมีอะไรบางอย่างมาแลกกับการลบคลิปวิดีโอนั้นเหมือนกับที่ฉันยอมไปหาแล้วพี่เมฆายอมลบรูป แต่พอยอมมาอย่างที่เขาบอกก็ไม่คิดว่าตนเองจะมาเจออะไรแบบนี้ "ปล่อยนะ!" ฉันบอกพวกเขาแม้จะรู้ว่าไร้ประโยชน์ มองไปทางไหนก็ไร้หนทางออก ไม่มีผู้คนผ่านมาดูเหมือนว่าแถวนี้จะมีแค่พวกอันธพาลที่รู้จักกัน "หุบปากเถอะน่า ถ้าไม่อยากโดนมีดเฉือนทิ้ง" เขาขู่ทำให้ฉันต้องเม้มปากแน่น ร่างกายสั่นเทาไปหมด แล้วฉันเลือกอะไรได้บ้างล่ะ นอกจากปล่อยให้ตนเองเป็นเครื่องมือแก้แค้นของพี่เมฆาต่อไป หลายนาทีต่อมาลูกน้องของแต่ละฝั่งก็เริ่มหมดเรี่ยวแรงนอนเกลื่อนกลาดบ้างก็มีรอยเลือดไหลออกมาเป็นทางยาว พี่เมฆาสภาพยับเยินแต่หนักกว่านั้นคือหัวหน้าแก็งของอีกฝ่าย "ยอมแพ้ไหม หรือจะต่อ?" เป็นพี่เมดถามฝ่ายตรงข้าม "ไม่" "ยอมเถอะ ยัยนั้นอยากทำอะไรก็ทำ" แปลว่าเขายกฉันให้นักเลงคนนั้นทั้งที่ตนเองไม่ได้แพ้สินะ ทำแบบนี้มันเหมือนการปล่อยเหยื่อเข้าปากจระเข้เป็นฝูง ฉันคงถูกยํ้ายีจนไม่เหลือชิ้นดีหากไม่หาทางหนีออกมาได้ซะก่อน "ทำไมล่ะ คนของมึงไม่ใช่?" นักเลงคนนั้นถามแล้วพยุงร่างกายลุกขึ้น ใบหน้าฟกชํ้าและเต็มไปด้วยบาดแผล "ไม่ใช่" "ก็ดี รอบหน้าก็ไม่แพ้มึงแน่" "จำแค่กฎก็พอ" พี่เมฆาตอบเพียงเท่านั้นก็เก็บสนับมือเอาไว้ เขามองฉันแล้วยกยิ้มมุมปากเพียงเสี้ยววินาที ถึงแม้ใบหน้าจะมีแผลแต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทางออกมาเลยสักนิดว่าเจ็บปวด ใบหน้านั้นยังเฉยฉาและเดินขึ้นรถคันหรูของตนเอง "พี่เมด อย่าทำแบบนี้ พี่เมด!" ฉันดิ้นสุดกำลังและพยายามเรียกเขาแต่ดูเหมือนว่าจะไร้ประโยชน์ รถคันหรูเคลื่อนตัวถอยออกไปจากบริเวณนี้ด้วยความเร็วสูง ทำให้ฉันต้องดิ้นพล่านอยู่คนเดียวด้วยความหวาดกลัว "จับตัวมันขึ้นรถ" "ได้เลยลูกพี่" "ฉันไม่ไป ปล่อยนะ ไอ้พวกเฮงซวย!" หน้าของพี่ภูลอยมา หากพี่ภูไม่ได้อยู่ในคุกเขาคงไม่ปล่อยให้ฉันต้องโดนกระทำแบบนี้ แม้จะสู้มากแค่ไหนหากแต่แรงของผู้หญิงตัวเล็กๆก็สู้กับผู้ชายสองคนตัวใหญ่ที่กำลังลากไปขึ้นรถไม่ได้ "ปากดีจังเลยนะ" นักเลงคนนั้นพูดแล้วใช้ปลายนิ้วปาดคราบเลือดออกจากใบหน้า ก่อนที่ร่างกายของฉันจะถูกผลักไปให้เขา แล้วสองคนนั้นก็ไปนั่งด้านหน้าคนขับ "พวกนายต้องการอะไร อยากได้กี่บาทฉันจะหามาให้แต่อย่าทำอะไรฉันเลยนะ" "เงินหรอ แค่ได้จากไอ้เมดก็เหลือใช้แล้วแหละ" เขาตอบแล้วหยิบกุญแจมือออกมาล็อกเเขนฉันเอาไว้ "มะ หมายความว่าอะไร" "อันธพาลไม่จำเป็นต้องมีเรื่องกันเสมอไปหรอกนะ แค่ได้ใช้กำลังเพื่อแลกกับสิ่งเดิมพันก็สามารถอยู่ได้แล้ว" พวกเขาต่อสู้กันเพราะชิงเดิมพันแบบนั้นหรอ แล้วเมื่อกี้พี่เมฆาบอกว่ายอมให้ผู้ชายคนนี้เป็นฝ่ายชนะนั้นก็แปลว่าฉันก็ต้องมาอยู่กับเขาและจะถูกพานำไปทำอะไรก็ได้ "แต่พวกนายก็ไม่จำเป็นต้องจับตัวฉันมา ได้แค่เงินก็มากพอแล้วไม่ใช่หรอ ปะ…ปล่อยฉันไปเถอะนะ" "ปล่อยก็โง่แล้ว ฉันชนะมันได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ของสวยๆงามๆแบบนี้ก็ต้องเชยชมสักหน่อยสิ" ปากพูด สายตาก็ฉายแววหื่นกระหายออกมา ปลายนิ้วจับเข้าที่คางแล้วยื่นใบหน้าเข้ามาซูดดมที่ซอกคอ ทำให้ฉันแทบอยากจะร้องไห้ออกมาในสมองได้แต่คิดว่าจะเอาตัวรอดยังไงกับสถานการณ์ตรงนี้ "ลูกพี่ มีท่อนไม้มาขวางทางเรา" "ก็ลงไปเอาออกดิวะ" "…" สองคนนั้นจอดรถแล้วเดินลงไปเพื่อเอาท่อนไม้หลายท่อนที่ขวางทางออก ในตอนนั้นเองก็เหมือนจะมีการต่อสู้กันเกิดขึ้นที่ด้านนอก ฉันใช้สายตาเพ่งมองก็พบผู้ชายสวมชุดสีดำสวมแมสและสวมฮูด แสงจากหน้ารถทำให้เห็นแค่เงาไม่สามารถเห็นหน้าตาของเขาได้ รู้แค่ว่าผู้ชายปริศนากำลังใช้ท่อนไม้ฟาดสองคนนั้น "ใครแม่งมารนหาที่อีกวะ" สบถออกมาก็เปิดประตูลงจากรถพร้อมกับมีดเล่มโปรด เขาเดินจะไปต่อสู้กับผู้ชายคนนั้นฉันจึงเปิดประตูลงจากรถด้วยความทุลักทุเล ขากำลังวิ่งหนีไม่สนใจว่าตรงนั้นจะเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ควรเอาชีวิตตนเองให้รอดจากสถานการณ์ตรงนี้ก่อน พอวิ่งห่างออกมาก็เหมือนจะมีฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินตาม แล้วร่างกายของฉันก็ถูกคว้าข้อมือเอาไว้ "เดี๋ยว…" ฉันพยายามเพ่งสายตามองเขาแล้วสะบัดมืออก ผู้ชายคนนี้มาช่วยแล้วเขาก็กำลังถอดกุญแจมือออกให้ "คุณ…เป็นใครหรอคะ แล้วมาช่วยฉันทำไม" "กลับอีกทางจะปลอดภัยกว่า" เขาไม่ได้ตอบคำถาม แต่หมุนตัวแล้วเดินหนีกลับไปที่เดิม ฉันสังเกตเห็นรอยสักบนหลังมือเขาแค่แวบเดียว… "ดะ เดี๋ยวค่ะคุณ" "…" ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา ผู้ชายคนนั้นเดินห่างออกไปแล้วหวังว่าสักวันเราจะเจอกันอีกนะ ขอบคุณที่เข้ามาช่วยนะคะ… ••• #วันรับน้อง "น้องๆทุกคนคะ เดี๋ยวลงจากรถกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนก่อนนะ พรุ่งนี้ตื่นมารวมตัวกันที่ลานตรงนั้นเวลาหกโมงตรง แล้วเจอกันนะคะ^^" เสียงของน้ำฟ้าผู้ดูแลการรับน้องครั้งนี้พูดขึ้น เธอชี้ไปยังลานกว้างที่อยู่ไม่ห่าง แล้วนักศึกษาทุกคนก็ต่างขานรับ วันนี้ทุกคนต่างเดินทางจากมหาลัยมาถึงเชียงใหม่เป็นเวลาหลายชั่วโมงพอขึ้นมาบนดอยก็ต้องใช้เวลาเพิ่มอีกจึงกินเวลาจนมาถึงช่วงเย็น สองข้างเป็นป่าและลำธารใสสะอาด มีลานกว้างหลายบริเวณสำหรับกางเต็นท์นอน แยกกันระหว่างฝั่งของผู้ชาย ผู้หญิงและอาจารย์ "หายดีแน่นะขวัญ ไหนลองเช็กดูหน่อย" โยเกิร์ตถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วงแล้วยกมือขึ้นอังหน้าผากมน "หายดีแล้ว เราไปกางเต็นท์กันดีกว่า" "โอเค~" โยเกิร์ตตอบแล้วสองสาวก็ลากกระเป๋าพร้อมกับเต็นท์ของตนเองเพื่อเลือกสถานที่สำหรับการนอนตลอดระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่นี้ "ตรงนี้ไหมขวัญ ห่างออกจากคนอื่นมาหน่อยสงบดี" "ก็ดีเหมือนกันนะ" "มาเริ่มกันดีกว่า" พอตกลงกันเสร็จสับก็เริ่มช่วยกันกางเต็นท์จนเสร็จเรียบร้อย "แล้วนี่โยจะออกไปเดินเล่นไหนไหม" "ไม่อ่ะ เหนื่อยนั่งรถจะแย่ แกจะไปหรอ?" "อื้อ สูดอากาศบริสุทธิ์สักหน่อยก็กลับมาแล้ว" "อย่าไปไกลนักล่ะ เดี๋ยวจะหลงเอา ฉันนอนล่ะ" "เราไปนะ" "ตามสบาย" โยเกิร์ตบอกแล้วมุดตัวเข้าไปนอนในเต็นท์ที่อุปกรณ์เครื่องนอนครบแล้ว ของขวัญเดินออกมาเพื่อรับลมเย็นพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ติดมือมาด้วย เรื่องของผู้ชายปริศนาคนนั้นยังอยู่ในหัวตลอด เขาเป็นใครกัน… คุณหมี ; คุณหมีคะ เมื่อคืนเราโดนผู้ชายคนนั้นแกล้งอีกแล้วTT ; เราเกือบเอาตัวไม่รอด แต่มีผู้ชายใจดีมาช่วยเอาไว้ทันค่ะ ; เราไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร เราอยากเจอเขาอีกจังเลยค่ะ อยากขอบคุณ ; ควรทำยังไงดีคะคุณหมี : อยากเจอเขาหรอ ; ใช่ค่ะ : ถ้าดวงถูกกันก็คงได้เจอสักวัน : เขาเองก็คงอยากเจอเธออีกครั้งเหมือนกันนะ ถึงมาช่วยในตอนที่เธอยากลำบาก ; มันไม่ใช่ความบังเอิญแบบนั้นหรอคะ? : ไม่มีความบังเอิญบนโลกใบนี้หรอก ทุกอย่างเรากำหนดเองทั้งนั้น ; แต่เราว่าความบังเอิญมันมีจริงๆนะคะ : ไหนลองยกตัวอย่างสิ เหตุการณ์ไหนเรียกบังเอิญ? เหตุการณ์ไหนบ้างนะ ฉันเคยชอบพี่เมฆาเพราะความรู้สึกตนเองทั้งนั้น พี่ภูรู้จักกับพี่นิดาก็เพราะมีจุดประสงค์ ฉันถูกกลั่นแกล้งเพราะความแค้น รวมถึงข้อความปริศนาในไลน์กลุ่มก็เป็นฝีมือของพี่เมฆา มันไม่ใช่ความบังเอิญ… ; ยังนึกไม่ออกเลยค่ะ ;-: : ถ้าเจอเรื่องบังเอิญแล้วบอกด้วยนะ : ผมจะรอ ; ^^ คุยกับคุณหมีเสร็จฉันก็ปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย สบายใจอีกแล้ว คุยกับเขาเหมือนได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆอยากให้เขามีตัวตนจังจะได้ขอบคุณสักร้อยรอบที่คอยอยู่ข้างฉันมาหลายปี ขอบคุณนะเพื่อนที่แสนดี~ ปึก! "อ๊ะ!? ขอโทษค่ะ" ในตอนที่จะหมุนตัวเดินกลับร่างกายก็ชนกับใครเข้าอย่างแรง พอเงยหน้ามองก็สบตาเข้ากับสายตาเย็นชาคู่นั้น พี่เมฆา… "เดี๋ยวสิ…" หมับ! เขาจับแขนฉันเอาไว้แล้วกระชากร่างให้กลับมาสบตาอย่างแรง สายตาไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้านั้นยังมีรอยฟกช้ำอยู่ "ปล่อยหนูด้วยค่ะ" "เมื่อคืนเป็นไง" "หนูยังไม่ตายค่ะ ถ้าอยากจะให้หนูตายก็เสียใจด้วย" "เก่งนิ" "แล้วก็ลบคลิปออกด้วยนะคะ" "ทำไมฉันต้องทำ?" "เพราะถ้าพี่ปล่อยคลิป เกมจะไม่จบเร็วไปหน่อยหรอ พี่ยังคงไม่สะใจพอ จริงไหมคะ" "…" เขาขบกรามแน่นที่เห็นฉันต่อปากต่อคำอย่างไม่นึกกลัว แต่ภายในใจก็ยังหวั่นอยู่ที่พูดออกไปเพราะฉันโกรธเกลียดเขาทุกอย่างที่ทำกับฉัน มือหนาก็ออกแรงขยํ้าแขนจนฉันเจ็บไปหมด "หรือไม่จริงคะ" "ก็จริง" เขาตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แล้วยื่นใบหน้าเข้ามากระซิบที่ใบหู "งั้นมาเริ่มทรมานกันเต็มรูปแบบเลยดีมั้ย?" ••• ยังมีหนักกว่านี้หรอเมฆา!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more