“ใคร!”
ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาในสภาพที่เหงื่อแตกท่วมตัว ใบหูได้ยินเพียงเสียงหัวใจที่เต้นระรัวอยู่ในอก ครั้นกวาดตามองไปรอบๆ ก็พบว่าภายในห้องนอนของนางไร้ผู้คน กระทั่งชิวชิวก็ไม่อยู่
แสงตะวันทางด้านนอกที่สาดผ่านบานหน้าต่างที่แง้มออกน้อยๆ บ่งบอกว่าเป็นเวลาช่วงเช้า เมื่อหัวใจที่เต้นแรงเริ่มสงบลง จางเหนียนก็ได้ยินเสียงไก่ขันและเสียงนกร้อง
ผู้ที่นั่งอยู่บนเตียงสูดลมหายใจเข้าออกอย่างไม่รีบร้อน เมื่อสมองเริ่มปลอดโปร่งก็ไล่เรียงเหตุการณ์ความฝันขึ้นในหัว ในใจเกิดการคาดเดาต่างๆ นานา
บางทีบุรุษที่ปรากฏกายขึ้นหลังจากนางตายอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับการชุบชีวิตย้อนเวลา แต่นางไม่เห็นแม้แต่หน้า ไม่รู้กระทั่งรูปร่างของเขาซึ่งซ่อนอยู่หลังเสื้อคลุมตัวใหญ่ มีเพียงแค่เสียงอันบางเบาที่ไม่สามารถบ่งชี้อะไรได้ละเอียดจนสามารถเจาะจงหาตัวคนได้
“ไม่แน่ว่าหลังจากนี้...เราอาจฝันถึงเหตุการณ์เช่นนี้อีก” จางเหนียนพึมพำตามลา
