แม้จะถูกสายตามากมายจ้องมองมาอย่างเปิดเผย ทว่าเจ้าของวันเกิดกลับใช้ตะเกียบคีบอาหารกินอย่างสงบประหนึ่งไม่รับรู้
หลังจากงานเลี้ยงดำเนินไปจนถึงช่วงท้าย แขกเหรื่อที่กินอิ่มหนำก็เริ่มลุกเดิน แวะเวียนไปยังโต๊ะต่างๆ พูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
จางเหนียนเหลือบตามองสตรีจากตระกูลหวงซึ่งเดินมาที่โต๊ะของตน ดวงตาเรียวของฮูหยินกวาดตามองไปรอบๆ ครั้นเห็นฮูหยินสี่กับคุณหนูใหญ่ก้มหน้าก้มหน้ากินข้าวกันอย่างเงียบเชียบ นางก็เหยียดยิ้มมุมปาก
“คุณหนูรอง สุขสันต์วันเกิด”
“ขอบคุณฮูหยินเจ้าค่ะ” จางเหนียนยกยิ้มเล็กน้อยตามมารยาท
“ใต้เท้าจางช่างน่าอิจฉาเสียจริง นอกจากบุตรสาวจะงดงามแล้วยังนอบน้อม” นางรีบพูดเอาใจจางเหมาซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
ผู้เป็นเจ้าบ้านพยักหน้าโดยไม่ได้แสดงท่าทียินดีเป็นพิเศษ “ฮูหยินสบายดีหรือ”
“สบายดีๆ ต้องขอบคุณความใจกว้างของใต้เท้าด้วย”
หลังจากฮูหยินห้า หวงหรงแต่งเข้าสกุลจาง จางเหมาก็ไ
