ตอนที่ 10 เครื่องมือแก้แค้น

1854 Words

EP10 ปัง! เมฆาเดินออกมาจากห้องลับแล้วปิดประตูลงเสียงดัง ชายหนุ่มเดินออกมายังนอกระเบียงพร้อมกับหยิบซองบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะมาด้วย เขาจุดสูบแล้วทอดสายตาเย็นชาคู่นั้นมองไปยังเมืองหลวงยามค่ำคืน ในสมองนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในอดีต วันกีฬาสีตอนที่เมฆาอายุเพียงสิบหกปี ทุกคนในโรงเรียนต่างสนุกสนานกับงาน เขาเองก็ได้ลงแข่งบาสแต่แปลกที่แฟนสาวอย่างนิดาไม่ได้มาเชียร์ ทำให้เมฆาแปลกใจไม่น้อยจนกระทั่งการแข่งขันบาสจบลง โค้ชของทีมก็เดินถือโทรศัพท์เข้ามาหา "เมด มีสายโทรเข้ามา" "…" เมฆาปรายตามองเล็กน้อยแล้วหยิบขึ้นมารับสาย (คุณเมฆาใช่ไหมครับ ผมเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ ตอนนี้เกิดเหตุการฆ่าตัวตายที่ห้องของคุณนิดา…) พลันได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้นกับนิดา ใบหน้าก็ชาไปหมด เขายังคงนิ่งและฟังต่อ (จับตัวคนร้ายที่เป็นสาเหตุของเรื่องนี้ได้เเล้วนะครับ ชื่อภูผา) ชายหนุ่มกดตัดสายทิ้งแล้วตวัดสายตาขึ้นไปมองยังของขวัญ เขารู้ดีว่าของขวัญมีพี่ชายคือภูผา ปึก! "อ๊ะ!" ในวินาทีต่อมาลูกบาสในมือก็ลอยอัดเข้าที่ใบหน้าของขวัญเข้าเต็มแรง ทำให้เลือดกำเดาไหลออก รวมถึงแว่นตาที่กระเด็นหลุด ทุกคนต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่มีใครให้ความช่วยเหลือเธอ ปาลูกบาสเสร็จเมฆาก็เดินออกมาจากสนามบาสเพื่อไปยังรถยนต์ส่วนตัวของตนเอง ชายหนุ่มมุ่งหน้ามายังหอพักของนิดาแล้วจอดเอาไว้ หน้าทางขึ้นมีเจ้าหน้าที่ตำรวจและหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกำลังทำงานกันอย่างอลเวง ร่างหนาในชุดบาสเดินลงมาแล้วเดินเข้าไปในหอพักโดยที่ไม่ปริปากพูดอะไรจนมาหยุดอยู่หน้าห้องนิดา "เข้าไปไม่ได้นะครับ" เจ้าหน้าที่ตำรวจห้ามเอาไว้ "หลีก" "รอดีข้างนอกให้เจ้าหน้าที่ปฏิบัติงานดีกว่านะครับคุณเมด" "ผมบอกให้หลีกไง!" เมฆาตวาดออกมาเสียงดังแล้วผลักร่างของตำรวจวัยกลางคนออก เขาเดินเข้าไปหยุดข้างในที่มีเจ้าหน้าที่กำลังถ่ายรูปและตรวจร่องรอยของเหตุการณ์อยู่ สภาพตรงหน้าคือเขตกั้นสีเหลืองที่กั้นบริเวณร่างกายของนิดาเอาไว้ เธอแขวนคออยู่กลางห้อง ลิ้นแลบออกมาพร้อมกับดวงตาที่มองขึ้นไปบนเพดานตามท่อนแขนและขามีรอยแผลจากการใช้มีดกรีดตนเอง มันทำให้ชายหนุ่มแทบล้มทั้งยืนลงตรงนั้น น้ำตาปริ่มออกมาเป็นสายคนแรกที่นึกอยากจะเหยียบให้ตายต่อหน้าคือภูผา "แฟนของผู้ตายใช่ไหมครับ" พยาบาลที่ทำหน้าที่ชันสูตรศพถามพร้อมกับตำรวจเจ้าของคดีคนที่โทรหาเมฆาหันมาคุยกับเขา "…" ชายหนุ่มไม่ได้ตอบเพียงปรายตามองสองคนนั้น "คุณเมฆารู้ตัวก่อนรึเปล่าคะว่าก่อนหน้านี้มีคลิปหลุดอนาจารของเธอออกมา ตอนนี้ถูกโพสว่อนเน็ตและเว็บไซต์ต่างๆเต็มเลยค่ะ" คุณหมอถาม "ผมไม่รู้" เมฆาไม่ได้เล่นโซเชี่ยล เขาไม่ได้สนใจโลกออนไลน์จึงไม่รู้ว่ามีเรื่องของนิดาเกิดขึ้น และก่อนหน้านี้ดิดาเองก็แปลกไปด้วย "เราได้ข้อมูลและหลักฐานมาแล้วครับ คนร้ายคือนักศึกษามหาลัยแห่งหนึ่งที่หลอกคุณนิดามาถ่ายคลิปโป๊เพื่อหารายได้ตามเว็บไซต์" ตำรวจเจ้าของคดียื่นเอกสารภาพการเดินเข้าห้องพักของทั้งสองคนในสภาพของการบังคับขืนใจแห่งหนึ่งและข้อมูลที่มาจากเครื่องที่ปล่อยคลิป รวมถึงการตรวจลายมือในห้องของนิดา "พอพักหลังคุณนิดาไม่ให้ความร่วมมือ จึงเป็นการถูกปล่อยคลิปลงโซเชี่ยลโดยผู้ชายในคลิปก็คือคนร้ายที่เบลอหน้าตนเองเอาไว้" "ใช่ค่ะ พอคุณนิดาถูกกระแสโซเชี่ยลถล่ม ด้วยความอับอายเธอจึงตัดสินใจปลิดชีวิตตนเองลงแบบนี้ เดี๋ยวศพของคุณนิดาเราจะนำไปทำพิธีตามศาสนาที่วัดนะคะ" "…" สมองเมฆาอื้ออึงไปหมด สิ่งที่ทั้งสองคนพูดไม่ได้เข้าหัวเลยแม้แต่น้อยเขายืนเหมือนวิญญาณกำร่องรอยออกจากร่างพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย "ส่วนตัวคนร้ายเราจะดำเนินตามกฎหมายให้ถึงที่สุด คุณเมฆาไม่ต้องห่วงนะครับ" "…" ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออก มือหนายกขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าแล้วเดินออกมาจากห้องลงมาที่รถแล้วปล่อยโฮออกมากับตนเอง ความรู้สึกตอนนี้มันเจ็บปวดแทบขาดใจ มือหนากำหมัดแน่นความโกรธแค้นต่อภูผามากขึ้นเรื่อยๆ นิดาเหมือนครึ่งชีวิต เขารักของเขามาตั้งแต่เด็กพึ่งมีโอกาสครบกันแค่ปีแรกภูผาก็มาพรากเธอไป ความฝันที่วาดไว้อีกหลายอย่างที่อยากทำด้วยกัน ชีวิตที่เคยมีเธอมันพังทลายลงหมดแล้ว ต่อจากนี้เขาคงเหมือนคนที่อยู่แบบตายทั้งเป็น… ยิ่งคิดดวงตาคู่นั้นก็เคลือบด้วยหยาดนํ้าสีใส มันไม่ใช่ความรู้สึกของคนอ่อนแอมันคือความรู้สึกของคนที่เต็มไปด้วยความแค้น มือหนาคีบมวลบุหรี่ออกจากริมฝีปากหยักแล้วพ้นควันออกมา หลังจากอัดควันสีขาวเข้าปอดจนพอใจก็ทิ้งลงถาดเขี่ย เมฆาเดินกลับเข้ามาในห้องแล้วจัดการกับตนเองให้เรียบร้อยก็กลับมาหาของขวัญที่นอนไร้สติอยู่บนพื้นห้องลับ เขาลากคนตัวเล็กออกมาที่ห้องน้ำแล้วใช้สายนํ้าฉีดล้างคราบสกปรก จัดการทุกอย่างเสร็จก็สวมชุดเดิมแล้วลากลงมาที่ล็อบบี้ของชั้นล่าง ไม่ได้สนใจว่าเธอจะเป็นยังไง จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงตอนเช้า ••• @มหาลัยแอสตัน อินซีเรีย (ATR) "ขวัญ ทางนี้" ในตอนที่ขาเรียวก้าวลงมาจากรถเมล์เสียงเพื่อนสาวคนสนิทก็เอ่ยเรียก โยเกิร์ตกำลังยืนรออยู่หน้าตึกบี ซึ่งตอนนี้นักศึกษาก็ต่างทยอยกันแยกตัวออกมาแล้วหลังจากที่ประชุมกันเดินทางพรุ่งนี้เสร็จ "ประชุมเสร็จแล้วหรอ" "ใช่…แล้วทำไมแกมาสายขนาดนี้ล่ะ" "คงนอนเพลินไปหน่อย" "ไปช่วยเพื่อนเตรียมของกันดีกว่า" โยเกิร์ตเดินเข้ามาคล้องคอแล้วพาของขวัญเดินไปยังโรงยิมขนาดกว้าง ตอนนี้ทุกคนกำลังต่างขนป้ายและอุปกรณ์ต่างๆมาสำหรับการเตรียมรับน้อง "เราได้ทำเกี่ยวกับการจัดอุปกรณ์หรอ" "ใช่…รุ่นพี่พึ่งแยกหน้าที่กันหน่ะ ใครทำอะไรเสร็จก็แยกกลับไปเตรียมตัวได้เลย" โยเกิร์ตอธิบายแล้วเดินเข้าไปช่วยกับคนอื่น ของขวัญจึงเดินตามแต่ทว่าร่างกายเธอกลับเหนื่อยล้า ตาแทบจะปิดลงอยู่รอมร่อ ตรงจุดกลางกายก็เจ็บปวดจนแทบจะแตกสลาย ความเหนื่อยล้าทำให้ร่างกายของขวัญทรุดลงบนพื้นกะทันหัน "น้องคะ" "ขวัญ!" รุ่นพี่ผู้หญิงและโยเกิร์ตเรียกด้วยความตกใจเมื่อเห็นของขวัญทรุดลงบนพื้น ใบหน้าซีดเผือด ทั้งสองวิ่งเข้ามาหาแล้วเช็คดูอาการ "ไหวไหม" รุ่นพี่ถาม "นอนพักหน่อยคงหายค่ะ" "เดี๋ยวโยพาเพื่อนไปเองค่ะ ไว้เดี๋ยวจะกลับมาช่วยนะคะ" "ให้เพื่อนกลับก่อนก็ได้นะโย" "ค่ะพี่" โยเกิร์ตตอบแล้วทั้งสองก็ช่วยพยุงของขวัญไปส่งห้องพยาบาลของคณะ ซึ่งติดกับตึกพิเศษ ของขวัญทิ้งตัวนอนลงบนเตียงในห้องพยาบาลที่มีเพียงเธอคนเดียว ก่อนที่โยเกิร์ตจะเดินไปหยิบยาลดไข้มาให้พร้อมกับน้ำเปล่า "ตัวแกร้อนจี๋เลย เมื่อคืนไปทำอะไรมา ร่างกายถึงได้อ่อนปวกเปียกขนาดนี้" "ไม่มีอะไรหรอก โยกลับไปช่วยคนอื่นต่อเถอะ เดี๋ยวนอนพักเราก็หายแล้ว" ของขวัญบอกแล้วหยิบยาขึ้นมากิน ก่อนจะนอนราบไปกับเตียง "ถ้าหายแล้วก็กลับไปพักเลยนะ แกไม่น่ามาเลย พรุ่งนี้จะไปรับน้องได้ไหมเนี่ย" "อื้อ ได้สิ เราไม่ได้เป็นอะไรมาก ไปเถอะ" "ไว้เจอกันนะ มีอะไรโทรมา" "…" ของขวัญพยักหน้าตอบแล้วโยเกิร์ตก็เดินออกจากห้องพยาบาลไป เปลือกตาคู่สวยปิดลงเพื่อพักผ่อน เมื่อเช้าตื่นขึ้นมาอีกทีก็นอนอยู่ข้างล่างล็อบบี้ของคอนโดตากแอร์ทั้งคืน ตื่นขึ้นมาก็รีบพาตนเองออกมาจากที่นั่นเพื่อซื้อยาคุม เพราะไม่อยากพลาดข่าวสารการรับน้องจึงรีบมามหาลัยแต่พอมาแล้วร่างกายก็กลับไม่ไหวจนต้องมานอนในห้องพยาบาลอยู่แบบนี้ หลายชั่วโมงต่อมา… Lien! เสียงไลน์ที่รัวอยู่ข้างกายทำให้ของขวัญรู้สึกตัวขึ้น เธอเปิดเปลือกตาแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่งเหลือบมองเวลาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว โยเกิร์ตโทรมาหลายสายก็ไม่ได้รับ ใบหน้าหวานได้แต่ฉายแววสงสัยว่าในไลน์สาขาคุยอะไรกัน เธอจึงกดเข้าไปอ่าน สาขา12 (99+) ? : ส่งลิงก์ 1 : ลิงก์อะไร มีใครกำลังปั่นรึเปล่า 2 : ไม่นะ 3 : ลองกดเข้าไปสิ คลิปโป๊ จะฉายอัตโนมัติอีก 24 ชั่วโมง 4 : แล้วใครทำ? 5 : ไม่รู้เหมือนกัน คงไม่มีใครรู้หรอก 6 : ส่งต่อว่อน เชื่อสิ 5 : ทั่วมอแล้ว ของขวัญเลื่อนอ่านข้อความอีกหลายข้อความแล้วกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ ใบหน้าหวานเริ่มซีดเผือด เขาลบรูปนั้นทิ้งแต่กลับตั้งระบบเผยแพร่คลิปในอีกยี่สิบสี่ชั่วโมงข้างหน้า กำลังคิดจะทำอะไรอีก… อันธพาล (1+) : มาหลังมอ ข้อความไลน์โผล่ขึ้นบนหน้าจอ ของขวัญจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องพยาบาลไปหลังมอทันที ที่ตรงนั้นจะเป็นซอยเปลี่ยวซึ่งห่างออกมาจากตัวมหาลัยพอสมควร พอมาถึงก็เจอกับกลุ่มผู้ชายราวสามสิบคนรวมกันทั้งสองฝั่ง ทุกคนต่างถือค้อนบ้างก็สวมสนับมือคล้ายกับว่ากำลังมีเรื่องกันแล้วมีของขวัญยืนอยู่ระหว่างทั้งสองฝั่งด้วยความงุนงง "นี้หรอวะ ที่มึงบอกจะยกให้ถ้าครั้งนี้กูชนะ" ผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาถามท่าทางของเขาคือนักเลงอย่างเห็นได้ชัดเจน "อืม จะทำห่าไรก็เชิญ" "พี่เมด…" "แบบนี้ค่อยน่าสนุกหน่อย จับตัวมัน" ผู้ชายคนนั้นสั่งลูกน้องแล้วร่างของขวัญก็ถูกจับไว้ "…" เขาปรายตามองคนตัวเล็กที่กำลังดิ้นพล่านด้วยสายตาเย็นชาแล้วหยิบสนับมือขึ้นมาสวม ไม่ได้จริงจังกับการต่อสู้ครั้งนี้แค่อยากทำให้ของขวัญรู้สึกเจ็บปวดมากที่สุดเท่านั้น… ••• #เมฆาอย่าร้าย มาสาปอิเมดไปด้วยกันค่ะ5555555

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more